Útvarpstíðindi - 23.07.1945, Side 17

ÚTVARPSTÍÐINDI
161
Ö. S. skrifar um útvarpsleikritin og
messur í útvarpinu: „Allan skrattan
vígja þeir“, sagði kerlingin þegar hún
heyrði að Hallgrímur Pétursson var
vígður. Þessi orð hennar eru í minnum
höíð — oð vonum. — I maí-hefti Út-
varpstíðinaa , þessa árs minnist B, Sk.
þessara orða kerlingar, og notar þau
sem inngongsorð að nýju spakmæli:
„Allan skrattan verðlauna þeir“. Þar á
liann við leikrit þeirra sr. Gunnars og
sr. Péturs. — Ég er á sama máli og B.
Sk. um það, að mörg þýddu leikritin
sé'u lítils virði fyrir almenning — en
stundum virðist mér leikendur eiga þar
nokkra sök, eins og raunar oftar þegar
leikið er í útvarpið. Mér er óhætt að
fullyrða að stærsti gallinn á flutningi
leikrita í útvarpið er sá, að sumir leik-
endur taia alltaf of lágt. Þeir gæta þess
ekki hver regin munur er á því að leika
í útvarp eða fyrir áhorfendur í einum
sal. En hinsvegar geri ég ráð fyrir að
hið nýja spakmæli B. Sk. verði í minn-
um haft eigi skemur en orð kerlingar.
Þó aðeins sé miðað við þau orð, sem B.
Sk. lætur falla um útvarpsleikritin yfir,-
leitt, finnsí mér ómögulegt að komast
lijá að sjá að leikrit sr. Gnnnars her af
fjöldanum, og það meira en verðlaunun-
um svarar. Og finnst mér þó öllu meira
til um leikrit sr. Péturs. Þar eru svo
spaklega framborin algeng og hversdags-
leg fyriröæri ■— sem flestir hafa dag-
lega fyrir augum og eyrum, án þess að
sjá né heyra — og skilja því ekki hvað
veldur ýmsum stærri eða smærri misfell-
um i samhúð manna. Leikrit sr. Péturs
gefur ánægju, glögga innsýn, glöggt
skyggni til þeirra fyrirbrigða lífsins sem
mestu orka um líðan manna í sambandi
við sambúðina. — Leikrit sr. Péturs er
því — að mínu viti — þrungið af lífs-
speki, — svölun fyrir þá, sem svelta —
góð skemmtun fyrir alla, sem hlus£u“.
Messurnar. „Beztu stólræður, sem ég
hefi heyrt, hafa komið frá útvarpinu",
segir í maí-hefti Útvarpstíðinda og ertu
fremur, „Jón Auðuns flutti þar svo góða
ræðu að hún gæti verið nóg guðsorð fyr-
ir allt árið“. Umtalaða ræðu mun ég ekki
hafa heyrt, og læt því aðra um að dæma
liana. En mér er nú þannig farið að því
lélegri sem ræðan er, því minna þarf ég
af orðinu lil að fá nóg. En liitt get ég
tekið undir, að beztu ræður sem ég hefi
heyrt í seinni tíð hafa borizt mér gegn-
um útvarpið. Það eru ræður þeirra sr.
Benjamíns Kristjánssonar og sr. Péturs
Magnússon. Sr. P. M. virðist flestum
öðrum færari um að flytja þróttmiklar,
sannfærandi og göfgandi stólræður. —
Hann flutti ræðu, sína eins og hverri
heilsteyptri persónu ber að gera, sló
ekki um sig með aldatuga gömlum aust-
rænum þjóðsagnasetningum og hrópaði
eklci eins og röddin í eyðimörkinni út
fyrir tíma og rúm, til að finna orðum
sínum stað.
Þessi eina ræða, sem ég hefi lieyrt til
sr. P. M. er sú heilsteyptasta, lieilbrigð-
asta og bezta stólræða, sem ég minnist
að liafa heyrt. — Þannig er nú minn
smekkur, — Þó gæti þessi ræða hvergi
nærri nægt mér til ársins. Þvert á móti
lcysi ég mér að lieyra eina slíka um
hverja lielgi“.
„Koggi“ skrifar um danslagatíma út-
varpsins: „Ég vil byrja á því að láta
ánægju mína í ljós yfir því að sá háttur
liefir verið upptelcinn í danslagatímum
útvarpsins á laugardagskvöldum, að
nokkrir íslenzkir hljóðfæraleikarar liafa
verið látnir koma þar fram og leika
danslög á ýms hljóðfæri.
Nú þegar hafa margir, bæði þekktir
og óþekktir látið til sín heyra, og hafa
eins og vænta mátti staðið sig misjafn-
lega, og er það ekki nema eðlilegt.
Laugardaginn 9. júní gafst okkur tæki-
færi til að hlusta á ungan píanóleikara