Ákæran - 28.05.1933, Blaðsíða 2

2
ÁKÆRAN
Afreksverk Alþingis.
„Eflið íslenzkan iðnað“.
Um styrk til náms erlendis sóttu í ár allmargir stúdentar, og
höfðu þeir það flestir sameiginlegt, að vilja kynna sér námsgreinar,
sem síðar meir geta orðið landinu til stórkostlegra menningarlegra og
fjárhagslegra bóta, því á öllum sviðum atvinnulífsins eru nú gerðar
þœr kröfur, að framleiðslan standi jafnfætis þvi besta á heimsmark-
aðinum, bæði hvað verð og vörugæði snertir. Þetta er augljóst mnl
hverjum meðal-fábjána, hvað þá sómasamlega greindu fólki. En það
er nú ekki þvi að heilsa, aö bændaforkólfarnir okkar sjái þetta, enda
hafa þeir lifað gagnstætt þessari meginreglu, frá því þeir fyrst gátu
nokkuð látið á sér bera, um stjórn landsins. Ráðið sem þeir kunna
við því, ef vantar sérfræðing á einhverju sviði, er að setja fylgispaka
leppalúða yfir fyrirtækin og flytja svo inn útlenda sérfræðinga og
greiða þeim tvöföld ráðherralaun, því auðvitað geta »forstjórarnir«
ekkert gert annað en hirt launin sín. — Hvort er nú réttara, að styrkja
íslenzka menn, með örfáum hundruðum króna, til þess að nema séi-
greinar, sem landinu eru bráðnauðsynlegar, eða að fá útlenda menn
til að vinna þau sömu verk, sem islendingar hefðu getað unnið alveg
eins vel, og greiða þeim fyrir það mikið fé, sem þeir leggja að mestu
fyrir og fara svo með það til útlanda, þegar þeim finst nóg komið?
Islenzkir bændur, kallið þið þetta sparnað? •— Nei, þið hijótið að
kalla þetta svívirðilegt bruðl, og það er réttnefni.
Af stúdentum þeim, sem um styrkinn báðu, fengu fimm náð fyrir
neðri deild þingsins. Allir leggja þeir stund á nám, sem mun geta haft
mikið menningarlegt gildi fyrir okkur, og má því þakka neðri deild
þingsins fyrir, að hafa samþykt styrki þessa, þótt fleiri hefðu mátt
fylgja með, en það brá svo við, að efri deild feldi burt alla þessa
styrki. Menn þeir, er hér um ræðir, eru:
Leifur Ásgeirsson, afburða námsmaður, sem leggur stund á ment
mentanna, stærðfræðina, og sem að dómi prófessora sinna og allra
annara manna, sem til hans þekkja, er talinn líklegur að verða góður
vísindamaður I sinni grein, og er það ekki lítilsvirði okkur Islending-
um. En það finst efri deild ekki 1200,00 kr. virði.
Jón Blöndal, sem er að nema hagfræði, en sú ment ætti ekki ab
vera svo mjög fyrirlitin, sem raun er á.. Að minsta kosti væri ekki
úr vegi, að hagfræðingur dyttaði svolítið að fjárlagafrumvarpinu; það
er ekki svo snildarlega úr garði gert.
Gústaf Pálsson, sem leggur stund á verkfræði. Til þess að koma
atvinnuvegunum I gott horf, þurfum við á góðum verkfræðingum að
halda, en framkvæma ekki alt eins og landnámsmennirnir gerðu.
Trausti Einarsson, sem nemur stjörnufræði. Maður skyldi ætla, aö
ekki væri úr vegi að eignast einn stjörnufræðing, því hann getur orðið
okkur til margra hluta nytsamur, og ekki færi rlkissjóður á haus-
inn, þótt hann veitti Trausta 1200,00 kr., til þess að taka fullnaðar-
prófið. En þó tekur út yfir, þegar Samúel Ketllssyni, sem les sútunar-
efnafræðl og leðurlðnaðar-verkfræðl, er íneinað um styrk.
Alstaðar er nú réttilega hrópað um, að vér Islendingar eigum
sem mest að búa að okkar eigin framleiðslu. En hvað gerir fulltrúa-
kllka þjóðarinnar, til þess að það sé mögulegt? Fyrir Alþingi liggur
þingsályktunartíllaga um að ríkið hlutist til um, að komið verði á
fót sútunarverksmiðju; þá tillögu bera fram Pétur Ottesen og Tryggvi
Þórhallsson, en þó greiðir sá sami Tryggvi atkvæði á móti þvl, að
hægt verði að komast hjá því, að taka útlending til að hafa á hendi
stjórn verksmiðju þessarar, — en þetta er venjuleg framsóknarhag-
sýni. Tífalt hærri upphæð hefðu þessir góðu herrar getað sparað
af gersamlega óþörfum bitlingum, og um leið skapað dýrmæta mögu-
leika til handa Islenzkum iðnaði.
