Alþýðublaðið - 27.09.1923, Blaðsíða 3

I
„Skutuir,
blað jafnaðarmanna á Isafirði, er al-
veg ómissandi öllurn þeim, sem fylg'j-
a*t vilja vel með þvi, sem gerist i
kosningaliriðinni fyrir vestan. Gerist
áskrifendur nú þegar á afgreiðslunni.
Hjólhestaluktig.
Góðar og ódýrar raf-
magnsluktir fást í
Fálkanum.
Svið eru tekin t.il sviðningar á
Vesturgötu 53.
2 menn slátra, hvar sem er í
bænum. Uppl. í síma 978.
Útbreiðið Alþýðublaðið
hvar sem þið eruð og
hvert eem þið íariðl
vár það, að Þórarinn skipstjóri
Oigeirssoo bauðst til þess að
reyna að ganga í milli. Fór hann
þess á leit við stjórnir félaganna,
að þær gerðu tilboð til sam-
komulags. Mun hann hafa fengið
ádrátt um það hjá hvorum
tveggja stjórnunum. Kom þegar
St. Skjaldbreið
nr. 117.
Fundur verður að venju á morg-
un kl. 872- Félagar allir eru al-
varlega miatir á að mæta og
stuodvíslega. Á fundinum talar
br. Larseii'Ledet
Aðrir templarar eru og velkomnir.
Æ. T.
Kerruhjól
og gúmmí á barnavagna fæst í
Fálkanum.
Stór stofa, hentug handa tveim-
ur, til leigu 1. okt. Upp'ýsingar
Njálsgötu 22 niðri.
eftir fund í Sjómannaféláginu
tiiboð um 5 kr. lækkun á mán-
uði. Sýndi það samkomulags-
fúsleik, þótt félagsmönnum væri
sárt um, sem átkvæðagreiðsla
sýndi. Hins vegar kom aldrei
fram tilboð, er Þórarinn átti
von á frá togaraeigendaféiaginu,
E.s. „Goðafoss“
fer héðan vestur og norður um
land tíl út’anda mánudagskvðld.
1. október kl.-12.
Takið eftir
að skóverziunin í Hjálpræðis-
herskjallaranum, sími 1051,
hefir mikið af skófatnaði
fyrirliggjandi, svo sem: karl-
manns-, kvenmanns-, ung-
linga- og smábarnaskó fatoað.
Alt selt með sanngjörnu verði.
Komið, skoðið og kaupið.
Virðingarfylst.
Óli Thorsteinsson.
né heldur svar frá því við til-
boði sjómanna fyrr en löngu
seinna. Muu Þórarinn þá hafa
þózt sjá, að málamiðiun hans
myndi ekki ná tramgangi, og
gerði því samkomulag fyrirskip
sitt við Sjómannaféiagið og fór
f fullum friði við það. (Frh.)
Edgsr Rico Burroughs: Sonui* Tarzans-
eitthvað væri gert til þess að afstýra þvi. Apinn hafði
ekki reynt að ráðast á Rússann, en samt var maðurinn
óvis um, hvort hann væri óhultur, er dýrið var i slikum
ham. Hann hikaði þvi augnahlik, en þá sveif aftur
draumurinn um verðmæti apans honum fyrir hugskots-
sjónir, — verðmæti, er verða mundi hagsælt, þegar
komið væri i einhverja stórborgina, til dæmis Lundúna-
borg'.
Skipstjórinn kallaði til hans að flytja sig’ til hliðar,
svo hann gæti skotið dýrið, en i stað þess • staulaðist
Paulviteh til aparis og lagði höndina á handlegg hans,
þótt óttinri við dýrið væri geysilegur.
,,Komdn!“ sagði hann og’ reyndi að drag’a dýrið frá
sjómönnunum, sem voru nú hver um annan að setjast
upp eða skriða burtu úr návist apans.
Apinn hlýddi og' sýndi enga löng'nn til þess að skaða
R/ússann. Skipstjórinn stanzaði fáein skref frá þessari
skringilegu tvenningu.
„Farðu frá, Sabrov!“ skipaði skipstjórinn. „Ég ætla
að senda kvikindið þangað, sem það getur ekki ge'rt
‘g'óðum sjómönnum mein.“
„Þetta var ekki hönum að kenna, skipstjóri," sagði
Paulvitch mjúklega. „Skjóttn hann ekid. Þú sérð, að
liann er alveg rölegur; — óg á hann; —- óg á hann;
ég. á liann! Ég' vil ekki láta drepa luim,“ lauk hann
máli sinu, er hann i huganum fann þau þægindi, er
peningar g'átu fært lionnnj i Lnndúnum, — peningar,
er hann gat ekki aflað sór á annan hátt en meö ein-
hverjn sliku meðali sem apanum.
Skipstjórinn lét byssuna siga. „Hvektu mennimir
hann?“ spurði hann. „Er það satt?“ spnrði hann sjó*
merinina, sem nú voru staðnir á fætnr ómeiddir nema
sá, er upphafinu olli, en hann hlaut s&ra öxl i viku-
tima.
„Simpson gerði það,“ sagði einn maðurinn. „Hann ralí
prjón'i bakið á apanum, og apinn gómaði hann, — og
það átti hann svei mér skilið, og okkur dustaði hanil
lika; én fyrir það álasa ég honnm ekki, þvi við réðnmst
allir i einu á hann.“
Skipstjórinn leit á Simpson, sem játaði sekt sina; þvl
næst gekk hann til apans til þess að kynnast skapi
hans af eigin reynd; hann miðaði samt sltammbyssunni
fram undan sér. Hann talaði virigjarnlega við apami;
sem slepti Panlvitch og kom á móti skipstjói'anum.
Á andliti hans var sami forvitnissvipurinn og þegar
hanir skoðaði hásetana. Hann gekk fast að skipstjðranum,
lag'ði aðra loppuna á öxl lians og' skoðaði hann lengi;
svo setti hanu upp vonhrigðasvip, óg var sem hann
andvarpaði, er ,’ianu gekk á burt til þess að skoða
stýrimanninn og hásetana, sem hæzt höfðu í hópinn.
Alt af andvarpaói hann 0g snéri svo loks til Paulvitch