Nýtt kvennablað - 01.01.1962, Blaðsíða 3

NÝTT
KVENNABLAD
1. tbl. janúar 1962.
23. árgangur.
áraniót
Gamla árið er gengið sér til húðar, en komið nýtt
ár. Þetta gamla ár er ekki það fyrsta, er við höfum
séð á bak, mörg ár höfum við verið á ferli og tekið
þátt í ýmsum vanda: Kreppulánasjóði, eignakönnun,
skömmtunarseðlum, húsaleigulögum, niðurgreiðslu- og
uppbótakerfi, gengisfellingum, happdrættafargani o. s.
frv. Nýárið hefur ef til vill eitthvert vandamál í fór-
um sínum, en við höfum leyfi til að vona það bezta
af því óþekkta.
„lífs það væri vesæl nefna
vonarlaus að þreyja kona,“
Við stuðlum að því, hver í sínu lagi að björtustu
vonirnar rætist hverju sinni.
Síðastliðið ár var konum ekki með öllu óhagstætt.
Á árinu voru hafnar orlofsferðir og orlofsdvalir
kvenna, þær fyrstu eftir að orlofslögin gengu í gildi,
einnig nýr kauptaxti kvenna ákveðinn — okkur í vil.
I Reykjavík var fullgerð vöggustofa, og dagheimili
fyrir börn fjölguðu, svo konur geta geymt börn sín
í góðra manna höndum meðan þær vinna utan heim-
ilis. Það fer í vöxt, að ungar konur noti sér þessi
hlunnindi, sem barnaheimilin veita, svo þær geti sinnt
vinnu og aflað tekna. Það á þó langt í land að eftir-
spurninni sé fullnægt. Fjöldi er á biðlista. Fjöldi
rnæðra æskir enn eftir að koma börnum sínum á
barnaheimili, bæði til þess að geta unnið utan heimilis,
og líka þær sem eiga mörg börn, til þess að geta
unnið í friði við sín heimilisstörf.
Gæzluvellirnir hafa hjálpað mörgum mæðrum hér í
Reykjavík, meðan þeir eru opnir. Þar eru börnin á
öruggum stað vissan tíma á dag, án nokkurs endur-
gjalds. Vonumst við til, að þeir fjölgi í miklum mæli
svo hvergi verði þeir lengra frá en svo að liægt sé
að sækja þá. Konurnar sem vinna heima, þurfa líka
hjálp með börnin sín, þó að það sé skemmri tíma á dag.
Þetta eru hlunnindi, sem sveitakonur hafa lítið af að
segja, en í sveitinni er störfum öðruvísi háttað. Karl-
menn vinna heima við og hörn geta oft að einhverju
leyti fylgt þeim eftir. Þar sem húsbóndinn er að
heiman að vetrinum hlýtur að mæða mikið á kon-
unni — þess vegna leitar hún þá líka meir og meir
í kaupstaðina og fjölbýlið, en þó hún flytji í kaup-
stað munu erfiðleikar reynast nægir. Sveitakona skrif-
aði Nýju kvennablaði:
„Blessaðar haldið þið áfram að berjast gegn bjór
og víni, sjoppum og siðspillandi kvikmyndum. Það
virðist alls ekki ótímabært að ýta skarpt við þeim
sem ættu helzt að láta J)au mál til sín taka, og valdið
hafa til að draga úr þeirri óheilla starfsemi.
Gaman væri að vita hver — eða hvort nokkur á að
hafa eftirlit með innflutningi kvikmynda. Mér og
ýmsum fleiri fáfróðum, virðist að ýmislegt gagnlegra
mætti gera fyrir gjaldeyri þann, sem greiddur er
fyrir þær, margar hverjar, því sjálfsagt kosta þær
eitthvað? .... Mér bliiskrar að heyra og sjá börn
frænda og vina hrasa eða falla í snörur þær, sem
mér finnst viljandi egndar fyrir J)au. — Já, máske
mín eigin börn, nú þegar kaupstaðirnir fara ef til
vill að taka við þeim.
Og þó að ég treysti því, að Guð leiði öll sín börn
til sín að lokum, þá held ég, að lífið sjálft leggi til
næga reynslu hverjum og einum, þótt við séum ekki
að vinna markvisst að því að auka á sorg og synd
þeirra, sem okkur þó Jrykir allra vænzt um, æsku-
fólksins.“ Þannig lítur hún á málavöxtu, og þannig
hugsar mörg konan.
Kiljan lætur Snæfríði íslandssól segja við Arnæus,
inni í bæ Jóns Hreggviðssonar: „Vinur, hví dregurðu
mig inn í })etta skelfilega hús?“ Hennar orð viljum
við laka okkur í munn í garð skemmtistaðanna, sem
hafa vínsöluleyfi. Skemmtistaðanna, þar sem vínið er
veitt fram á nætur. Þangað er farið meðal annars
NÝTT KVENNABLAÐ
1