Útvarpsblaðið - 15.04.1951, Blaðsíða 16

Vilhcrjf kluAtehcfa
Ég saknaSi Útvarpstíðindanna, þegar þau féllu
frá, en nú hefur mér verið sent Útvarpsblað, og er
þá sýnilega aðnokkru bœttur skaðinn, máske að öllu
með tíð og tíma. 'Þátturinn „Þáttur Iilustenda" er
vitanlega marklítUl en hann er skemmtilegur og því
ómissandi. Fremur kysi ég hann þó í blaðinu en
í dagskránni; skiptir þó ekki miklu máli, ef hann
verður eins vel fluttur hér eftir sem Iiingað tU. Ég
er bara hræddur um að þeir sem að útvarpinu standa
vilji ekki segja það aUt um sjálfa sig, sem þeir liðu
þó öðrum að skrifa. Ef til vill má það missa sig,
en ströng ritskoðun veikir þó alltaf gildi frásagn-
anna og gerir þær lífminni. Þar að auki eru gaman-
þættir sígildari á blöðum en einu sinni heyrðir.
Eg tel mig ekki hafa nema gott eitt um útvarpið
að segja. Framburð þeirra sem þar láta til sín heyra
tel ég vfirleitt góðan og sumra með ágætum. Þótt
það komi stöku sinnum fyrir að menn ræski sig,
þá tel ég það eðlilega tUviljun að menn sem halda
langar ræður þurfi að liðka raddbböndin jafnvel í
miðju erindi. En vatnsgutlið lætur illa í eyra, eins
hafa sumir svo faUandi framburð að maður tapar
síðasta orðinu i hverri setningu og getur þá stöku
ágizkun mistekizt.
Um dagskrárliðina er það að segja, að yfirleitt
hlusta ég.með ánægju á allt sem talað er. Vitanlega
er surnt af því hebreska fyrir mig svo sem fiskifræði
og íþróttir. Ég hef alla æfi haft fast land undir fót-
um og aldrei stokkið hátt svo þetta tvent og fleira
er mér með öllu óviðkomandi. En ég get vel tekið
þátt í annarra ánægju ef hún er mér ekki til baga.
Lestur fornrita er fyrir mig albezti þátturinn og með
afbrigðum vel fluttur. Lausavísnaþátturinn þykir
mér góður. Hann er þjóðlegur og fróðlegur og svo
er hann prýðilega fluttur, sem er eitt aðalatriðið.
Barnatíminn er oft ágætur. Kvæði Stefáns Jóns-
sonar eru með því bezta í nútíma skáldskap. Æska
landsins á honum mikið upp að unna; mætti jafn-
vel segja til hans eins og Jóns forseta: Þú komst sem
andi af sjálfum guði sendur. Ritgerðasamkeppnina
tel ég allgóðan skemmtiþátt en marklítinn, þar sem
engin vissa er fyrir því að börnin séu ein um hituna.
Sumir dómarnir komu mér undarlega fyrir sjónir,
til dæmis fyrsta verðlaun í fyrsta flokki. Þar kemur
fram bæði hjá barninu og dómnefndinni hrifning
fyrir manndrápum og tortímingu. Vitanlega hefur
heimili barnsins og dómnefndin tálið þá, sem hinn
mikli hershöfðingi grandaði, réttdræpa og eignir
þeirra einskisvirði, en fyrr má nú vera andúð á viss-
um mönnum, en að skólar landsins fari að verðlauna
slíkar gafur. Slikt fólk telur eflaust Fjallræðuna ekki
mikils virði. Og svo er það með barnatímann eins
og flest annað í útvarpinu, að hið talaða orð verður
meir og meir að víkja fyrir söng og hljómlist. Það
er hliðstætt því að maður byði vinum og vanda-
mönnum 1 brúðkaup sitt, og veitingarnar yrðu svo
hafragrautur og samlagsmjólk.
Nú eru Akureyringar að syngja. Ég hlustaði á
skemmtiskrána, það var söngur, söngur, söngur,
leikrit, söngur, söngur og enn söngur. Þar sem allt
er orðið svona syngjandi vitlaust, taldi ég víst að
leikritið væri líka mest söngur, svo ég dró mig í
annað herbergi.og fór að skrifa. Ég veit að söng-
urinn hefur verið hreinasta snilld, en það er sama
hvað hollu er helt ofan í fulla gæs, liún liefur ekki
gott af því. En hvar skyldi nú vera héraðsstolt Ak-
ureyringa, sem aldrei þola að maður leggi þar torfu
í garð ef hann er ekki Eyfirðingur eða Suður-Þing-
eyingur. Nú fara þeir að slá sig til riddara frammi
fyrir þjóð sinni og koma þá. með það eitt sem alla
daga ómar í eyrum hennar. En þcir töldu sig ekki
hafa betra að bjóða. Það er sannarlega að gefa blind-
um bók, að gefa Akurevringum höfuðskáld landsins
hvert af öðru. Þeim yrði þá óefað sýndur meiri sómi
á Sauðárkrók, ef ekki er rúm fyrir þá í borginni
sjálfri.
A morgun ætlar Grétar Félls að flytja erindi. List-
in að lifa og deyja. Þau orð skil ég ekki. Ég hélt að
lögmál náttúrunnar teldist ekki til lista, og síst svo
ófrávíkjanlegt sem þetta. .Sem allt verður að lúta
og getur engu um ráðið, að undanskildri þeirri eðl-
ishneigð að varðveita lífið en forðast dauðann, en
þar er maðurinn engri veru meiri. Raunar eru það
allmörg orð er menntamenn flytja í útvarpi og koma
mér fyrir, sem öfugmæli eða aínbögur, t. d. Það
kemur ekki ósjaldan fyrir; Ég get ekki st.illt mig um
annað; Hann er með nefið ofan í öllu o. s. frv.
Spurningaþættir útvarpsins þykja mér alla tíð
skemmtilegir og sakna þeirra sem nú tilheyra for-
tíðinni. Þáttur Péturs Péturssonar þykir mér góður,
að undanskildum tónverkaspurningunum, fyrst aðr-
ar sérgreinir eru þá ekki teknar með, svo enginn
Framhald á hls. 7
16
ÚTVARPSBLAÐIÐ