Nýtt kvennablað - 01.04.1945, Síða 21

NÝTT KVENNABLAÐ
17
öðru leyti er hann líkur henni. Hann hefur tvo
deppla sinn hvoru megin á brjóstinu og nafla-
kút rétt, eins og hún. En neðan við magann
dinglar eitthvað, sem hún aldrei hefir tekið
eftir fyrr. Hún lítur niður á sjálfa sig til að
vita, hvort skeð geti, að hún sé svona líka. Hún
er það ekki. Drengurinn hreyfir sig og þetta,
sem hún aldrei hefur tekið eftir áður, slæst
fram og aftur. Kisa lyftir löppinni og danglar
í það. Drengurinn mjakar sér burtu, lítur á kisu
og kisa horfir á hann. Kötturinn lyftir löppinni
á ný. Gull tekur í löppina og ætlar að hjálpa
kisu. Hún hlær.
Þarna koma þessir þú-mátt-ekki-fætur, og
pilsið og röddin.
„Svona máttu ekki leika þér, Gull. Þú mátt
aldrei framar leika þér svona.“
„Því?“
„Ég sagði. að þú mættir það ekki. Ó, þú ert
ósiðuð! Þú ert villt! Þú ert svo lítil, að þú skilur
ekkert. En þú lofar mér því?“
„Lofa “
Fæturnir fjarlægjast. Telpan veltir sér á grúfu
í sandinn, dregur köttinn til sín og þrýstir út-
skældu andlitinu ofan í mjúkt, loðið skinnið,
sem er eins á litinn og húðin á líkama hennar.
Hún er ekki lengur glöð. „Kisa, nefið á mér er
blautt. Það leka dropar af því. Ég ætla að þurrka
það á skinninu þínu. Ó, kisa.“
Hænurnar spígspora fram og aftur kringum
hænsnatrogið, merkilegar og montnar. Þær
troðast áfram þvaðrandi og gaggandi og háma
i sig. Þær reigja höfuðið aftur, loka augunum
og setja á sig þóttasvip um leið og þær kingja.
Haninn kemur. Hann sópar þeim öllum burtu
og hvomar í sig hænsnamatinn. Litla stúlkan
kastar steini í hann. Hann dettur niður og ligg-
ur grafkyrr. Gull krýpur niður hjá honum. „Ó,
opnaðu bara annað augað, það er alveg sama
hvort þeirra það er.“
Hún þrýstir hananum mjög blíðlega að sér
og tautar lágt:
„Þú ert alveg stífur, hani, með stífa fætur.
Hreyfðu þig ósköp lítið! “
Síða pilsið, þetta eilífa pils, kemur. Gull lítur
upp.
„Ó, Gull! Er fallegi, svarti haninn minn
dauður?“
Litlu stúlkunni líður ekki vel.
„Hvað er að vera dauður?“ segir hún.
„Hvað það er? Það er það óttalegasta, sem til
er. Það er að vera ekki lifandi. Allir verða að
deyja. Þú deyrð líka einhverntíma. Við munum
öll, öll, deyja. Ó, fallegi haninn minn. Hvernig
vildi þetta til?“
„Hann bara gerði það.“
„Gerði hvað?“
„Dó.“
„Ó, nei, Gull. Þú vildir meiða hann. Ég sá,
þegar þú hentir steininum. Og nú segir þú líka
ósatt! Nei, byrjaðu nú ekki að spyrja mig hvað
það sé, að segja ósatt. Lítil, lítil stúlka er mjög
vond. Enginn ræður við þig. Þú drepur hanann,
þú skrökvar, þú hegðar þér illa! “
Það er dimmt. Allt umhverfis litlu stúlkuna
rís nóttin. Ekkert veit hún betra en að vera óhult
á næturna í þessu litla rúmi. Einu sinni átti
hún lengi heima í þröngum, hlýjum og örugg-
um stað. Hún hniprar sig í kuðung í rúminu,
einmitt á sama hátt og hún lá þá, í uppruna-
legu öryggi, þegar allt var gott.
Telpan finnur vellíðan inní sér, hún er góð.
Það er nótt og enginn segir mátt-ekki fyrr en
á morgun. í huganum situr hún hjá mauraþúf-
unni, hún grípur um mjóa miðju maursins. En
nú klípur hún hann nákvæmlega í tvennt. Hún
gerir það, hún er að því Hún hlær, og hniprar
sig saman í góðan, glaðan, hamingjusamann
hnykil.
Gull þrífur stein og kastar honum í svarta
hanann, síðan faðmar hún hann að sér og starir
í svört augu hans. Hananum er sama þótt hann
sé dauður. Öllum stendur á sama, allir hlutir eru
glaðir, hún er glöð. Enginn segir mátt-ekki, fyrr
en á morgun.
Þarna liggur hún í kuðung. Inni í henni er
ekkert nema sæla. Allt er sæla.
M. J. K. þýddi.
Hverfur engum alveg sól
er á strenginn kunni.
Veita lengi ljóöin skjól
lífs í þrengingunni.
Dagar renna og æviár
okkar fenna sporin,
engar senn í sálu þrár
sem að brenna á vorin.
Guðrún Árnadóttir
frá Oddsstöðum