Nýtt kvennablað - 01.04.1945, Side 20

16
NÝTT KVENNABLAÐ
BARNIÐ,
upprunalegt, óþvingað, óhrætt
(Sögukjarni úr bók eftir EDITA MORRIS, þýtt úr „Reader Digest").
Hún ætlar að kreista, hún ætlar að kremja!
Hún vill láta þenna mjóslegna maur, sem sprikl-
ar, með strá í örmunum, milli þumalfingurs-
naglar hennar og vísifingurs, hætta að iða.
H-hó maur! Ég klíp þig sundur, á augna-
blikinu!
En nú hefur hún ausið sandi í hárið á sér.
Henni fellur það illa. Hún þarf að klóra sér.
Húkandi fyrir framan mauraþúfuna, starandi
upp í heiðan, bláan himinninn, klórar hún sér
með litla fingrinum á þeirri hendinni, sem hún
hefur maurinn í. Hún finnur vellíðan inni í sér,
hún er góð, alls staðar í líkanma sínum finnur
hún, að hún er góð.
Næst tekur hún eftir rauðum liljum, sem vaxa
ekki til lengdar að gera oss hamingjusama. Það
er sagt, að hamingjan sé blind og maður vonar
ósjálfrátt að hún muni í blindni veita oss gjafir
sínar, án þess að vér þurfum sjálfir að vera
samstarfandi. En slíkt er heiðingleg hugsun.
Vér höfum betri hvöt í gamla orðtækinu: „Hver
er sinnar hamingju smiður.“ Það er einnig sagt,
að æskan sé sælasti tíminn, en það er ekki
heldur rétt. Hamingja æskuáranna er að miklu
leyti óafvitandi, ósjálfráð; hin sanna hamingja
krefst fulls skilnings, skýrrar meðvitundar; vér
verðum með reynslunni að komast til þekkingar
á, hvað ósönn og veruleg gleði er í raun og veru,
og til þessarar meðvitundar nær maður sjaldan
fyrr en á fullorðinsárunum.
Þess meira, sem talað er um hamingjuna, þess
meiri verður þráin eftir henni og því sjaldnar
kemur hún. Hamingjan er eins konar undrablóm
þannig, að hún blómgast um hábjartan daginn,
svo að hver sem vill getur náð henni. Enn er þó
gengið fram hjá henni af mörgum, vegna þess,
að litur hennar deyfist af glæstari blómum.
Blómum, sem visna og missa blöðin jafnskjótt
og þau eru tínd. Sönn hamingja finnst aðeins
hjá þeim, sem með vilja og ráðvendni er sinnar
eigin hamingju smiður.
í klasa rétt hjá henni. Hún stingur nefinu ofan
í einn blómbikarinn og hann springur. Þá man
man hún allt í einu eftir maurnum. Nú ætlar
hún að klípa hann i sundur, nákvæmlega í
tvennt, þar sem hann er mjóstur.
„Gull, barnið mitt! Hvað ertu að gera?“
Gull lítur upp. Þarna eru aftur þessar fætur,
þessar þú-mátt-ekki-fœtur.
„Ég er bara að klípa pínulítið í hann, ömmu-
systir.“ Hún lítur upp og sér svart pils. Pilsið
ber með sér annarlega lykt, óskylda sumrinu.
Rödd kemur niður til hennar, alla leið niður á
jörðina, þar sem hún situr.
„Þú mátt ekki drepa, Gull. Ó, þú mátt aldrei,
aldrei drepa.“
,Aldrei, ömmusystir?“
„Aldrei. Hugsaður þér ef þú værir maurinn,
Gull. Þá skilurðu hvað hann finnur til, þegar
þú klípur hann.“
„Ó—ó!“
Litla stúlkan stekkur á fætur. Hún er maur-
inn, og nú veit hún, að hann vill út af lífinu
komast til hinna mauranna. Hún sleppir honum
og hrópar hátt, svo að svarta pilsið heyri:
„Ég skal aldrei drepa, aldrei!“
En hún er ekki lengur glöð inni í sér. Löng-
unin til að kreista og kremja er farin, eitthvað
skemmtilegt er horfið. Hún opnar munninn,
lítur á rauða, eyðilagða liljublómið, og orgar
hátt af örvæntingu.
Hún og kisa og drengurinn-sem-kemur-til-að-
leika sitja saman á ströndinni, sveitt og allsber,
Þau eru öll mórauð á litinn, ljósbrún eins og
rjómasúkkulaði. Kisa, sem verður að dúsa í
loðfeldinum sínum, er sú eina, sem ekki er sveitt.
Drengurinn-sem-kemur-til-að-leika hreykir sér
upp á stein. Hann situr gleitt, teygir frá sér
brúna fæturna og tálgar spítu. Telpan og kisa
sitja við fætur hans og horfa á. Telpunni líður
vel, hún er ánægð inní sér, allt er fjarska fjarska
gott.
Drengurinn-sem-kemur-til-að-leika er með
stutt hár en ekki sitt, eins og hún sjálf. Að
(Þýtt. E. B.)