Dægradvöl - 21.01.1932, Blaðsíða 7
DÆGRADVÖL
31
annað en hann í bænum um þessai'
mundir, og allir dáðust að hugrekki
hans; honum þótti líka mjög vænt
um hana; því þá ekki að giftast hon-
um. Jú, hún vildi gjarnan verða
konan hans — verða liðsforingja-
frú. —
Óvæntar trúlofanir og giftingar
voru nú að verða svo algengar, að
fólk varð ekkert mjög hissa, þegar
það frétti, að Gerhard og Annette
ætluðu að gifta sig, daginn eftir.
Hjónavígslan fór fram um hádegið.
Um eftirmiðdaginn, meðan brúð-
kaupsveizlan stóð sem hæst, komu
út aukaútgáfur af dagblöðunumi, sem
tilkynntu, að Þjóðverjar hefðu unn-
ið mikinn sigur á austurvígstöðvun-
um, og yfir þúsund af rússneskum
hermönnum hefðu verið teknir til
fanga.
Faðir Gerhards náði sér í blað, og
las nú upphátt fyrir gestina þessar
miklu fréttir. Veizlugestirnir urðu
gagnteknir af hrifningu og gleði. —
Jú, Þýzkaland hlaut að vinna sigur.
Allir dönsuðu um af gleði, nema
Gerhard; hann sat og var hugsi.
Það var eins og hann væri búinn að
gleyma að hlæja og vera kátur. Hann
var að hugsa um félaga sína úti á
vígvellinum.
Nú kom presturinn til hans, tók í
handlegginn á honum og sagði eitt-
hvað, hann heyrði þaíj ekki; kennar-
arnir komu og klöppuðu honum á
axlirnar; allir vildu skála við hann
til sigurs og frægðar, og m'óðir hans
rétti honum vínglas. Þá stóð hann
upp og sló glasinu í borðið, svo fast,
að það brotnaði. „Þið“, mælti hann,
er ólætin þögnuðu, „hvað vitið þið
hvað gerist?“ síðan fór hann út.
Um kvöldið og alla nóttina talaði
hann ókafur við Annettu. Honum
fannst hann vera að missa æsku
sína, líf sitt og takmark; en hann
vildi þó halda henni, um allt annað
var honum sama.
Daginn eftir var hann einn með
Annettu; hann vildi ekki heyra aðra
né sjá, og hélt hún ]>á að hann væri
veikur; aldrei hafði hann verið eins
undarlegur. Um kvöldið fór hann
aftur út á vígstöðvarnar.
Fjórum vikum seinna, daginn sem
hún varð seytján ára, frétti hún að
hann væri fallinn; hún var orðin
ekkja.
Árin liðu og ófriðurinn hélt áfram.
Flestar konur í bænum gengu nú í
sorgarklæðumi mesta hrifningin var
horfin; menn voru hættir að tala um
föðurlandsástina og hetjudáðirnar
og voru farnir að' tala um matar-
skortinn og eymdina í staðinn. An-
netta var ekki sú eina, sem hafði
misst manninn sinn í stríðinu, og
margar áttu um sárara að binda en
hún. Margar höfðu misst bæði syni
sína og menn, ef ekki bræður eða
ættingja.
Hún hafði að vísu misst Gerhard,