Nýtt kvennablað - 01.12.1961, Qupperneq 14

Það getur verið að Sigrún taki hana, eða einhver önnur. Svo
fór hún að gráta. „Ó, það er svo leiðinlegt að skilja þig eftir
einan.“
„Ég sé um mig, það máttu vera viss um. Svo er ekki ómögu-
legt, að ég komi á eftir, ef ykkur líður vel. En með þennan
stásslega óþarfa hef ég heldur lítið að gera. Samt ætla ég að
taka við henni fyrst það er þinn vilji. „Hann lagði sessuna
á kirkjugarðsvegginn. Svo kvöddust þau á ný og óskuðu hvort
öðru alls góðs, og hún reið af stað suður tröðina. Þá kom
Sveinbjörn með opinn hróðurfaðminn og vafði bróður sinn að
sér klökkur. Bað hann fyrirgefningar á öllu illu, sem hann
hafði sýnt honum og sagði, að hann væri sá bezti hróðir, sem
i heiminum væri. Skilnaðarstundin var sárari en þeim hafði
nokkru sinni dottið í hug.
Sveinbjörn steig á hak folanum, sem tók sprett upp á mitt
tún, áður en hann gæti náð taumhaldi á honum og sveigt
hann á götuna eftir Móra. Markús stóð eftir á varpanum og
fylgdi þeim með augunum, þar til þau hurfu ofan i Stekkjar-
gilið. Þegar þau komu upp úr gilinu snéru þau hestunum við
til hálfs og veifuðu. Það var síðasta kveðjan. Á næsta augna-
hliki voru þau horfin. Hann sæi þau aldrei aftur.
Þá fann hann vota tungu sleikja hendur sínar. Það var
fjárhundurinn Lappi. Hann horfði stórum spurnaraugum á
húsbónda sinn og dillaði skottinu ofur hægt, því að hann
vissi ekki hvernig atlotum hans yrði tekið. „Þú ert þá hjá
mér veslings Lappi minn,“ sagði Markús og strauk haus hans
mjúklega. Þá glaðnaði yfir dýrinu. Hann iðaði af kæti og
flaðraði upp um húsbónda sinn hissa á því, að það va;ri tekið
eftir sér á þessum degi, þegar allir voru eitthvað öðru vísi
en þeir voru vanir að vera.
Veðrið var þungbúið og rigning fram í sveitinni. Sann-
kallað skilnaðarveður. Markús tók sessuna, þessa hroslegu
skilnaðargjöf frá Gyðu. Það var svo líkt henni að gefa honum
þetta. Hún var barnslega einlæg í hugsunum sínum. Honum
þótti vænt uin gjöfina, sem alltaf minnti hann á hver hefði
saumað þessar fjöllitu rósir með litlu harnshöndunum sínum.
Hann ætlaði að eiga hana alla æfina og horfa á hana, þegar
hann væri einmana og saknaði hennar, sem hafði gefið hon-
um hana. Hann gekk inn í allslausan hæinn og lagði sessuna
ofan á saumavélina, sem stóð á stóru hornhillunni að hurðar-
haki. Svo gekk hann út og lokaði hænum. Hann ætlaði til
kindanna. Það voru hans tryggu vinir. Oft hafði hann farið
þunglyndur og dapur til þeirra, en komið heim hress og
glaður. Eins vonaði hann að yrði nú. Hundurinn fylgdi hon-
um fast eftir. Ekki var hann lakasti förunauturinn. Ilann
hafði fylgt honum eftir síðan hann var svolitill hnoðri, ærsla-
fullur ólátahelgur, sem entist til að elta sitt eigið skott þangað
til tunguhleðillinn lafði út úr honum af mæðinni. Nú var
hann orðinn vel fullorðinn, en hafði samt gaman af að elta
fugla, ef ekki var litið eftir honum.
