Nýtt kvennablað - 01.10.1955, Blaðsíða 11

spilum,“ hélt hann áfram. „ÞaS var nefnilega vani
minn í fyrra og hitt ið fyrra að koma hingað suður-
eftir á sunnudagskvöldum og spila. Mér finnst hálf
dauflegt heima. „Ég sé hann getur haldið á spilum,“
sagði hún. „Ert þú kannske með í spilum?“ spurði
liann. „Nei, ég spila aldrei.“ „Spilar hann kannske
við þennan nýja vetrarmann?“ sagði Hrólfur og glotti
háðslega. „Já, 'þegar vist er spiluð. Oftast spilar hann
við gamla manninn.“ „Hvernig lízt þér á hann, þennan
vetrargest eða hvað ég á að kalla hann?“ spurði hann
og rak upp skellihlátur. „Ágætlega. Það er nú gamall
og góður kunningi frá æskuárunum,“ sagði Sigga og
brosti. „Jæja, er það? Náttúrlega þekkizt þið innan
úr kaupstaðnum. Ég jrekki hann lika, síðan hann var
á Sléttu. Þá bar okkar fundum oft saman, og það var
hreint ekki gott samkomulagið, svona stundum. Hann
var yngri en ég, en samt hafði hann alltaf yfirhöndina
í „tuskinu“ nefnilega. Hann var fantur að slást. Ég
var nú ekki orðinn eins sterkur og ég er núna. Það er
ekki víst, að hann hefði mikið af mér núna, og ég
væri til með að jafna sakirnar við hann, ef tækifæri
gæfist.“ Hann hló drýgindalega í endi ræðunnar. „Hef-
ur hann kannske minnzt eitthvað á mig?“ bætti hann
við. „Nei, það hef ég ekki heyrt,“ sagði hún og tróð
Jiví, sem þurrt var orðið af Jivottinum ofan í balann.
Hann greip í annað eyrað á balanum, en hún í hitt.
„Láttu mig halda á honum fyrir þig. Mér hefur dottið
í hug að létta af þér lífsbyrðinni,“ sagði hann kank-
vís. Þau báru balann milli sín inn í bæjardyrnar. Þar
tók hún við honum og fór með hann inn í skála, sem
var norðan við dyrnar. Hún þakkaði honum hjálpina
og bauð honurn að ganga til baðstofu. Hann hlyti að
rata. Hún sá, að hann var með vandlega umbúinn
böggul undir hendinni. Hún bjóst við, að hann væri
farinn inn, en hann stóð þá í sömu sporum og áður,
þegar hún kom fram úr skálanum. Hann rétti henni
þennan böggul, og hún heyrði, frekar en hún sæi, að
hann brosti: „Þetta er handá þér,“ sagði liann. „Hvað-
an kom þessi böggull?“ spurði hún og forÖaðist að
snerta hann. „Hann er bara frá mér,“ sagði hann
lágt. „Ég skil þetta ekki,“ sagði hún og gerði sig lík-
lega að fara inn. „Mig langar til að þú þiggir þetta
af mér sem gjöf,“ stamaði hann. „Það er sjal — fallegt
sjal með silkikögri. Mamma bjóst við, að þér kynni
að lítast vel á það.“ „Ég á sjal,“ sagði Sigga. „Annars
hefði ég kannske keypt það af þér. En sem gjöf dett-
ur mér ekki í hug að taka við því.“ Henni fór hreint
ekki á standa á sama, einkanlega, þegar Bjarni bóndi
kom fram úr stofu-dvrunum, sem voru sunnan við
bæjardyrnar. Líklega hafði hann heyrt til þeirra
eða þætti skrítið að sjá þau standa þarna í hálfdimm-
um hæjardyrunum. Hann heilsaði nágranna sínum
glaðlega. „Sæll, Hrólfur. Það verður svei mér hægt að
koma í vist í kvöld,“ sagði liann og bauð honum til
baðstofu. Sigga flýtti sér inn í eldhús og beið þar,
þangað til hún heyrði, að þeir voru komnir inn. Þá
fór hún að hlæja, þótt enginn væri til þess að gleðjast
með henni. Hvað skyldi hann hafa gert við böggulinn.
Það voru meiri bjánarnir, þessir strákar. Ekki nema
það þó að ætla að fara að gefa henni eitthvert dýrindis
sjal og það í samráðum við kerlingarvarginn. Þetta var
nú meiri frekjan í þessu dóti, hugsaði hún, meðan hún
vermdi kaldar hendurnar við hlóðaeldinn.
Hrólfur var setztur inn í hjónahús og spilin komin
á borðið, þegar hún komi inn í baðstofuna. Hún tók
upp hekludót, sem hún greip vanalega í á sunnudags-
kvöldum, en aðra daga var það læst niður í kofforti.
Hún settist við að hekla. Henni sýndist Gunnvör eitt-
hvað svo leyndardómsfull og íbyggin á svip þetta kvöld.
Bensi lagðist upp í rúm, þegar hann kom inn frá gegn-
ingunum. Þegar Gunnvör var nýfarin í fjósið, kom
Hrólfur framfyrir. Henni sýndist hann líta illilegu
hornauga til Bensa. Svo færði hann sig fast að rúminu
til Siggu og hálf hvíslaði: „Friðrika var að tala um,
að hún þyrfti helzt að hita kaffi snöggvast, en þá
vantar einn í vistina. Kannske þú vildir koma inn-
fyrir? Við sjáum þá, hvernig okkur muni búnast eins
og mamma kallar það.“ „Ég hef aldrei spilað og kann
þess vegna ekkert til þess,“ sagði Sigga, án þess að líta
af heklinu. „Kanntu ekki að spila? Nú er ég aldeilis
hissa,“ sagði hann. „Þú ættir að koma út að Litlu-
Grund, þar gætir þú lært að spila. Við erum nefnilega
ekki nema þrjú og getum þess vegna ekki spilað vist-
ina.“ „En vinnukonan eða Sveinki?“ „Þau kunna ekk-
ert.“ „Það geta víst allir lært það, sem kæra sig um
það,^ sagði Sigga. Hana langaði ósegjanlega mikið til
þess að hlæja. Hún var nærri viss um, að Bensi væri
vakandi, þó að hann þættist sofa.
Hrólfur hafði ekki augun annars staðar en á hönd-
unum á Siggu: „Þú ert svei mér fim að prjóna þetta,“
sagði hann. „En það er líka hægt að læra margt af
mömmu. Hún kann að prjóna fingravettlinga, og svo
kann hún að „flúra“ út axlabönd og margt fleira.“
Hann benti meö augunum á Bensa og sagði: „Hann
hefur það náðugt þessi. Ég tek mér nú vanalega eitt-
hvert verk í hönd, þegar ég kem inn á kvöldin. Ég
er nýbúinn að smíða meisa handa öllum kúnum. Það
er mikill munur eða hafa heyið í pokum, Jieir vilja
fúna í botninn. Svona er ég nú.“ „Þú ert afbragðs bú-
maður, og alinn upp við búskap,“ sagði Sigga, og
brosti. „Það er nú eitthvaö annað með okkur kaup-
staðarbörnin, við erum fákunnandi í sveitinni.“ (Frh.)
NtTT KVENNABLAÐ
9