Prentarinn - 01.01.1937, Blaðsíða 1

PMENTAMNN
BLAÐ HINS ÍSLENZKA PRENTARAFÉLAGS
XVI. ÁR REYKJAVÍK, JANÚAR 1937 9. BLAÐ
EFTIRMÁLI SAMNINGANNA
í síðasta blaði PlíENTAHANS var skýrt frá
því, sem þá hafði gerzt í samningum milli
HÍP og FÍP og Hikisprentsmiojunnar, birt
tvö bréf orðrétt, er farið höfðu á milli fé-
laganna og nokkur orð um fyrsta sameigin-
legan fund stjórnanna. Nú þykir hlýða að
greina nokkuð ger frá þessum niálutn, enda
þótt vitað sé, að félagarnir allir muni liafa
fylgzt vel með þeim eftir því, sem unnt var,
og hafi þegar i höndum sér sanminginn
prentaðan. Hér munu þó ekki verða taldar
upp þær kjarabætur, sefn prentarastéttinni
tókst að ná í þetta skipti, því að þær eru
niönnum kunngjörðar í samningunum.
En það mætti margt um þessa samninga
segja fram yfir það, sem þegar er á þrykk
út gengið og talað hefur verið um á fundi
og víðar.
Þegar litið er á kjarabætur þær. sem feng-
ust í þetla sinn, verður því varla neitað, að
þæi’ eru allmiklar. Séu þær bornar saman
við kröfurnar, eins og gengið var frá þeim
í hendur prentsmiðjueigenda, er fengurinn
litill. En i upphafi kom það skýrt í ljós hjá
félagsmönnum, að slá ætti af kröfunum og
búast má við, að flestir hafi verið á þeirri
skoðun, að slaka yrði mikið til, svo að lik-
legt er, að allur þorri prentara hafi ekki
orðið l'yrir vonbrigðum — nema i þvi atriði,
að samið var til þriggja ára. Flestir voru í
rauninni á móti því.
't'veir fundir, auk jjess, sem þegar var get-
ið um í blaðinu, voru haldnir með stjórnun-
um óskertum. Það má segja sama um þá og
fyrsta fundinn, að þar rak hvorki né gekk.
Sama nuddið um söniu atriðin var eini á-
vöxtur þeirra, nema að þvi leyti, að á þriðja
fundinum kom fram uppástunga um að
f.ekka samningamönnum og var hún sam-
þykkt og kosnir tveir menn frá hvorum.
Upp frá því fekk ekki höfundur þessarar
greinar, frekar en aðrir félagar, að vita neitt
af samningafundunum annað en árangur
þeirra. Og það er þessi leynd og pukur, sem
skylt er að deila á.
Strax á fyrsta fundinum kom frain á-
kveðinn vilji hjá prentsmiðjueigendum um
það, að ekkert yrði bókað nema niðurstöð-
ur. Og þetta var látið eftir þeim. Sá rök-
stuðningur fylgdi, að annars mundu allar
umræður verða þvingaðar og samningarnir
jafnvel ganga ver en ella gæti orðið. Þessi
lilhögun verður þó að teljast mjög mis-
ráðin. Meðlimir HfP liefðu átl og þurft að
fá að heyra eða sjá margt af því, sem sagt
var á þessum fundum, því að það varðar
stéttina í heild en ekki aðeins nokkra menn
i henni.
Það er og vítaverl, hverjum sem um er
að kenna, að draga svo samningana fram á
síðustu stund, að félagarnir fá ekkert að
vita og ekkert að gera nema segja já eða
nei, þegar samningarnir eru útrunnir og
vinnustöðvunarvofan hangir yfir, ef ekki er
gengið að þvi, sem fram er fært.
En það er og annað, i sambandi við þessa
samninga, sem vert er að víkja nokkrum
orðum að.
Örstuttu eftir að kröfurnar höfðu verið
samþykktar í félaginu, svo skömmu siðar,
að stjórnin var naumast búin að senda þær
prentsmiðjueigendum, og gerði það þó eins
fljótt og unnt var, birti eitt morgunblaðið
í bænum þær. Og sama dag konui þær svo
í öðru dagblaði, að líkindum teknar upp
eftir hinu. Blaðið hlýtur að hafa fengið þær
hjá prentara, en hann mun vel hafa vitað,
að það var almennt álit innan félagsins, að
stá ætti af kröfunum og jiað jafnvel mikið.