Þættir úr dagbók lífsins - 25.01.1931, Qupperneq 5

ÞÆTTIR ÚR DAGRÓK LlFSlNS
5
mig klæðum og æílaði að sprauta mig
í neðri endann, með heljanniklu tæki.
Þótlisl eg aldrei annað eins séð hafa.
Bað eg hann hlessaðan um að kvelja
mig elcki með þessari gasalegu morð-
pipu, lieldur gefa mér inn meðulin um
munninn, og kvaðst eg ekki skilja ann-
að en sú leið væri lieppilegri fyrir
doktorinn að íara. Doktorinn kvað
mig svo hjartabilaðan, að eg myndi
alls ekki geta lifað í 2 sólarhringa. —
Þessari heiðni minni varð doktorinn
ekki við heldur sprautaði mig al' öll-
unx kröftum, tók siðan á púls minum,
lyfti upp öðru augnaloki og kvað mig
stutt eiga eftir. Kona mín kom i lieinx-
sókn þangað, en Helgi kvaðst vera líf-
gjafi minn og ralc liana á dyr. Síðar
uixi kvöldið konx Helgi i æstu skapi
og sprautaði nxig á ný. Gaf hann nxér
við það tækifæri liálfa töflu, er verka
skyldi á lijartað á svipaðan liátt og
sprautan. Lýsti eg þvi þá yfir, að hann
væri sá mesti grútur, er eg hefði íyrir
iiitt í lífi mínu, að tíma ekki að gefa
mér nexxia V2 töflu. En græðgi min i
þessar liágöfugu lijártatöflur, er lxalda
áttu í xxxér lífi og heilsu, og „straixnna“
af lijartað, var ekki meiri en svo, að
eg spýtti þeinx xit úr mér upp fyrir
fletið sem eg lá í. Sagði eg við dr. H.
T., að hann gæti hvorki gert mig vit-
lausan né drepið mig, þvi að til þess
væri hann of þunnux*. Síðan kvaddi
dr. H. T. mig og lýsli þvi yfir, að eg
nxyndi ekki lifa lengur en til morguns.
Kvaddi eg hann þá, afskaplega hjarta-
bilaður og sagði: „Farið lxefir fé
l)etra.“
Nóttin leið, og vökumaðui'inn liélt
dagbók lífsins fyi'ir nxig, þvi að eg var
svo máttfarinn eítir þessa sprautu, að
eg gat ekki haldið á hlýanti í hend-
inni, svo að hann liéll dagbókina fyrir
mig. Mér konx ekki dúr á auga af
kvíðanum yfir því að ciga svona stutt
eftir jafn syndugur maður, og eiga eft-
ir að standa við dynxar á Himnaríki
og l)iða eftir að vera boðið inn. Kl.
S xxxánudagsmorguninn 24. nóv., var
•mér farið að leiðast að biða eftir and-
vörpunum. Sagði eg þá við vökumann-
inn, að dauðinn væri að konxa og það
myndi rétt vera, að liinn grunnhyggni
dr. li. T. muni liafa rétt séð í ldki
sinum, þvi að lijartað væi'i liætl að
slá og tungan orðin þur, og hað eg
hann þeirrar siðustu bónar, að gefa
mér kalt Gvendarbrunnavatn, og
skyldi liann ekki þurfa að erfiða og
leggja á sig fleiri vökunætur, því tim-
inn væri kominn, þar sem eg findi það
greinilega, að eg væri að verða klunxsa.
Vökumaðurinn brást skjótlega við og
íölur i andliti fór liann út unx dyx*n-
ar, út i V. C. E11 er eg lieyi'ði blessað
valnið buna, byi'jaði lijartað að stai'fa
og tungan að hlotna al' mínum eðlilega
munnvökva. Eg rauk því upp úr bæl-
inu, læsti hurðinni, svo að blessaður
vátjisberinn stóð eyðilagður fyrir ut-
an. Eg tók handklæði, di'ó það i gegn
unx lykkjuna á lyklinum og lmýtti svo
lykil og hurðarhún sánxan. Bjó eg mig
siðan úl, fór út um gluggann, þaðan
upp á þakið og' mændi til liiixxins. Beið
eg' þar eftir himnastiganum. En er
vesalings vökumaðurinn sá að það var
mín fýlsta meining, að hverfa fi'á þessu
jarðneska lífi og lialda áfranx upp til
liimnaföðursins, áleit liann að minn
timi væri ekki kominn, til að hverfa
fi'á þessu sauruga jarðneska lífi, og
lél sækja slökkvilið Reykjavíkur, til
þess að reka mig niður til jarðarinn-
ar svo að dr. H. T. gæti lii'ósað sigi'i
yfir því, að liafa deytt liinn frjálslynda
íslending á hesla skeiði i nxannslíf-
inu. — Kjartan Ólafsson brunavörður
kom þarna til mín á Herkastalaþákið.
Sá eg þá bi'átt hvar kaðall konx í ljós,
og datt mér þá sti'ax i liug, hvort ein-
hver brunaliðsmannanna liefði vei'ið
sendur til Afríku og lært þar að fanga
menn með lcöðlum. Kvað eg þá, ef svo
væri, að nxinir dagar væru upp taldir.
En svo var ekki. Kjartan var lci’oss-
bundinn xxxcð þessunx kaðli, og skildi
eg þá hvernig i öllu lá, að liann átti
ekki að falla til jai'ðai', er liann nxætti