Nýtt kvennablað - 01.04.1945, Qupperneq 7

NÝTT KVENNABLAÐ
3
að engri hjálp verði við komið á stund hætt-
unnar, og að þess séu sorgleg og nærtæk dæmi,
þá má sú staðreynd með engu móti letja eða
draga úr áhuga á slysavörnum. Þvert á móti á
hún að hvetja til meiri félagsskapar. Slysavarn-
ir ættu að vera það alþjóðarátak, sem hver ein-
asti landsins þegn, teldi sér skylt að leggja
skerf, með því að greiða árstillag til næstu
slysavarnadeildar, þótt ekki væri annað. Á þann
hátt fengi félagsskapurinn aukið fjármagn, og
næg eru verkefnin, sem bíða, vegna þess, að fé
er ekki fyrir hendi.
Kvennadeildin í Reykjavík var stofnuð að vor-
lagi, rétt um sumarkomuna. Við erum nú enn
á ný nýskeð búin að fagna nýju sumri, og hver
er sá, er ekki setur mikla von á þetta nýbyrjaða
sumar. Sú von er von um frið. Von um, að burtu
falli sá mikli skattur, sem þjóðin okkar, sem þó
er ekki ófriðarþjóð, hefur hlotið að greiða fyrir
tilverknað þess, sem grimmari er en blind og
tryllt náttúruöflin, mannsins ,er hann beitir
hugviti sínu og tækni til tortímingar meðbræðra
sinna.
Það mætti ef til vill segja um starfsemi slysa-
varnafélaganna, að hún sá ekki sumrinu háð,
heldur vetrinum og er það að nokkru leyti satt.
Á þeirri árstíð, vetrinum, þarf björgunarstarf-
semi að vera betur á verði en á nokkurri annarri
árstíð.
En samt sem áður hygg ég, að það séu ef til
vill fá félagssamtök, sem, þegar alls er gætt,
eru jafn eindregið í þjónustu sumarsins og þessi.
Því að sá félagsskapur, sem hefur það markmið,
að bjarga lífum og vernda líf, er sannarlega
þjónn þeirra afla, sem vér teljum öfl lífsins.
Hann er þjónn sumars og sólar, enda þótt hann
ynni starf sitt af hendi í svartnættismyrkri,
vetrarhörkum og vetrarhríðum.
Og þess vildi ég mega óska afmælisbarninu
til handa, að yfir starfi þess verði jafnan sami
vorhugurinn og yfir því var þann vordag fyrir
15 árum, er deildin var stofnuð.
Inga Lárusdóttir.
Híma stráin hélurennd,
hretið sá um dóminn.
Sveimar þráin klökkva kennd
kringum dáin blómin.
Guðrún Árnadóttir
. frá Oddsstöðum
Hugrún:
Tvær svarfdælskar
merkiskonur
Á hljóðum stundum reikar hugurinn víða og
þá ekki sízt til bernzkudaganna, þegar blóma-
brekkan varð að helgidómi, söngur vorfuglanna
lét í eyrum sem englasöngur, og ilmur sumar-
dagsins var heill heimur af unaðssemdum. Á
morgni lífsins fær maður að veganesti áhrif
frá því, er fyrir augu og eyru ber, og frá sam-
ferðamanninum, hvort sem hann er ungur eða
gamall, og sæll er sá maður eða kona er skilur
eftir í sál barnsins hugljúfar kenndir, sem skilja
ekki við hana síðan, þótt árin líði, en vaxa og
þroskast með henni. Það eru heppilegir upp-
eldisfræðingar, sem með lífi sínu og framkomu
sá góða sæðinu í hinn frjóa jarðveg. Skyldi
nokkurn furða, þótt fáein orð í kveðjuskyni séu
skrifuð, þegar einhver hverfur af sjónarsviði
jarðlífsins, sem hefur skilið eftir varanleg áhrif,
vakið eftirtekt og aðdáun hjá öllum hugsandi
réttsýnum mönnum, sem til þekkja.
í þetta sinn eru það tvær látnar merkiskonur,
húsfreyjur í Svarfaðardal, sem mig langar að
skrifa nokkur orð um. Það eru þær Halldóra
Jónsdóttir frá Hnjúki og Guðrún Guðmunds-
dóttir á Hálsi.
Halldóra var bóndadóttir, fædd 28. ágúst 1845