Kristilegt stúdentablað - 01.12.1943, Blaðsíða 20

KRISTILEGT STÚDENTABLAÐ
Þessi dæmi eru ekki nema þrjú þúsund ára
gömul. En við skulum athuga elztu lieilu leyfar
af mönnum, sem nú þekkjast. Á Spáni og Suður-
Frakklandi hafa fundizt margar Iieilar beina-
grindur af tegund, sem kölluð er Cro-Magnon
maðurinn. Maðurinn var að meðaltali sex fet á
hæð, heilabúið vat* 1590—1715 rúmsentimetrar
— 150 rúmsentimetrum stærra cn í mönnum á
vorum dögum — og maðurinn samsvaraði sér
að ÖIIu leyti vel. Þeir hafa skilið eftir sig teikn-
ingar og úlskurði á hellisveggjum, sem gefa til
kynna nákvæma athugun og aðdáunarverðan
Iistasmekk. Þannig mun liafa lifað aftur í grárri
forneskju maður, sem greinilega stóð framar
mönnum á voruin dögum. Á sama tíma lifði
Neanderthal-maðurinn, sem var átta þumlung-
um styttri, hafði þykkar aiigahrýr, en heilabú
jafnstórt nútíma manni.
Ymsar leifar af beinagrinduin manna hafa
fundizt hér og þar og hafa vakið mikla athygli
en sanna lílið, Á meðal þeirra cr eitl kjálkabein
af manni, sem fundist hefur í malarhökkum við
Ileidelherg, leifar af hauskúpu við Piltdown og
hvirfilhein af gibbon-apa, sem fundist hefur
fimmtíu fet frá lærbeini af manni á .Tava. Þess-
ar leifar eru þýðingarlitlar samanhorið við þau
dæmi, sem nefnd voru áðan, og sanna að meðal-
stærð og bygging frummannsins var hérumhil
sú saina og nútímamannsins, og að hann var
þá ekki að myndast fyrir álirif einhverra nátt-
úruafla.
Þannig hafa uppgötvanir tuttugustu aldarinn-
ar styrkt grundvöll trúar vorrar í stað þess að
heilabrot nítjándu aldarinnar leiddu marga
hurtu frá Guði. Það er ekkert ósamræmi milli
Biblíunnar og sannra visinda. En það er ekki
hægt að samræma Biblíuna ýmsum beilabrot-
um, sem aldrei hafa verið sönnuð.
Sterkasti grundvöllurinn fyrir trúna á Guð er
sú staðreynd, að hann heyrir og svarar bænum
og leiðbeinir mönnum, sem eru helgaðir honum.
Þetta er því stórkostlegra er við minnumst þcss,
að Guð stjórnar sömuleiðis gangi himintungl-
anna svo nákvæmlega að sólmyrkva er hægt að
reikna út mörgum árum fyrirfram.
Líttu aftur í Biblíuna þina og atliugaðu ein-
mitt það, sem hún segir. Lestu heila kapitula
og lestu þá oft, því sundurlaus vers er hægt að
misskilja.
Þessi einslæða hók hefur lifað það aí' að kon-
ungar og biskupar tóku Iiöndum saman til að
hrenna síðasta eintakið. Hún hefur gefið fólki
kraft til að gjörbreyla lífi sínu og verða að nýt-
um mönnum. Hún er ekki á móti visindunum,
því i þeim lönduni, sem Biblían hefur verið les-
in og elskuð og eftir henni hefur verið breytt,
þar liafa vísindin dafnað og blómgast.
Líttu enn á það, sem segir frá Guði, bæði í
hans opinberaða orði og hans skapaða lieimi,
og efasemdir þinar munu hverfa eins og dögg
fyrir sólu. Lestur aftur tvo fyrslu kapítulana
i fyrstu Mósehók. Frásaga Biblíunnar af sköp-
uninni er sönn visindi. ÖII Biblían — sköpun
og endurlausn — er opinberun Guðs lil manns-
ins. Þar er grundvöllur trúar vorrar á vald Guðs
lil að skapa og endurleysa oss fyrir Jesúm Ivrist,
Drottin vorn.
Þetta er auðmjúkur vitnishurður manns, sem
helgað hefur vísindunum krafla sína.
Fyrir mig. (Gal. 2,20).
Hver er þessi „ég“? Ég, ji.e.a.s. syndari, glat-
aður og fvrirdæmdur, svo elskaður af syni Guðs,
að hann lagði sjálfan sig í sölurnar fyrir mig.
Láthcr.
Göfujíur vitnisburður.
Á tírnum hinná grimmilegu ofsókna í Rómaveldi, þeg-
ar ungir og gamlir, ríkir og fátækir, konur og karlar
voru kvaldir og deyddir sakir Krists, þá var, meðal ann-
a.rra, ung stúlka dæmd lil dauða.
Dagurinn rann upp, og mikill mannfjöldi var saman
kominn til að vera viðstaddur aftöku þess'arar ungu,
krlistnu stúiku. Allir hiðu með eftirvæntingu, og loks var
dyrunum lokið upp og ungi píslarvotturinn leiddur fram
til þess að deyja.
Stúlkan var bundin við píslastaurinn og eldsneyti hrúg-
að upp í kringum hana. En áður en kyndillinn væri
borinn að bálkestinum, kom fram hofprestur, sem liróp-
aði: „Vilt þú taka aftur játningu þína?“ Hún fölnaði,
en svaraði ákveðið: „Nei.“ „Hvers vegna?“ spurði prest-
urinn. „Geturðu gcrt grein fyrir trú þinni?“
Þá birti yfir ásjónu hennar sem af himneskum Ijóma,
og hún sagði: „Ég get ekki færl rök fyrir Frelsara mín-
uin, en — ég gel dáið fyrir hann.“ Nokkur stund leið,
og unga stúlkan yfirgaf þetta lif og mcðtók kórónu píslar-
vættisins.
20