Til þess að friða samvizku sina eftir jietta þrekvirki, samþykkja
efrideildar-þingmenn 8000 króna styrk til mentamálaráðsins, þó þeir
viti, að þar bíður margfalt stærri hópur efnalltilla stúdenta eftir »náð-
argjöfinni«, og þó svo umræddir menn fengju styrk þaðan, jiá hlaut
hann að verða margfalt minni (6—600 kr.) og algerlega ónógur til
námskostnaðar erlendis.
Þetta er fyrirhyggja Alþingis fyrir atvinnuvegunum og menningu
landsins, og svo ætla alþingismenn að leyfa sér að halda þvl fram,
að þeir vinni að þjóðarheill! En um það skal Iijóðin sjálf dæma, og
dómur hennar verður á einn veg: Þjóðin mnn neita að lanna þessn
mcnn til að nieðhöndla málcfni sín á þcnnan hátt.
Þjóðernissinnar!
Hver einasti ykkar verður að finna hvöt hjá sér til
að útbreiða stefnu vora, |iví skora ég á vkkur að
vinna að því sem hér segir:
1. Að safna flokksmönnum
2. Að vinna að útbreiðslu blaða og rita hreyf-
ingarinnar.
3. Að safna flokksmönnum í fárialiðið.
Pjóðernissinnar, {iið sem eruð orðnir 18 ára, takið
virkan pátt í starfinu og gangið í fánaliðið.
Útbreiðslustjór'nn.
Vinnubrögð réttvísinnar.
Fyrir rúmum sex mánuðum sýndu kommúnistar þjóðinni örlltið
brot af stefnuskrá sinni: Að brjóta á bak aftur lög og rétt landsins
með stéttaæsingum og blóðugum bardögum!
Hvernig tóku verndarar þessara manna - - núverandi valdhafa>' —
gerðum þeirra?
í sex niánuði voru núverandi fulltrúar réttvísinnar að rannsaka,
hvort lögbrjótar væru sekir um lagabrot!
í sex mániiðl var réttvlsin að ákveða nokkurra daga skiiorðsbundna
fangelsisvist, fyrir byltingartilraunir rússneska leiguþýsins!!
Hvað íiiaigir mánuðir líða þangað til að réttvísin þorir að ákæra
og dæma alla kommúnista fyrir landráð?
Það verður ekki fyr en völdunum er kippt úr höndum Ilermanns
Jónassonar og hans fjelaga! I>að verðui' ekki fyr en þjóðin skapar séi
nýja, réttláta l'éttvísi, í liönduui lieiðnrlegra miuiiia, með sigri þ.ióð-
criiissiniia!
íslen/.ka jijóð, jiú átt að velja!
Þjóðernissinnar hafa orðið þess varir á marga lund, að það hafi þótt
goðga allmikil, að nokkrir ungir menn með merki jijóðernissinna brostu
undir ræðu Magnúsar Jónssonar, háskólakennara og alþingismanns, er
hann hélt á útifundi Varðar og Heimdallar. Þetta virðist I sanni næsta
broslegt, að fólk alment ristir ekki dýpra í stjórnmálaþekkingu en
það, að , háttvirtir fylgismenn vissra ílokksstjóra fyllist vandlætingu,
ef alt er ekki þegið með þökkum, hvað og hvernig og hvenær sem full-
trúa þeirra list að láta til sín heyra að fjölmenni viðstöddu. Það hefir
aldrei þótt viðurhlutamikið frá hendi vinnuveitanda, að vanda um við
verkstjóra sinn, og jafnvel víkja honum fyrirvaralltið frá starfinu. En
um þá, sem svo eru blindaðir I flokkapólitíkinni, að þeir þola ekki að
brosað sé að pólitískum verkstjórum þeirra, vei-ður manni á aö tauta:
»Heyrandi heyra þeir ekki og sjáandi sjá I>eir hvorki né skilja.« í:g
veit, að Magnús Jónsson kannast við þetta með sjálfum sér, að þeirra
stjórnmálaþroski er lítill. Nr. 13.
Hvað táknaði Magnús Jónsson, pröfessor, I dæmisögunni, sem hánn
sagði af svölum Varðarhússins á sunnudaginn. — Bíllinn táknaði, sagði
hann, hinn geysimikla hraða Framsóknarstjórnarinnar í að koma öll-
um fjármálum Jjjóðarinnar I öngþveiti. Flónið, sem ók vagninum, tákn-
aði Framsóknarráðherrann alræmda, og hinn drukni lögbrjótur, sem
sat við hlið flónsins og æpti: »hraðara, hraðara!«, bitlinga- og beinalið
Framsóknar. — En Magnús Jónsson var llka I bílnum. Táknaði hann
kannske hina áhrifalausu samsteypu við Framsókn?
Nr. 13.