Prentarinn - 01.05.1910, Blaðsíða 2

14
PRENTARINN
ef til vill svo farið, að félagið hefði hag af;
og stæði kanske betur að vígi að hafa pá
ekki átt frumkvæði að uppsögn.
Samningstímabilin ættu ekki, þar sem þessu
máli er komið í jafngott horf og nú er, að
vera skemri en fjögur ár.
Það er vissulega þreytandi fyrir báða
málsparta, og getur enda verið tilfinnanlegra
fyrir prentsmiðjur, heldur en margur félags-
maður hyggur, að félagið hrófli við samning-
um þessum á stuttu millibili, — ef ekki eru
því brýnni ástæður fyrir hendi.
Prentarafélagið hefur hlaupið svo stórt
skref síðustu fjögur árin til stór-hags fyrir
stéttina, að því er til samninganna kemur,
að það hefði óefað gott af að nema nú staðar
um stund, njóta þess fengna, og hugsa meðal
annars ofurlitið um afstöðu sina gagnvart
prentsmiðjunum i sambandi við afstöðu
prentsmiðjanna að því er snertir viðskifti
þeirra út á við. —
Prentarafélagið verður, er það gengur til
samninga við prentsmiðjueigendur, að hafa
glöggt auga fyrir þeirri verðlagshækkun, er
koma hlýtur niður á alla framleiðslu verks-
ins vegna krafa þeirra, er prentsmiðjueig-
endur verða og liafa orðið að ganga inn á
með samningum við félagið í það og það
skiftið.
Og þar sem allflestar kröfurnar beinast í
fjárliagsáttina, er það auðskilið hverjum at-
hugulum manni, að samningstímabilin, séu
þau stutt, eru allviðsjárverð atriði prent-
smiðjueigendum, — og enda hættuleg verka-
mönnum jafnframt, því biði framleiðslan
linekki vegna ótímabærra krafa frá liendi
félagsins, — enda þótt afréttmætar kunni
að vera í sjálfu sér, — hefnir það sín aftur á
verkamönnunum. Og þá er ver farið.
Eg hef heyrt einstaka félagsmann inna að
þvi, að kaup prentara væri of litið, og vel
mundi i mál takandi að hækka það að nokkru
— cina krónu á livern mann hefur verið
nefnt á nafn. — Sömuleiðis, að þriggja daga
frí að sumarlagi, með óskertu kaupi, væri
nauðsynlegt, og loks að prentsmiðjur borg-
uðu i sjúkrasjóðinn ofurlítið gjald af hverj-
um fullnuma sveini, er þær hefðu.
Ekki skal eg leiða getum að því, hvorttil-
lögur í þessa átt láta til sín heyra frá nefndar-
innar hlið á sinum tíma. — Og síst ber því
að neita, að ekki séu þær æskilegar i garð
okkar prentaranna. En sem stendur eru þær
ótímabærar að minni hyggju. — Pær skapa
ný álög á framleiðsluna, er ekki má við þeim
nú, vegna þess, hve örskamt er siðan að
kröfur félagsins urðu til þess að leggja
15—30°/o á alt unnið prentverk hér i bænum.
Pess hefur verið getið, og það að réltu,
að núgildandi samningur væri ófullkom-
inn hvað akkorðsmenn snerti, þeir hefðu þar
ekkert atriði að styðjast við; yrðu því sjálfir
að skapa sér reglur, eða þá að sætta sig við
»gamia lagið«. Petta er satt. Samningurinn
tekur það meira að segja skýrt fram, að
hann nái ekki til akkorðsmanna. En eg man
það, að þegar félagið hafði núgildandi samn-
ing á prjónunum, þá var svo ákveðið, að
akkorðsreglur skyldu fylgja honum, enda
kaus félagið nefnd til að semja þær, og lauk
hún því starfi. En stjórn sú, er að völdum
sat, mun liafa orðið nokkuð naumt fyrir með
undirskrift samninganna um áramótin 1908—’9
og akkorðsreglurnar því orðið viðskila, flýtis
vegna. En þennan agnúa, sem akkorðsmönn-
um, getur verið allhagalegur, getur félagið
lagfært með þvi einu, að leggja akkorðsreglur
fyrir prentsmiðjueigendur einhverntíma eftir
októbermánaðarlok i haust, og fáþærviður-
kendar sérstaklega. — Við s a m n i n g n u m
er óþarft að hrófla þeirra vegna ein-
göngu; — það sér hver maður.
Hallgr. Benediklsson.
SJÚKRASJÓÐURINN.
Aukin hlunnindi veitir sjóður þessi prent-
urum nær þvi árlega, og verða félagsmenn
að vera vel á verði og gæta þess vandlega,
að tekjur hans rýrni ekki.
Nú í 3 ár höfum við ekkert gert fyrir
sjóðinn til þess að auka tekjur lians og:
virðist heldur slælega að verið.
Engum stendur nær að koma með ný-
mæli í þessa átt en stjórn sjóðsins, og gerir
hún það væntanlega bráðlega.