Borgarinn - 01.02.1921, Blaðsíða 2

2
--------L---------#-----------------
sem fer í rjetta átt í þessu merki-
lega uppeldismáli.
— Bannmenn vilja knjesetja
nautn-hneigöa menn — þrælbeygja
þá í skyndi meö ofbeldi til hlýðni
við Jögin. Peir óska helzt af öllu,
aö gera nautnfestu þeirra aö
æruleysis-sök —.
í þeirri stefnu felst svo við-
bjóðsleg siðleysis-brjálsemi, að
manni detta strax f hug myrk-
ustu afkymar rannsóknardómstól-
anna á miðöldunum. —
fað þarf því nokkuð sterka still-
ingu til þess, að sjá í friði lagasmíð,
er að sliku marki miðar.
Og það þarf stórfelda hugsunar-
leysis-dyrfsku til þess, að heimta
virðingu hygginda-manna henni
til handa,-------
Menn veröa því að gera sjer það
að góðu, þótt þetta blað reyni, svo
sem því er UDnt, að veikja virð-
ingu og traust manna á bannJög-
unum — nú og framvegis.
Yfirlögregluþjónsstaðan
hjer í bænum var fengin í
hendur hr. Erlingi Pálssyni í
fyrra mánuði. Um veruleg til-
þrif af hans hendi er engin að
tala enn sem komið er — enda
hyggiiegt að láta sjer hægt
fyrsta áfangann, svo að ekki
keyri um þverbak, eins og hjá
Davíð, lærisveini Jóns Ásbjörns-
sonar — sællar minningar — því
eins og kunnugt er, entust báðir
þeir herrar jafnilla — vegna sam-
neytis þeirra við bannfólkið og
sporfýsi í þágu þess — svo sem
sagnir herma. — Er nú svo sagt,
að önglar bannliðsins sjeu á öll-
um leiðum Erlings, og að girni-
leg fríðindi hylji alla odda. En
ekki þykir iíklegt að hann þori
að láta >sakramentast< að sinni
—r þrátt íyrir afskapleg fleðu-
læti helztu bannhólkanna núna,
•ins og alltaf, þegar nýir og
>fjaðraprúðir< fuglar koma í eyj-
una, sem trúað er fyrir völdum.
— Og ef til vill fer það svo, að
lögregluþjónn þessi reynist að
marki sjálfstæðari og Reglunni
óháðari við sína vinnu — heldur
en >óháða<(!) reglan< hefur
reynst og reynist í sínu starfi(l)
og pólitisku rifrildislífi yfirleitt.
— Reynslan sker úr! — Annars
á það ekkert illa við. í þessu
sambandi, að stiúga því að lög-
reglumönnum, í allri vinsemd þó,
að bezta ráðið til þess, að sem
flestar þeirra athaínii hljóti bráða-
BORGJARINN
fár og banahögg, er það, að
þeir gerizt snúninga-gráðugir
klíkupinnar bannhólkanna í höf-
uðstaðnum.
„Reglan“—
sú hin dháða.
»Óháð(!) regla gútemplará* heitir
stúknalifnaðuvinn hjerlendis, eða
svo heyri jeg templara nefna hann
í ræðum og ritum. — * Ó h á ð
regla!*, segja þeir. Hvernig ber
að skilja það? — Óháða nefnir
maður þá stofnun, eða mann-
eskju, sem er sjálfri sjer næg-
ust um andlega og efnalega
hluti, miðlav öðrum, og þarf sjálf
minnstar aðfenginnar ásjár að leita.
— En er því svona varið um
stúknalífið íslenska? Eða mun
nokkur rjettsýnn maður fá komið
auga á það, að „Reglan" eigi
þessa sjálfstæðiskosti? — Nei, sið-
ur en svo. Og það er heldur ekki
von — þar sem hún er nú ovðinn
hjer að skakk-pólitiskum fjelags-
skap, sem nauðgar öllu og öllum.
