Nýtt kvennablað - 01.10.1949, Síða 13

henni málavexti. Var þuð mögulegt, að Boh skrökvaði? Vissi
iiann eitthvað um frímerkið? Gæti hann hafa tekið það? Hun
varð að játa með sjálfri sér, að hún þekkti ekki barnið sitt
nógit vel, og vissi ekki, hvaða mann hann hafði að geyma.
Hún reyndi að tala við hann, en ltann beit saman vörunum,
setti hökuna þrjózkulega fram og gaf henni ekkert sVar. —
Ég skal hafa upp á því hjá honum, fullvissaði Allan hana,
þegar Mary trúði honuin fyrir livarfi frímerkisins.
— Hvað heyri ég, Boh, sagði Allan, — þú ert hræddur við
að kannast við yfirsjón þína? Drengurinn leit seinlega upp,
og Mary tók eftir, að fjörið, sent liafði tindrað í augum hans
seinustu dagana, eins og hvarf. — Nú! í Allans, annars þa'gi-
legu rödd, lýsti sér óþolinmæði. — Ut með það, Bob! Þegar
þú hefur sjálfviljugur kunnast við yíirsjón þina, getum við
lijálpað þér. Bolt setti upp stór augu, en svaraði ekki. Allan
spratt á fætur, gekk hratt um gólf, sigurbros lék um varir
hans, eins og hann væri í þann veginn að sigra mótstöðumann.
Augu Bobs voru döpur og hrygg. —- Þuð er æðisgengið af þér
að halda áfram að neita, bélt Allan áfram. Bara játa, þá er
það búið. Auðvitað kemstu ekki hjá smávegis refsingu. Á
jörðu hér verður hver og einn að taka afleiðingum gerða sinna.
Kannski verður þú gerður ra-kur úr knattspyrnuklúbbnum
einn eða tvo mánnði, en svo er það liðið hjá, og þú getur aft-
ur horfzt í augu við félaga þína.
Hvað var þetta? Eins og eitthvað brysti. Kám, örvingluð
uppphrópun. Bob stóð á miðju stofugólfinu, fölur og titrandi,
með kreppta hnefa. — Ég get horft framan i hvern sem er.
Mannhrakið þitt!
Dyrnar luktust á eftir honum. 1 stofunni varð dauðuþögn.
Mury barðist við grátinn. Bob væri sekur. Þverúðarfulli, þrettán
ára gamli drengurinn hennur. Það héldu allir, og Allan lika.
Allan hughreysti liana þó brátt, undursamlega. Hann var í
senn sterkur og mildur. Víst varð hún, sem allra fyrst að gefa
honurn svarið, sem hann beið eftir. Sýndi ekki einmitt allt
þetta, hversu hún, í fyllsta máta, þarfnaðist karlmannsaðstoðar.
Það var ekki gaman fyrir Bob að fara í skólann. Félagarnir
stungu saman nefjum, og þeir vildu ekki hafa bann í fótbolta-
leiknum. Hann var niðurdreginn og þrjózkufullur. I löngu
írímínútunum gekk hann niður á sklóalóðina. Þar gat liann
verið einn. Hann horfði niður fyrir fætur sér. En skyndilega
rak hann sig á Tom frænda. Hann stjórnaði viðgerð, sem fram
fór á skólanum. — Þú, Bob! heilsaði hann, án þess að líta
undan. — Hvers vegna ert þú hér, einn? Bob leit þrjózku-
lega upp. — Til þess að fá að vera í friði. Hefur þú ekki
heyrt orðróminn? -— orðróminn? endurtók húsameistarinn. —
Já, þetta með frímerkið. Það er meiri þvættingurinn. Bob
stóð úrvinda og niðurlútur fyrir framan Tont frænda. Hann
hafði i einni svipan orðið hljúgur við undirtektir lians. —
Ert þú ekki sammála, spurði Tom. — Það er blásið í glæð-
urnar út af þessum atburði. Og án þess að Ijiða eftir svari,
Iiélt hann áfram, að hliðinu. Bob stóð og horfði á eftir honum,
og örlítil skeifa kom á munninn.
Það var Per sjálfur, sem fanu frímerkið. Þuð var í umslagi
á hillunni í efnafræðistofunni. Engum liafði dottið í hug að
leita þar, þó víða hefði verið leitað. Það var Brasiliufrimerkið.
Það er að segja, Per var viss um, að það væri ekki sitt frí-
merki, en annað frímerki af sömu tegund. En enginn hugs-
aði svo nákvæmlega um það. Per var alltaf dálítið sérvitur. Ef
til vil sagði hann þetta, til að verja það, að liann liufði ekki
munað hvar liann lét það. Bob fékk uppreisn í áheyrn allra
nemenda skólans. Allan gaf lionum nýtt gljáandi reiðlijól. Svo
hurfu menn frá þessum atburði.
