Norðurland - 23.05.1979, Blaðsíða 2

íNORÐURIAND
Málgagn sósíalista í Noröurlandskjördæmi eystra
Ritnefnd: Erlingur Siguröarson, Páll Hlöövesson,
Guörún Aöalsteinsdóttir og Kristin Á. Ólafsdóttir.
Ritstjóri: ÓsKar Guömundsson (ábm.).
Dreifing og auglýsingar: Tryaqvi Jakobsson.
Rltstjorn, afgreiösla, auglýsingar: Eiösvallagata 18, sími 21875.
Póstfang: Box 492, 602 Akureyri.
Offsetprentun: Prentsmiöja Björns Jónssonar.
Gefið út af kjördæmisráði Alþýðubandalagsins.
Hringlandaháttur
Allar götur síðan ríkisstjórnin var mynduð í fyrrahaust
hefur Alþýðuflokkurinn, eða að minnsta kosti sá hluti
hans sem enn fer með völdin, verið málþola að koma
íhaldsúrræðum sínum í framkvæmd. Vikum saman hefur
mest allur tími ríkisstjórnarinnar farið í það að þjarka um
kröfur flokksins um kjaraskerðingu til handa launafólki.
Flokkurinn hefur linnulaust, í marga mánuði hamrað á því
að núgildandi vísitölukefi væri svo skelfilega vitlaust að
engin leið væri að ráða við verðbólguna á meðan það væri í
gildi. Þess vegna yrði að afnema það, raunar þyldi verkið
enga bið. í samræmi við þetta hafa svo verið sett lög þar
sem að nokkru er gengið til móts við þessi sjónarmið af
Alþýðubandalaginu. Ekki vegna þess að nokkuð það hafi
komið fram sem sanni að kenning Kratanna um
vísitölukerfið sé rétt. Heldur af hinu að með því var hægt
að tryggja áframhaldandi setu ríkisstjórnarinnar um sinn.
Lögin um efnahagsráðstafanir eru það gjald, sem
verkafólki er ætlað að greiða fyrir vonina um skárra
stjórnarfar á öðrum sviðum.
Þessar vikur er það hins vegar að gerast að
launamálstefna ríkisstjórnarinnar og verkalýðshreyf-
ingarinnar er að riðla til falls. Hópar sem aldrei hafa
verið aðilar að samkomulagi verkalýðssamtakanna og
ríkisstjórnarinnar um launamálastefnuna eru nú að knýja
fram þwytingar á launakjörum sínum langt umfram það sem
gert hefur verið ráð fyrir í efnahagsspám. Til viðbótar
kemur svo það að opinberir starfsmenn höfnuðu auknum
samningsrétti fyrir 3% launahækkun. Allt þetta veldur að
sjálfsögðu því að hvorki Alþýðusambandsfélögin eða
ríkisstjórnin geta látið sem ekkert sé, haldið að sér
höndum.
Alþýðuflokkurinn hefur lagt til að ríkisstjórnin falli frá
markaðri stefnu og hætti afskiptum sínum af launamálum.
Láti verkalýðshreyfingunni pg atvinnurekendum eftir að
útkljá málið. Þessi tillaga Alþýðuflokksins væri vissulega
fullkomnlega eðli -leg ef því mætti treysta að niðurstaða
þeirra kjarasamninga sem semdist um yrði virt af
ríkisvaldinu. En þar sem flokkurinn hefur lýst fullkominni
andstöðu við gildandi vísitölukerfi og hugmyndir hans um
nýtt beinast að því að kaupmáttur launa skerðist, - þá er
þessi tillöguflutningur og málatilbúnaður ein alsherjar
hringavitleysa.
