Útvarpstíðindi - 01.04.1953, Blaðsíða 7

BARNIÐ OG MAÐURINN
Eftir Tove Ditlevsen
„Árni! Vertu nú ekki sí og æ á hæl-
unum á henni mömmu þinni! — Farðu
og leiktu þér með hjólbörurnar þínar!“
„Æ, lofaðu honum að eiga sig. Þú
verður að muna, eftir því, hvað hann
er búinn að vera lengi án mín.“
Æðarnar þrútnuðu á enni unga
mannsins; en hann svaraði rólega og
hlýlega: „Ég held, að við ættum ekki
að vera ósammála, þegar drengurinn
hlustar á okkur; finnst þér það ekki,
Ella?“
Hún roðnaði ögn um augun og setti
barnið mjúklega niður.
„Árni minn!“ sagði hún blíðlega. „Nú
skaltu fara og leika þér að hjólbörun-
um þínum.“
Drengurinn hljóp steinþegjandi eftir
garðstígnum og settist á hjólbörurnar
sínar fyrir framan húsið, gegnt gras-
blettinum, þar sem þau sátu. Hann var
gugginn eftir veikindin, með dökka
bauga kringum stóru, gráu augun. Hann
langaði ekki svo mjög til þess að leika
sér; hann þreyttist svo fljótt og fékk
höfuðverk af að steypa sér kollhnís,
hvað svo sem náunginn þarna sagði um
það, að hann ætti að vera hraustur
strákur. — Það sögðu þær líka á spítal-
anum; en það var bara vitleysa, því
það voru engir hraustir strákar þar.
Og konurnar voru svo heimskar. Og
hendurnar á þeim voru svo hrjúfar, að
hann kenndi til, þegar þær mældu æða-
sláttinn, svo að hann æpti á mömmu
sína, unz hann sofnaði út af.
Hann var leiður í skapi, og það fór
illa um hann á hjólbörunum. Hann gat
svo sem beðið um að fá að fara að hátta,
en það hefði verið svo miklu meira
gaman að sitja hjá mömmu; og ef mað-
urinn væri ekki, hefði hann áreiðanlega
mátt það. Varir hans titruðu ofurlítið,
eins og af aðsteðjandi gráthviðu. Svo
spratt hann á fætur og ríghélt um hjól-
börukjálkana, því nú sátu þau ekki leng-
ur sitt á hvorum stól, heldur lágu hvort
við annars hlið á flötinni, og maðurinn
var að strjúka hálsinn á mömmu með
strái, og mamma hafði lagt höndina á
brjóstið á manninum og höfuðið á öxl
hans.
Litla drenginn langaði mest til þess að
hrinda manninum í burtu og hjúfra sig
upp að mömmu sinni og kyssa hana, því
það var alltaf svo góð lykt af henni; og
þegar hann væri orðinn eins stór og
pabbi, skyldi hann tafarlaust ráðast á
manninn og þjarma að honum, þangað
til hann væri dauður.
Hann kenndi sársauka innan um sig,
áþekkt magapínu, og þó eitthvað öðru
vísi.
„Mamma!“ kjökraði hann. En móðir-
in unga, sem reyndar hét Elsa og var
ákaflega ástfangin, heyrði hann hvorki
né sá.
Þá reis hann á fætur og sparkaði í
ÚTV ARPSTÍÐINDI