Alþýðublaðið - 29.09.1923, Blaðsíða 3

XLÞVÍ5UBLASI&
s
Unglr menn.
Við kosDÍngarnar í haust gefa
að minsta kosti tveir ungir menn
kost á sér til þingsetu. Annar
er Jón Thoroddsen stud jur.,
sonur Skúia heitins Thoroddsens
aiþingismanns; býður hann sig
fram í Norður-ísafjarðarsýsíu.
Hinn er Stefán Jóhann Stefáns-
son iögfræðingur; hann býður
sig fram í Eyjaijarðarsýslu.
Báðir þessir -ungu menn eru
gáfumenn miklir og hafa fylgst
vel með í þjóðmálunum, þótt
ungir séu.
Ymsir hálda, að ekki sé ann-
ara en roskinna manna að fást
við þjóðmál. Ríði þar mest á
reynslu, er skapi þekkingu. En
reynslan fer ekki eftir aldri,
heidur eftir móttækileik fyrir
áhriium, er lífið hefir í för, og þar
standa ungir menn íramar hinum
ro3knu. Jónás Hallgrímsson, er
var einn hinna spökustu íslend-
inga, er uppi hafa verið, segir
svo í einu kvæði sínu:
>Margoft tvítugur
meir hefir lifað
svefnugum segg,
er sjötugur hjarði. ...
Oft dó áttræður,
og aldrei hafði
tvftugs manns
tyrir tær stigið.<
Takið eftir
að skóverzlunin í Hjálpræðie-
herskjallaranum, sími 1051,
hefir mikið af skófatnaði
fyrirliggjandi, svo sem: karl-
manns-, kvenmanns-, ung-
linga- og smábarnaskófatnað.
Alt selt með sanngjörnu verði.
Komið, skoðið og kaupið.
Virðingarfylst.
Óli Thorsteinsson.
„Skutull“,
blað jafnaðarmanna á ísafirði, er al-
veg ómissandi öllum þeim, sem fylgj-
ast vilja vel með þvi, sem gerist' i
kosningahriðinni fyrir vestan. Gerist
áskrifendur nú þegar á afgreiðslunni.
Stangasápan með hlámanam
fæst mjög ódýr í
Kanpfélaglnn.
2 menn slátra, hvar sem er i
bænum. Uppl. í síma 978.
Svo er annað. Ungír menn
hafa yfirleitt opnari augu en
rnargir hinir rosknu fyrir kjörum
Konurl
Munlð eltlr að biðfa
um Smára smförlikið.
0
Ðæmið sjáifar um gæðin.
Það tilkynnist hér mað heiðr-
uðum viðskiftavinum, að Mjólkur-
búðir okkar á fórsgötu 3 og Lauga-
vegi 49 eru fluttar á fórsgötu 17
og Laugaveg 46.
Virðingarfylst.
Mjólkurféiag Reykjavíkur.
fað er styttra í Gufuþvotta-
húsið Mjallhvít, Vestuigötu 20,
en inn í Laugar. Betur þvegið.
Minni fyrirhöfn. — Sími 1401.
annara manna og næmari til-
finningu fyrir áhrifum þeírra.
Sést það vel á þeim mönnum,
Edgar Bice Burrough*; Sonur Tarzans.
um og má nærri geta, að ekld hafl öllum staðið á s'ama,
en loksins sá apinn, að þetta var gagnslaust; hann fann
ekki þann, sem hann leitaði að, og hætti þessu. Ein-
stöku sinnum leit hánu þö ihug’andi á menn, er fram
hjá fóru.
I Lundúnum snéri Paulvitch sér heint tíl frægs dýra-
temjará. Maður þessi var mjög hriflnn af Ajax og’, félst
á að temja hann gegn hluta af því, er feögist í lauu
fyrir hann að æfingum loknum, meðan á þeim stæði,
ætlaði hami að ala öím fyrir báðum, apanum og eig-
anda hans.
Og þannig komst Ajax til Lundúna til þess að gerast
liður í furðulegri atburðakeðju, sem áhrif hafði á lif
margra manneskja.
II. KAFLI.
Haraldur Moore var náfölux, ungnr námsmaður. Ilann
leit stórt á sig og lifib og' starf sitt eigi sízt, en það
var fólgið i þvi að kenna uugurn, enskum aðalsmanni.
Iiann fann, að neinanclinu tók ekki þeim framförum,
sem foreldrarnir gátu ætlast til, og' nú var liann að
skýra staðreynd þessa fyrir móður piltsins.
„Það er ekki vegna þess, að hann sé illa gefinn,“
sagði hann; „ef svo væri, gerði ég' mér vonir um ár-
flngur, þvi þá mundi ég með öllu þreld minu yflrhuga
sljóleilcann, en gallinn er, að hann er framúrskarandi
greindur og lærir svo fljótt, að ég hef ekkert út á
kunnáttu hans i námsgreinunum að setja. En mér likar
ekki, i)ð hann hefir engan áhuga fyrir þvi, sem við erum
að læra. Hann gengur að lærdómnum eins og leiðinlegu
verki, sem bezt sé að ljúka af i einni svipan, og óg er
vis um, að honum dettur námið aldrei í hug fyrr en
hann sezt aftur að við það. Áhuga virðist hann ein-
göngu hafa fyrir likamsæfingum og hreystiveikum og
öllu þvi, er f jallar um villidýr og lifnaðarháttu og venjur
villimanna; einkum skemtir hann sér vel við dýrasögur.
Stnndum saman situr hanii yfir ferðasögum einhvers
Afrikufarans, og tvisvar hefi ég séð hann að nóttu til
með bók Carls Hagenbecks um menn og dýr.“
Móðir drengsins barði fætinum vandræðalega við
gólfið.
„Þór afstýrðuð þessu auðvitað?" sagði hún.
Fát kom á Harald.
„Ég —, jú; — ég reyndi að taka af homtm bóldna,“
svaraði hann og færðist daufúr roði I fölar kinnar hans;
„en —■ hm — sonur yðar er óvenjulega sterkur eftir
aldri.“
„Yildi hann éltki sleppa henni?" spurði móðirin,
„O, nei,“ svaraði kennarinn. „Ilann var ekki með
neina vonzlcu, en hann lézt vera górillaapi og sagði
mig vera chimpanzcapa, er væri að stela mat frá sór.
Hann réðst á mig með sliku öskri, að ög aldrei hefi
heyrt annað eins, hóf mig yfir höfuð sér og þeytti mér