— Hún hefur, svo sem kunnugt
er, verið sísvangur ölmusu-angi
fjárveitingarvaldsins hjer, og síþurf-
andi snikjudýr þjóðlífsins, frá því að
hún, illu heilli, steig sín íyrstu
spor á þessu landi. — En aldrei
hefur þó óstyrkur hennar og fram-
kvæmdafálm verið jafn stórlíta-ríkt
eins og síðan að hún teygði tauga-
fúna hramma sína inn í löggjafar-
starfsemi þjóðarinnar og nauðgaði
henni til ásjár sjer til handa —
stefnumiðinu til styrktar. — fessu
líka þokkalega stefnumiði(!!I). —
þetta gerði Reglan, þegar and-
þrek hennar — sem að vísu
aldrei reyndist þyngra en ljettasti
laufþungi — var þrotið. Með #ðr-
um orðum: Hún fór á sveitina
sama daginn og hún í fyrsta
Bkifti fjekk sjer goldinn opinberan
styrk. Og andlega gjaldþrota varð
hún þann úag, er hún i fyrsta
sinni fór fram á aðstoð löggjafar-
valdsins, stefnumáli(l) sínu til full'
nægingar(!!). Og síðan Reglunni
hlotnaðist sú Bfullnæging<‘, — sem
sje bannlagaháðungin alræmda —
er starf hennar — þessi seytill,
sem eítir er af því — allt fólgið 1
háróma kvört.un og kveinstöfum
um það, að þessi stefnumáls-
fullnæging hennar krefjist enn á
ný stórfeldari fullnægingar frá
borði löggjafans. — Með enn
öðrum orðum: Reglan hegðar sjer
hjer núorðið eins og hamslaus
harðstjóri, er sí og æ heimtar nýja
og nýja böðla, ný og aftur ný
pyntingar-tól, þá er liann verður
þesB var, að þau hin eldri fá ekki
lengur svalað heift hans og hörku.
— Eada er það sannast að segja,
að Reglan hefur sízt sparað
heimsku-frekju um það, að hert
væri á hegningargreinum bannlaga-
vanskapnaðarins. — Á hverja al-
þingissamkomuna á fætur annari
hefur hún skorað — aö herða á
fymefndum lagabálki — og það
með svo sleitulausu frekju-nuddi,
að þingmenn hafa oft ekki haft
Btundar frið. — Má þar um segja,
að fyrst hafl Reglan sætt sig við
það, að refsað væri með ólar-
svipum —, þar næst með gadda-
svipum, og — nú gerir hún sig
ekki ánægða með smærri þjáning-
ar en útlegð, eignamissi að fullu,
flengingar og fangelsi. — Hegning-
ar-hugmyndirnar virðast allar sverja
sig í ætt við hegningarfyrirmyndir
Albertís, sællar minningar — og
þaðan frá allar trissur lengst austur
og aftur í ísrael. — Og þegar þar
að kemur, munu menn fá sönnun
þess, að klika þessi heimtar glæ-
nýjan og sjerstakan baDnmáls-
dómstól, með Dýtísku höggpalli
undir, og — „Regluiegum böðli"
samsvarandi. —
— Hún er búin að sýna það,
Reglan, fyrir margt löngu, að hún
er staðuppgefinn stóðjákur — al-
ófær til þess að berjast fyrir
málstað sínum og málefnamiði með
siðferðilega rjettmætum hætti — á
eigin spýtur og á eigin ábyrgð —
avo sem siður er með óháðum
siðbótarstofnunum, er hafa bjarg-
vissa trú á málstað sínum —full-
vissar um það, að göfug og mildi-
gædd málefnaleið sje hin eina, er
sigrað fái, og þokað geti breizku
manneðli, á nautnasviðinu, undir
vald 3kynsamlegrar sjálfsafneitun-
, ar, — stofnana, er sízt láta sjer
til hugar koma, að óska íhlutunar
löggjafans um starfsemi sína —.
En Reglan — hún er nógu um-
fangsmikið flón til þess, að hafa
hausavíxl á hlutunum, og gera
hið gagnstæða. — Hún hefur því
varpað málefna-áhyggjum sínum
upp á löggjafann — fleygt þeim
í hegningarvaldið og — gefist upp.
— Enginn vitskertur maður
hefði getab myrt áhugamál sitt
með öllu samvizkulausati brjál-
semis-vizku. —
— En „óháðu“(l) nefnir hún
sig samt — þrátt fyrir allt. —
— Góö málefni hafa ætiö reynst