Það glaðnaði til í lofti og sólin hrauzt fram, þá glaðnaði
að sama skapi í huga einsetumannsins, þar sem hann rölti
vestur til heiðarinnar. Það leið heldur ekki á löngu þar til
ærnar fóru að mæta honum með stórum fallegum afkvæmum
sínum, því að nú stóð sauðburðurinn yfir. Á hverjum degi
bættust mörg lömb við fjáreignina. Hann talaði við þau,
hældi þeim fyrir, hvað þau væru falleg og lofaði þeim, sem
áttu fallega móður, að þau skyldu fá að verða stór ær eða
sauður. Hann mundi hvað hafði verið undir hverri á vorið áður
og gat rakið ættir þeirra í marga liði. Vestan úr heiðinni
barst glymjandi svanasöngur. Alls staðar var gróandi og
vaxandi líf, hæði í ríki náttúrunnar og dýranna. Honum
Orlofsdvöl húsmœðra að Revkhólum
Ég get ekki látið hjá líða að stinga niður penna til
að minnast og þakka þeim aðilum, sem hafa stuðlað
að því, að þessi fyrsta orlofsferð húsmæðra úr sveit-
um yrði farin og mun aðallega mega þakka kvenfélags-
konum úr hverjum þessara 5 hreppa, sem tóku þátt í
þessari för, því að þær sýndu mikla framtakssemi og
dugnað. Þær útveguðu fallegan og sögumerkan stað,
sem er Reykhólar á Barðaströnd. Við vorum 25 kon-
ur, sem dvöldum í 10 daga orlofi í skólahúsinu að
Reykhólum og nutum þar beztu fyrirgreiðslu, sem völ
var á. Allar vorum við jafn samstilltar um, að dvölin
yrði sem ánægjulegust. Og mér persónulega verður
hún ógleymanleg í 'alla staði.
Ekki má gleyma því, að fararstjórarnir sömdu við
Guðmund Jónasson um flutning. Urðum við ekki fyrir
vonbrigðum, því að hann sendi góðan bíl og úrvalsgóð-
an bílstjóra, sem flutti okkur fram og til baka. Ég
vonast til að eiga eftir að taka þátt í annarri orlofs-
ferð og sérstaklega mundi mig langa til að hitta aft-
ur allar skemmtilegu og góðu konurnar, sem ég bland-
aði geði við í þessa ógleymanlegu 10 daga ágúst-
mánaðar 1961.
Anna KristjánsdóttiiylSjarkarlundi, Garðalir.
Landinu skipt í orlofssvœði.
Fyrsta orlofssvæði í GuIIhringu og Kjósarsýslu — sem annars
eru 4 orlofssvæði — eru 5 hreppar: Kjósarhr. Kjalarnes, Mos-
fellssveit, Bessastaða- og Garðahr. í sumar var farin 1. orlofs-
ferð sveitakvenna eftir að lögin gengu í gildi um orlof hús-
mæðra 22.—31 ágúst.
Hefur Kvenfélagasamhandið kjörið eina konu úr hverjuin
hreppi víðsvegar, og hafa áður taldir hreppar sýnt þann
dugnað að koma á þessari fyrstu hvíldarviku.
Til að standast kostnað af dvölinni, lögðu sýsla og hreppar
fram drjúgan skerf til móts við ríkissjóð. En kvenfélögin lögðu
fram það, sem á vantaði. Nokkrar dvalarkonur borguðu með
sér kr. 30.00 á dag og aðra ferðina. í viðhót við hinar 25 kon-
ur, er dvöldu allan tíinann, komu 37 konur, sem dvöldu að-
eins 3 dagá. Komu 29. ágúst. Margar konurnar öfluðu ser
herja til heimila sinna. Svo fór allur hópurinn í einu. Þær, sem
síðar komu horguðu báðar ferðir, sem var kr. 300.00 en hlutu
frítt uppihald. Fengu forgöngukonurnar gistingu fyrir þær
á Bjarkarlundi í 2 nætur. — Forstöðukonurnar fyrir ferðinm
voru: Fyrir Kjósahr.: Unnur Hermannsd., fyrir Kjalarnes:
Sigríður Gislad., sem var form. nefndarinnar. Fyrir Mosfells-
sveit: Bjarnveig Ingimundard., fyrir Bessastaðahr.: Margret
Sveinsd. og fyrir Garðahr. Signhild Konráðsson.
fannst hann einn vera eins og kalkvistur, sem hvorki naut
regns eða sólar.
Það var komið að náttmálum, þegar hann snéri heimleiðis.
Hann hafði gleymt raunum sínum að mestu leyti. Nú varð að
hugsa um kúna. Það þurfti að gefa henni og mjólka hana.
Þegar kom heim undir túnið sá hann að hærinn var opinn og
eitthvert drasl á hlaðinu. Það ætlaði ekki að láta það biða
að flytja í sambýlið, þetta Melhúsadót. Ekki gat hann gert
að því að honum geðjaðist illa að því öllu. Framh.
NÝTT KVENNABLAÐ
12