Nýtt kvennablað - 01.04.1945, Síða 5

6. árg. — 3.-4. tbl.
MÝTT
KÝEMMABLAÐ
marz — apríL - 1945
Kvennadeild Slysiivarnafélags ÝslamlN
í Beykjavík 15 ara
Fimmtán ár eru liðin frá því, er fyrsta kvenna-
deildin innan Slysavarnafélags íslands var stofn-
uð. Við þessi tímamót er ekki úr vegi að líta
yfir það skeið, sem runnið er, og athuga, hvort
þessi félagsstofnun hafi verið nauðsynleg eða
hvort hún hafi oröiö að nokkru gagni.
Þegar kvennadeildin hér í Reykjavík var
stofnuð, voru liðin um tvö ár frá því er fyrsta
slysavarnadeildin var stofnuð hér á landi, í
Reykjavík. í þeirri deild var yfirgnæfandi meiri
hluti karla, en mjög fáar konur. Það leit því
ekki út fyrir, að hér væri á feröum málefni,
sem ætti sérstaklega erindi til kvenþjóðarinnar,
og mátti í því sambandi spyrja: Eru karlar
ekki einfærir um aö halda uppi slíkum félags-
skap? Þessari spurningu lá beinast við að svara
játandi. Og þó. Það sakaði að minnsta kosti
ekki, þótt kvenfólkið yrði þátttakendur í þessu
starfi. Var því stofnuð þessi fyrsta kvennadeild,
28. apríl 1930, og skyldi nú framtíðin sýna, hvort
hennar væri þörf, og hver yrðu not hennar.
Það sýndi sig, að deildin var ekki stofnuð að
þarflausu, því að brátt bættust æ fleiri félagar
við þá eitthundrað er voru stofnendur deildar-
innar. Tvöfaldaðist og þrefaldaðist félagatalan
bráðlega og hefur hún á þessum 15 árum nálega
tífaldast — svo að ekki mun annar félagsskapur
fjölmennari, að fráteknum fjölmennustu stétt-
arsamtökum. Þetta sýnir, aö þær voru ekki fáar,
konurnar, sem þessu málefni vildu sinna. Þá
voru að tilhlutun þessarar deildar bráðlega
stofnaðar kvennadeildir í Hafnarfirði og Kefla-
vík, og síðan komu á fót kvennadeildir víðs veg-
ar um landið, í kaupstöðum og kauptúnum. Hygg
ég að þetta sýni, að þörf hafi verið sérstakra
kvennadeilda til þess aö fá konur almennt til
að vinna fyrir slysavarnir hér við land.
En hver hafa þá orðið not kvennadeildanna
og starfs þeirra? Ég hygg, að ekki sé of mikið
sagt, þótt sagt sé, að með þeim hafi slysavarna-
starfsemi landsins bætzt sá kraftur, er orðið
hefur notadrjúgur, og að starfsemi kvenna verð-
skuldi þökk allra þeirra, sem annt er um þetta
nauðsynjamál þjóðar vorrar.
En hér er ekki tóm til að fara frekar út í
þetta atriði. Margt má um það lesa í ársskýrsl-
um Slysavarnafélags íslands og nægir að vísa
til þess.
Það var um þessa deild, 15 ára afmælisbarnið,
sem þessi fáu orð áttu að fjalla. Fjarri er mér,
að bera á hana nokkurt oflof, en skrumlaust
hygg ég, aö segja megi, að málefni því er hún
er tengd, hafi orðið hennar þó nokkur not.
Starfsaðferðir kvenfólksins í félagsmálum
eru mest í því fólgnar að sýna mikla natni í
öflun fjár til félagsþarfa sinna. Þessa natni
— þessa ástundun, hefur þessi deild alla jafna
átt. Þær hafa sannarlega ekki legiö á liði .sínu,
konurnar, sem á þessum 15 árum hafa safnað
á 3. hundrað þúsund krónum til slysavarna.
Fyrstu árin var fjársöfnunin í smáum stíl, sam-
Strandmannaskýliö á Skarðstjörn í Meðallandi.