Nýtt kvennablað - 19.06.1940, Blaðsíða 7

NÝTT IÍVENNABLAÐ
3
(--------------------------------------------'
Guðrún Stefánsdóttir frá Fagraskógi :
Þú veizt ekki til hvers ég vakna,
vakan hún lokkar mig.
í draumnum ég dagsins sakna,
þá dreymir mig bara þig.
Við stjarnanna leiftur löngum
létum við tvö í haf,
með fagnandi farmannssöngum
en fólkið í landi svaf.
Og ég ætla að vaka og vaka
Vil ekki af bátnum sjá.
Við sólris við siglum til baka,
og syngjandi eins og þá.
Nú brimfaldinn kjölurinn klýfur,
kætir hinn fríski blær,
um sælöðrið báturinn svífur,
en sveitin við augum hlær.
Og örsmái fuglinn fleygi
flögrar við bátsins hlið.
Hann gleðst yfir glóbjörtum degi
og golunni eins og við.
Er líkastur fuglinum fleygum,
farmannsbáturinn þinn.
Við saman sólskinið eigum
og svefnlétta morguninn.
Nú ferðin er óðum á enda,
aldan mér vaggar þó.
Og árgeislar ylblíðu senda.
Ó hvað er gaman á sjö.
Þú veizt ekki til hvers ég vakna,
vakan hún lokkar mig.
[ draumnum ég dagsins sakna,
þá dreymir mig bara þig.
V_________________________________________
Fyrir heiíl kvenþjóðarinnar
viljum vér allar vinna.
Það er af, sem áður var, þegar Þorgeir Ljós-
vetningagoði lag'öist undir liúöfatið til að liugsa
einn fyrir alla. Nú eigum við öll að liugsa.
Við liöfum skift hans hlutverki á milli okkar.
Við eigum öll, konur sem karlar, að liugsa
og vinna að velferðarmálum þjóðarinnar.
Ef til vill væri æskilegt að sá eða sú, sem
ætlar á ráð að leggja, liefði víðtæka lífsþekk-
ingu, liefði t. d. gengið ævispor livers manns
og liverrar konu, en meðan slikan göngugarp
vantar, eigum við þá ekki að hætta á að segja
það, sem okkur býr í brjósti?
Mér finnst að konurnar, hver einstök, ætti að
kveða upp úr með sínar skoðanir og sjá hvort
þær þola dagsljósið. Sú, sem þegir altaf, veit
kannske beina braut til farsældar, en lætur hjá
líða að starfa til mannheilla.
Hvað vildum við liver i sínu lagi hafa stuðst
við i lífinu, og hvers vegna?
Ekki til stundarþæginda. Við myndum allar
láta þau af hendi fyrir aukna lífshamingju. —
Eða er það það sama?
Eg skal í örfáum orðum lýsa að nokkru
minni afstöðu.
Sá stuðningur, sem við allar konur ættum að
fá á æskuárunum, ætti að stefna meðal annars
að því, að við gætum orðið skjól nýgræðingn-
um á næsta vori.
Eg hefi það sjónarmið, að þægindi og lífs-
hamingja sé ólíkara en dagur og nótt, og tel
það skakkt að ala fólk upp til að verða dýrlc-
endur þægindanna, að hugsa mest um að hafa
lítið að gera, margt hjálparfóllc og bíla, ef út
úr húsum er farið. Það er í andstöðu við lífs-
liamingjuna. — Þess vegna eigum við ekki að
forðast erfiðið, ekki heldur fyrir hönd dætr-
anna. En að eitthvað verði úr starfi þeirra, þess
óska ég. Að þær geli sætt sig við afköslin, þeg-
ar degi liallar.
Til þess að unga fólkið geti það með þvi
meiri ánægju en við, tel ég muni beinlínis þurfa
ósérhlífna aðstoð og leiðbciningar þeirra eldri.
Fólk lítur misjafnlega á ávinninginn í að
koma upp börnum. En það sýnist mér áþreif-
anlegasta starf æfinnar.
Aðeins hraust fólk hlýtur þá hamingju. Sé
það i lcærleika innt af hendi, ber ég lotningu
fyrir því.