Jazz - 01.04.1947, Side 5

kins skiftast á að leika eina fallega sólóina
eftir aðra. Þessi plata gefur, betur en nokkrar
aðrar, gott dæmi um hve hátt list Hawkins
stendur og hve fullkomlega hann hefur stjórn
á hljóðfærinu, og hve hann notar alla mögu-
leikur þess. Bæði tónn hans og viberato er
svo fullkomið, að það mun verða fyrirmynd
allra saxófónleikara
Leil{ur Choo betur en Hawkins?
Þegar Spike Huges kom til Bandaríkj-
anna, lék hann inn á plötur með hljóm-
sveit Benny Carters og ýmsum frægum jazz-
leikurum öðrum, þar á meðal Hawkins.
Það var Decca, sem tók þessar plötur upp.
Af þessum plötum heyrðust mjög góðar
tenórsólóir, og var álitið, að það væri
Hawkins, er léki þær, en Spike Huges upp-
lýsti, að þessar sólóir hefði leikið algjörlega
óþekktur saxófónleikari, Leon „Choo“ Berry.
A nokkrum platanna t. d. „Fanfare“ og
„Music at Midnight", heyrðist samleikur milli
Hawkins og Choo.
A báðum þessum plötum leikur Choo fyrri
sólóina, og þarf æft eyra til þess sundurgreina
mismuninn, þó hafði Choo ekki hinn mikla
tón Hawkins eða jafn mikinn myndugleik í
leiknum. Er tímar liðu varð Choo miklu
persónulegri, leikur hans missti mýkt Haw-
kins, en varð miklu léttari og hann lék meira
„swing“ en Hawkins.
Ef tekin er t. d. platan „Hot Malets“,
þar sem Choo lék sóló, en hinum megin var
„When lights are low“,þar sem Hawkins lék
sóló, er enginn efi á að samanburðurinn er
Choo í hag.
Choo lézt árið 1941, og stóð þá fyllilega
jafnfætis Hawkins. Að einu leyti náði hann
þó ekki Hawkins, en það var í hægu lögun-
um, því að enginn hefur jafn vel og Hawkins
getað fengið þvílika ró og tón í þeim.
Erfitt fyrir Webster.
Þegar Hawkins fór til Evrópu frá Banda-
ríkjunum árið 1934, tók við af honum í
hljómsveit Hendersons ungur og duglegur
saxófónleikari að nafni Ben Webster.
Það var ekki þægilegt að taka sæti Haw-
kins, og það heppnaðist heldur ekki vel.
Hann var undir miklum áhrifum frá Haw-
kins, en sólóuppbygging hans var alltaf þung,
og hann gat ekki haft þann myndugleik i
sólóunum, er Hawkins var svo eiginlegt, og
það kom líka að nokkru leyti til af því að
hann vantaði öryggi.
Seinna var Webster ráðinn í hljómsveit
Ellingtons, en þar batnaði tækni hans að
miklum mun og hann fékk persónulegan stíl.
Maður heyrir greinilega á plötunum „Cotton
Tail“ og „Conga Brava“, hve góður saxófón-
leikari Webster er, en samt mun hann alltaf
standa í skugga Hawkins og Choo.
Það er eftirtektarvert að bæði Choo og
Webster hafa notað stíl Hawkins til að
byrjameð, en svo breytt honum eftir skap-
ferli hvers um sig.
JAZ2 3