Nýtt kvennablað - 01.05.1959, Side 13

fögur þrátt fyrir elli sína. Hinn bjarti, hreini svipur hennar
hýr yfir þeirri innri fegurS, sem aldrei fölnar né fellur úr
gildi. SigríSur horfir einnig á fornvin sinn og virSir hann
fyrir sér. Hér hvílir hann nú næstum ósjálfbjarga og ellihrum-
ur, hinn glæsilegi kaupmannssonur, sem hún eitt sinn gaf
ást sína og sakleysi. Hann er aðeins aumkunarverSar leyfar a.f
þeim manni, sem lifaS hefur í hárri stöSu við allsnægtir alla
sína tiT en iþó farið á mis við hið bezta og fegursta, og hún
hefur djúpa samúS með honum. Augti bæjarstjórans fyllast
tárum og hann lítur biSjandi á Braga lækni, sjálfur orkar
hann ekki að rjúfa þögnina. Læknirinn sér livað sjúklingi hans
líður og segir þýSIega. — Þá er móðir mín komin til að upp-
fylla ósk þína. Bæjarstjórinn lyftir máttlítiBi hönd sinni og
horfir tárvotum augum á Sigriði. — Getur þú fyrirgefið mér
Sigríður, sonur okkar hefur fyrirgefið mér, hvíslar-hann veikri,
grátklökkri röddu. SigríSur tekur um hina máttvana hönd
hans. — Já, Björn ég fýrirgef þér. Hann revnir aS þrýsta
hönd hennar og tárin streyma viSstöSulaust niSur föla vanga
hans. — Nú get ég farið inn í eilífðina fyrst þiS hafið IiæSi
fyrirgefið mér. IJann sleppir ekki hönd Sigríðar, honum finnst
einhver undursamlegur, friSandi máttur streyma frá henni inn
í sál sína. IJann er orðinn þreyttur af geSshræringum og
þarfnast hvíldar, en sál hans hefur loksins fundiS frið. —
Haltu í hönd mína, SigríSur, meðan ég sofna, ég er svo
þreyttur, segir hann lágt. Svo leggur hann aftur augu sín
og fellur í djúpan svefn. Sigríður finnur, að hann er sofnaður
og dregur að sér höndina. — Vertu í guðsfriði Björn, hvíslar
hún klökkri röddu. Erindi þeirra mæðginanna til Björns bæjar-
stjóra er lokið að’ þessu sinni, og þau snúa frá sjúkrabeði
hans. Bragi læknir tekur undir liönd móður sinnar og segir
blíðlega. — Eigum við ekki að halda heim aftur, móðir mín,
hér hefur þú fuBniægt hinu fegursta réttlæti. — Jú, sonur
minn, og nú geng ég glöS út úr þessu húsi. Hún tekur um
handlegg sonar síns, og þau leiðast fram úr stofunni. Braga
lækni berst hraðskeyti frá Hildi, hún er lögð af stað með
flugvél heim til íslands ,að beiðni hans. Læknirinn hraSar sér
þegar á fund föSur síns til aS flytja honum hinar gleSilegu
fréttir. Björn bæjarstjóri hvílir á beði sínum í djúpri ró, en
lífsbróttur hans er stöðuct að fjara út. Bragi læknir nemur
staðar við sjúkrabeS föður síns og les honum skeytið frá
Hildi. Rétt sem snöggvast bregður fyrir gleði í augum bæjar-
stjórans viS fréttina, en svo hverfur hún aftur og hann hvíslar
lágt. — Ef ég verð farinn, þegar Hildur kemur, þá berðu
henni kveSiu mína, hún veit um skyldleika ykkar, ég sagði
henni það, áður en hún fór frá mér. — Þér auðnast að sjá
Hildi og kveðja hana, segir læknirinn stillilega. ■— ÞaS er
óvíst, en vertu hjá mér, sonur minn, i þinni návist er ég ör-
uggur. Sjúklingurinn lokar augunum og fellur í svefnværS.