En einn daginn bankaði umsjónarmaðurinn á skrifstofu-
burðina bjá skólastjóranum, mjög hátíðlegur á svipinn ineð
annan sunnudagaskóinn sinn i hendinni.. — Sjáið þér, skóla-
stjóri, sagði hann, er liann kom inn og sneri skósólanum að
skólastjóranuin. Hálfklístrað neðan í sólanum var Brasilíufrí-
merki. — Hversdagsskórnir mínir voru bjá skósmiðnum, svo
ég hafði þessa á fótunum daginn, sem ég lagaði gluggann hjá
Per, en svo leit ég aldrei á þá fyrr en i gærkvöldi, af því ég
ætlaði út. Skólastjórinn hleyjiti brúnum og varð þögull augna-
blik. — Gerðu mér þann greiða að lialda þessu leyndu, fyrst
um sinn, sagði hann loks. — Það hefur þegar verið talað meira
en nóg um þetta frímerki, og mér er ekki um að halda nú
enn áfram. Við vitum þó að minnsta kosti að ekki var unt
neinn stuld að ræða.
En umsjónarmaðurinn hafði sýnt Per fund sinn áður en
liann fór til skólastjórans, til þess að ganga úr skugga um að
það væri Brasiliufrimerkið, þetta, sem tapaðist, en ekki eitt-
hvert annað frímerki, sem Per kærði sig kollóttan um. Og
Per, sem fann að hann þurfti uppreisn, þvi það var enginn,
sem trúði lioniun, þegar hann ábyrgðist að frímerkið, sem
hann fann á hillunni vœri ekki sama frímerkið, sem hann
hafði misst.
Drengjunum fannst, vel flestum, það laglega gjörl af Bob
að útvega annað i staðinn, til þess að bægja frá grunsemdinni.
En nú vissu allir að hann var ekki sekur. Brasilíufrímerkið
liafið auðvitað dottið á gólfið, þegar Bob skoðaði belgiska
safnið, og Iiafði festst neðan í skósóla umsjónarmannsins, þegar
hann kom inn til þess að laga gluggann. Bob sjálfur sagði
ekki eitt einasta orð, en svipurinn varð dulur, og hann hugs-
aði sitt.
— Þú varst vissulega ráðagóður, hrósaði Allan honum, að
ná í sams konar frímerki, en þuð var sérstök tilviljun að það
fannst. Bob Ieit til hans, kynlegu augnuráði. Mary veitti því
eftirtekt, sér til mikillar undrunar, að drengurinn hreyfði ekki
nýja hjólhestinn, en hjólaði alltaf á gamla skröggnum hans
pabba sins. Þótt liann tæki ekki eins mikið og áður þátt i
fótboltanum, var hann uð heiman liálfu og heilu dugana. —
Sonur þinn lieimsækir alla frímerkjasala í bænum, gaf Allan
Mary til kynna, dag nokkurn. — Ekki veit ég hvað liann rnein-
ar með því. Kannski hefur hann keypt Brasiliufrimerkið með
afborgun, og býr sig nú undir að selja sitt frimerkjasafn til
þess að ná í peninga. — Hann getur víst ekki huft mikið upp
úr því, sagði Mary, og AUan lofaði að bjálpa honum. —
Segðu mér, Bob! Ifve inikið greiddir þú fyrir Brasiliufri-
merkið? Segðu það bara Iireint út, svo skal ég hjálpa þér.
Bob þrýsti saman vörunum, augun gneistuðu og hann fór snúð-
ugt út. Allan gekk um gólf og skildi ekki drenginn, tilgang-
urinn var aðeins að hjálpa honum.
-— Góðan duginn! Tom frændi! — Ert það þú, Bob? —
Góðan daginn, þú að heimsækja mig. — Já, mig langar til
þess að fá lánaðu bók. Má ég sjálfur finna liuna í bókaskápn-
um? — Já, gerðu svo vel. Það liggur víst einhver gömul
drengjabók á neðstu hyllunni. Fyrirgefðu, að ég hjálpa þér
ekki, en ég á annrikt.
— Tom frændi! — Hefurðu fundið hana? — Ég hef fundið
Jiað, sem ég leitaði að. En ég hef breylt áætlun. Ég kem
ekki til þess að fá neina bók, heldur til að biðja l>ig um mynd
af þér. — Af mér? — Jæja, þú getur þá alveg eins leitað að
lienni. Það er kannski mynd þarna i skúffunni. — Hjartans
þakkir, Tom frændi! Sjáumst aftur!
Bob fór beina leið heim. — Áttu fjórar teiknibólur, mamma?
— Já, gerðu svo vel, en til livers ætlarðu að nota þær? —
Til að festa þessa mynd yfir rúmið mitt. — En .... Tom
frændi! — Já, mamraa. Hann er sá, sem ég dái mest, því að
NÝTT KVENNABLAÐ
11