Kristilegt stúdentablað - 01.12.1943, Qupperneq 21

KRISTILEGT STÚDENTABLAÐ
JÓHANN HLÍÐAR, stud. theol.;
Hættur að biðja.
Sú var tíðin, á aldrinum 14, 15 og 16 ára, að
ég nial bænaiðkun frekar lílils, en var þó að
eðlisfari trúhneigður unglingur, sem liafði heð-
ið mínar föstu hænir, áður en ég lagðist til
iivíldar á kvöldin. En á gelgjuskeiðinu, þegar
liinar margþættu hreytingar fara fram í líkam-
anum og sájarlífið verður fyrir svo margliátt-
uðum áhrifum innan og utan að komandi, þá
er manni hætt við að líla smáum augum á
hernskuárin. Allar gáttir eru opnaðar lil þess
að veita móttöku öllum þeim straumum, sem
Jiinn nýi heimur sendir frá sér. Unglingarnir
liafa leikið sig þreytla og l'lýja frá liernskunni
og brenna allar brýr að haki sér. Og á ungl-
ingsárunum vill enginn vera harn.
Það fylgir æskunni hjartsýni og glæstar von-
ir um framtíðina. Unglingurinn snýr sér smátt
og smátt að nýjiun viðfangsefnum. Hann eygir
liugðarefni, sem kalla fram í huga hans óljós-
ar myndir og möguleika. Og þess vegna verður
það kapplilaup, sem unglingurinn lieyir við
timann, ofl ærið dýrlceypt, dýrkeyptara en flest-
ir gera sér í liugarlund. Á þessum árum vilja
unglingarnir verða miklir menn, minna nægir
ekki. Og þeir verða miklir menn, í liugskoti
sjálfs sín, en á koslnað þess, sem gerir harnið
að harni i þess orðs hezla skilningi.
Þegar unglingurinn kemur úr deiglunni, þá
getur þar ofl að lita glæsta mynd af góðum
dreng, húnum mörgum kostum, en of mótuðum
af saintíð sinni og umliverfi, dreng, sem hefir
ekki lagt út í nógu einarða, persónulega har-
áttu og þess vegna glalað sjálfstæði sínu.
Eitt meðal annars, sem dæmin sýna að glat-
asl viil á þessum árum og ekki það veiga-
minnsta, er bænalífið, samfélagið við Guð. Or-
sakirnar eru margar og mismunandi, og flest-
ar eiga þær rætur sinar að rekja til utan að
komandi áhrifa, álirifa frá mönnum, sem cill-
hvað hafa mátt sín Jijá unglingnum og þess
vegna haft mótandi áhrif á trúarlíf lians.
Já, „ Hvað er liinn Almáttki, að vér skvld-
um dýrlea liann, og livað skyldi það stoða oss,
að leila lians í bæn?“ (Joh. 21, 15).
Þetta voru orð liinna óguðlegu á dögum Jol)s.
Hefir maðurinn nokkúð breytzt? Er þetta ekki
eins og talað út úr olekar lijarta? Þekkir Guð
eklri alla mína þörf? Hví skyldi ég skríða í
duftinu frammi fyrir honum og ákalla liann?
Mér fyndist það vera að gera nokkuð lítið úr
Guði. Og svo imyndum við okkur eða þessir,
sem Jjiðja, að þeir séu einlivers megnugir með
hænum sínum. — Sancta simplicitas! — Já,
Guð eltir víst duttlunga mannsins cða liitt þó
lieldur. Nei, þessi tónn er alll of vel kunnur,
lil ])ess að ég lialdi lengur áfram. Við skulum
í fám dráttum gjöra okkur ljóst, livað sá að-
hefst, sem fer slíkum orðum eða öðrum líkum
um bænasamfélagið við Guð. Hann er að fjar-
lægja sig' Guði og loka lijarta sínu fyrir kalli
hans. Hann hefir stigið fæli sínum á þann veg,
sem endar á lielslóðum, ef eigi er frá liorfið með-
an enn lieitir í dag. En annað er það og, sem
hann aðliefst, liann sýrir umhverfið. Istöðu-
litlir unglingar þurfa oft á tíðum ekki mörg
háðsyrði, til þess að l)reyta gegn hetri vitund.
Hversu mörgum skyldi ekki spott og liáð hafa
steypt út i drykkjuskap og svall, og þó er allt,
sem andlega sviðið álirærir, enn þá veikara
fyrir háði og spotti. „Sé að drepinu lilúð, visn-
ar Jieilbrigt líf og liefndin grær á þess teiði.“
Er hænin þörf og nauðsynleg? Er liún svo
mikilvæg, að hún megi aldrei bresta mig cða
þig? •
Er þá engin leið út úr ógöngunum? Enginn
skjöldur gegn skeytum Jíæruleysisins? Öllum
þessum spurningum verður svarað, þegar liinn
óguðlegi mætir Jesú Kristi hinum réttláta og
fyrr eklvi. Þegar hann mætir lionum, sem ekki
þekkti synd, og sér liann lcrjúpa lil bænar. Hann
mætir honum í guðspjöllunum árla fvrir dögun,
í önnum dagsins og næturlangt í hæn. Hann
21