Útvarpsblaðið - 15.04.1951, Blaðsíða 13

nú versnar málið, og þá er það orðabókin.
.... Sól — það er sun, það vita allir . . lag ..
bíðum við . . la-la-la- .... hérna kemur það
.... tune .... sólarlag verður þá suntune
og bil .... jú, það mun vera interval. Fyrsta
hendingin verður þá svona: „My grandmoth-
er that told me, at suntunes interval still“, og
er þá síðasta orðinu, sem er ósköp meinlaust,
bætt inn í vegna rímsins. Og þá kemur næsta
hendingin . . . A sunnudögum gakk þú ei
kirkjuhvols til, og er hún miklu auðveldari
viðfangs.....You shall not go on Sundays
to Churchill. .. Enda er það skiljanlegt, að
stjórnmálamenn, sem eyða öllum virkum
dögum í rifrildi og skammir, vilji njóta hvíld-
ar heima hjá sér og forðast allan gestagang
á sunnudögum .... “
Á líkan hátt gæti Stefán Jóhann tekið að
sér að kenna „strassburgísku“, Einar Olgeirs-
son rússneskuna og svo frv. Sér hver heilvita
maður, að stórsparnaður gæti orðið að slíkri
tilhögun, því að sjálfsögðu mundu þessir
menn annast kennsluna ókeypis.
Og þá held ég að ekki yrði amalegt að
nema rússneskuna per radíó, ef hann Einar
minn annaðist kennsluna. Eg er viss um, að
90 prósent hlustenda yrðu hraðtalandi á því
máli á skömmum tíma, ef hann aðeins feng-
izt til að taka hana að sér.
„Brirrno Benovits, — pom-pom-pom ....
Stefano Stefanovits, — pom-pom .... Her-
manovits, — pom-om .... Atlantshafsbanda-
lagið, — birrirrirr-bomm-bom-bom. Óld Ol-
isky Torovits, — jolly good tovarits .... “
Rökrétt framhald af þessari sparnaðartil-
högun væri svo það, að sameinaðir yrðu
fræðsluþættir útvarpsins, til dæmis tveir og
tveir, og einn maður þannig látinn leysa af
hendi starf tveggja á þeim tíma, sem einum
væri ætlaður. Svona rétt til gamans tek ég
sem dæmi, að Vilhjálmj f>. yrði falinn hús-
mæðraþátturinn ásamt bókmenntaþættimim,
og gæti útkoman orðið eitthvað á þessa leið:
„Kæru hlustendur.
Að þessu sinni ætla ég að ræða um jóla-
bækur og jólamat. Ykkur kann að virðast, að
þarna sé blandað saman tveim óskyldum efn-
um, en ekki þarf endilega svo að vera.. Bækur
og matur eru nátengdara en margur heldur,
og á þetta þó ef til vill enn betur við um bóka-
höfunda og mat. Það væri til dæmis ekki ó-
fróðlegt rannsóknarefni að athuga hvað þessi
og þessi höfundur liefði étið á meðan hann
vann að samningu einhverrar nánar tiltek-
innar bókar. Borðaði Kiljan til dæmis síld,
þegar hann reit söguna „Ur síldinni", eða
langaði hann kannske í síld? Át Þorbergur
reyktan hrökkál, þegar hann skrifaði Láru
bréfið góða, — eða langaði hann í þann fisk,
— eð var honurn borinn hann, og gat hann
þá ekki neitt hans fyrir viðbjóði á þeim þjóð-
anætti herraþjóðarinnar? — Þannig mætti
lengi spyrja og gera sér margt í hugarlund.
En í kvöld ætla ég að tala urn jólabækur og
jólmat, og verður mál mitt eins konar bók-
fræðilega mataruppskrift. Kiljan hefur að
vísu ekki sent frá sér neina nýja bók í ár,
og verðum við því að notast við Lárubréf
Þorbergs í rauðgrautinn. Hangiketið getum
við sótt í þriðja bindið af bókinni „Göngur og
réttir,' fiskmetið, „Formannsævi í Eyjum“,
mjólkurmatinn eða ,hvítuna“ eins og það var
einnig kallað í bókina „Fjósakona fer út í
heim,“ drykkjarföng í „Fljótið helga“, sæt-
indin og ýmislegt listaukandi krydd í fjöl-
margar þýddar skáldsögur, sem einkum eru
ætlaðar konum á síðrómantísku aldursskeiði.
Þannig mætti lengi telja ....
Já, — og þannig mætti lengi telja dæmin og
tillögurnar, er miða að því að slá rnargar flug
ur í einu höggi, — spara, spara en gera þó
útvarpsdagskrána skemmtilegri. Og því ekki
að reyna .... (Framh. á næstu síðu.)
ÚTVARPSBLAÐIÐ
13