Nýtt kvennablað - 19.06.1940, Side 11

NÝTT KVENNABLAÐ
7
Frá alþjóðakvenréttindaþinginu
1939-
SíðastliðiÖ suraar sótti ég ásamt 6 öðrum kon-
um úr Kenrétlindafélagi íslands alþjóðakven-
réttindaþing, sem haldið var i Kaupmannahöfn
í júlímánuði það ár. Til fararinnar nutum við
nokkurs styrks úr ríkissjóði, sem gerði ok'kur
ferðina fjárhagslega mögulega. Vil eg hér með,
þótt seint sé, tjá ríkisstjórninni, fyrir iiönd okk-
ar allra, þakkir fyrir þá góðvild, er við nutum.
Meðan við dvöldumst í Kaupmannahöfn
vorum, við gestir danska kvenréttindafélagsins,
sem gerði allt til að gera okkur dvölina ánægju-
iega.
Á þinginu mættu fulltrúar 22ja þjóða, úr öll-
um álfum heims, af ólíkum kynstofnum, trúar-
hrögðum og siðvenjum.
Þar voru indverskar furstafrúr í skikkjum
sinunr, með höfuðdjásn og gullsaumaða ilskó.
Þar voru konur í’rá Egiptalandi, Pa'estínu,
Ástralíu, Ameriku —- jafnvel alla lcið austan
úr Kína. Flest lýðræðisríki Norðurálfunnar
munu og hafa :átt þar fulltrúa. Alls var talið að
um 200 hefðu sótt fundinn.
Þessar konur höfðu lagt á sig allt að mán-
aðar ferðalag, sumar hverjar, til að liittast viku
tíma og ræða um ýms þau nauðsynjamál og
erfiðleika. sem konur allra landa eiga við að
stríða, og til þess sameiginlega að reyna að
finna einhver ráð til að hæta ástandið.
Mér er ógleymanlegur sá andi réttsýnis og
einingar, sem alltaf rikti, þrátt fyrir skoðana-
mun og árekstra þar af leiðandi, og ég tel þessa
júlídaga í Kaupmannaliöfn eitt af því, sem ég
vildi ekki hafa farið á mis við.
Enga okkar grunaði þá, að eftir einn mánuð
yrði það ófriðarhál kveikt, sem nú geysar, og
að ári liðnu væru flestar þær þjóðir, sem þarna
áttu fulltrúa, orðnar þátttakendur í þeim ægi-
lega liildarleik, sem nú er háður með öllum
þeim ólýsanlegu hörmungum, sem striði fylgir.
Forseti Alþjóða kvenréttindasambandsins er
Mrs. Margaret Corbett Ashby, ensk kona, stór-
gáfuð og vel menntuð; hefur hún mcðal annars
stundað háskólanám í norrænu. Vann hún óðar
lijörtu okkar fslendinganna, með sinni yndis-
legu framkonm og mannkostum, sem alltaf
komu í ljós.
Meðal merkra kvenna, sem þarna fluttu er-
indi, var hin fræga enska mælskukona, lady
Astor, sem átt hefir sæti i enska þinginu yfir
20 ára skeið. Þar var og nafnkunn kona frá
Tékkoslóvakíu, Madame Plaminkova. Var hún
þingmaður þegar Þjóðverjar innlimuðu föður-
land hennar í þýzka ríkið, og var ein af þeim
fáu fulltrúum þjóðarinnar, sem þá mótmællu
því ofheldi.
Það yrði oflangt mál að telja hér nöfn þeirra
kvenna, sem þarna voru, og sem voru frægar,
margar liverjar, fyrir störf sín, ýmist lieima i
föðurlandi sínu eða i alþjóðamálum.
Ég var stundum að Iiugsa um það, livernig
stæði á því, að við, sem komum frá olckar fá-
menna og fátæka íslandi og að minnsta kosti
flestar töldum okkur úr hópi íslenzkra alþýðu-
kvenna, skyldum ekki finna meira iil smæðar
okkar en við gerðum i þessum heimsborgara-
hóp. Líklega hefir það verið vegna þess, að hér
voru allir með svipuð áhugamál og svo mun
það einkenni sannmenntaðra manna, að öllum
líður vel i návist þeirra.
Flestar íslenzku konurnar voru á peysuföt-
um eða upphlut; ég var þó ekki ein af þeim.
Islenzki þjóðbúningurinn þótti mjög fallegur,
enda sagði eilt af dönsku blöðunum, að ind-
versku og íslenzku konurnar kepptu hverjar
við aðra i skrautklæðnaði.
Eins og gefur að skilja, tók fundurinn til
meðferðar öll kvennamál, svo sem: Konan í
framleiðslunni, á atvinnusviðinu, í félagsmál-
um, sem húsmóðir, sem neytandi, sömu siðferð-
iskröfur lil beggja kynja, jöfn vinnuskilyrði,
sömu reglur fyrir ríkisborgararétti og kröfur
einstæðra mæðra.
Hvernig konurnar ættu að ná meiri áhrifum
i þjóðmálum.
Þá voru haldnir þrír æskulýðsfundir í sam-
handi við þingið.
Einn fundur var fvrir Norðurlöndin sérstalc-
lega og fjallaði hann um hvað kosningaréttur-
inn hefði fært konunum og hvað væri ófengið.
Eg ætla ekki hér að skýra nánar frá með-
ferð málanna eða hverjar samþykktir þingið
gerði. Atburðir þeir, sem síðan liafa gerzt, liafa
kollvarpað öllu, sem á var byggt, svo ekki stend-
ur steinn yfir steini. Við vitum ekki einu sinni
hver örlög lcunna að hafa beðið þessara kvenna,
sem þarna voru glaðar og vongóðar um áfram-
lialdandi starf. Þvi síður vitum við livaða ör-
lög bíða þeirra nú eða eða olckar sjálfra. Þó
getum við elcki annað en spurt? Hvað er orðið
um konurnar frá Póllandi, Finnlandi, Iíollandi,