Læknirinn víkur ekki frá honum aftur og tíminn líður.
Hildur Björnsdóttir ekur í leigubíl frá Reykjavik norður
til Djúpafiarðar, hún hefur hug á því að komast þangaS í
tæka tíS. Hildur er orðin mikiS breytt frá þvi hún fór af
æskustöSvunum út í hiS framandi land. Æskublómi hennar er
horfinn, hún hefur elzt um aldur frarn, en þrátt fyrir þaS
hefur hún utiaS hag sinttm vel, síSan hún fór að heiman. I
hinu framandi landi hefur hún valið sér lífsstarf, sem hún
ætlar að helga krafta sina í framtíSitini. Hún er orSin for-
stöðukona fyrir barnaheimili, þar sem eingöngu dvelja mun-
aðarlaus börn, og, þeim ætlar hún að helga líf sitt. Hildur
ekur heim aS húsi föður sins og hraðar sér þar inn án þess
að kynna komu sina frekar. Bragi læknir er fyrstur til aS
NÝTT KVENNABLAÐ
A t h v a r f
Nú er framundan langdegiS Ijúja
og Ijósi'ð á sigurhraut,
og vorblíðan vermir og bœtir
úr vetrarins grimmu þraut.
Og vonir í hjartanu vakna,
sem veturinn fœrSi í kaf,
og aftur viS óskirnar rakna
og allt, cr und fönninni svaf.
Ég draumagullið mitt ge-ymi,
er gleöja í sumar skal,
langt frá alfaraleiðum,
í lognkyrrum fjalladal.
Þar byggir sér bláfugl hreiður,
þar búa álfar í hól.
Og þar sprettur blóðrauða blómið
og blikar í aftansól
Og huldumœr lofnarljóð syngur
viS litríkan strengjakliS.
Og þar eiga óskirnar athvarf
og útlagar friS og griS.
Margrét Jónsdóttir
mæta Hildi og fylgir henni að sjúkrabeði föSur þeirra. Bæjar-
stjórinn hefur ennþá fulla rænu, en þaS er augljóst, að
hann á mjög skammt eftir ólifað. Hildur lýtur niSur aS föSur
sínum og segir þýSlega: — Komdu sæll, faðir ntinn. Bæjar-
stjórinn þekkir hana þegar, og 'örlitlu fagnaðarbliki bregður
fyrir i augum hans. — Sæl IJildur mín, þú ert þá komin.
— Já, ég er komin til þín. — Þá get ég dáiS rólegur fvrst
ég hef ykkur bæði hjá mér, börnin mín. Fleira mælir hann
ekki. Djúpur friðtir og ró færist yfir svip hans. Svstkinin
standa kyrr við sjúkrabeð föSur síns og biSa þögul meSan
engill dauðans framkvæmir sitt liknsama hlutverk á honum.
Björn bæjarstjóri er dáinn. Börnin hans veita honum sam-
eiginlega hina síSustu þjónustu. Þau fara ekki lengur dult
meS skvldleika sinn. hann er ekkert leyndarmál framar. Syst-
kinin ltafa bæSi fyrirgefiS föSur sínum af öllu hjarta fornar
yfirsjónir og ganga hljóS frá dánarbeði hans.
Hinn islenzki fáni blaktir hvarvetna í hálfa stöng við Djúpa-
fjörð. 1 dag er Björn Þorsteinsson bæjarstjóri kvaddur hinztu
kveSju. Þrátt fyrir litlar vinsældir rneðal alþýSunnar er það
fjölmennur hópur nú, sem streymir heim aS húsi bæjarstjórans
til að votta honum sína hinztu virðingu. Hann var búinn að
gegna embætti bæjarstjóra lengi, og þaS starf rækti hann af
hagsýni og stjórnvizku, var trúr í fjármálum og vildi í öllu
vöxt og velgengni bæjarfélagsins. DjúpfirSingar hafa því mikiS
að þakka hinum látna bæjarstjóra að loknu æfistarfi, þrátt
11