Reynslan hefur sýnt verkalýðssamtökunum það að engu
skiptir hverju þau ná fram í launabaráttunni ef ekki fer
saman pólitískur ávinningur. Hver ríkisstjórnin eftir aðra
hefur gripið inn í samninga með þeim rökum að ekki yrði
ráðið við verðbólguna nema gera breytingar á
vísitöluákvæðum samninga. Að þessu sinni var samið um
það við verkalýðshreyfinguna og hún taldi sig fá bætur í
öðru formi, með félagslegum úrbótum.
Það sem Alþýðuflokkurinn er nú að leggja til er
alsherjar stéttastríð þar sem hann skipar sér þegar í sveit
með harðskeyttustu andstæðingum verkalýðshreyfingar-
innar. Dettur forustuliði Kratanna í hug að kjarasamning-
ar nú stæðu um annað frekar en verðtryggingu umsaminna
vinnulauna í því verðbólgubáli sem nú geisar? Eða dettur
þessu sama liði í hug, að slagorðaflaumur þeirra um
gerbreytta efnahagsstefnu njóti einhvers stuðnings meðal
verkafólks? Ætlast fiokksliðið virkilega til þess að
launafólk taki flokkinn trúanlegan þegar hann segist enn
vera að standa vörð um hagsmuni þess, í bráð og lengd um
leið og hann skipar sér í sveit með andstæðingum
verkalýðshreyfingarinnar í upphafi átaka sem flokkurinn
leggur til að hefjist þegar í stað?
Traust almennings á ríkisstjórninni er nú minna en
verið hefur um langt skeið vegna hringlandaháttar
Kratanna. Fari hún frá nú og efnt verði til nýrra kosninga í
haust er líklegt að niðurstaða þeirra verði ekki til neinnar
uppörvunar fyrir hið kjaftgleiða þinglið flokksins.
Úrslitin gætu þó orðið á þann veg að flokksdreifarnar
nægðu til þess að hrauka upp bærilegri ihaidssátu að ósk
nokkurs hluta Krataforustunnar.
Fáist Alþýðuflokkurinn ekki til þess að standa nú við
stóru orðin að vilja stjórna landinu með því að takast á við
þann vanda sem nú steðjar að í samvinnu við samtök
íaunafólks, þá liggur víst naumast annað fyrir
ríkisstjórninni en að fara frá og gefa Krötunum og öðru
íhaldi kost á að leysa vandann í andstöðu við allt og alla
nema borgarana og geðleysið í sjálfum sér.
hágé.
2 -NORÐURLAND
Tryggvi Jakobsson:
Ferðast um
foldu
Nú þegar vonandi fer að sjást
fyrir endann á öllum hretum og
harðindum, hyggja margir til
Sess að leggjast í ferðalög. Hinar
iau og fljótliðnu sumarvikur eru
mikill ferðatími, menn þeytast
um landið þvert og endilangt. Allt
fær á sig annan brag, það dregur
úr yfirvinnuþrælkuninni og
útvarpið hellir yfir mann aðvör-
unum til ökumanna, hvatningum
um bætta umgengni og flóði
auglýsinga, sem fá fólk til að
kaupa allan fjandann, hvort sem
það er brúklegt á ferðalögum
Frá því að almenningur tók
að ferðast um landið að ein-
hverju marki, hafa bílferðir
verið helsti ferðamátinn. Það er
ef til vill eðlilegt, landið er stórt
og bílaeign mikil. En hætt er við
að ýmislegt fari fyrir ofan garð
og neðan hjá ferðamönnum,
þegar þeir flengjast „hringinn"
á mettíma og klappa gæðing-
num og hæla fyrir góða frammi-
stöðu. Kunnan vísindamann og
ferðagarp, heyrði ég eitt sinn
segja, að Islendingar væru þau
sporlötustu kvikindi sem um
gæti. Það væri árátta þeirra að
aka bílum sínum eins langt og
mögulegt væri, og helst lengra,
svo þeir gætu velt sér beint inn
fyrir tjaldskörina. Það er mikið
til í þessu og marga erlenda
ferðamenn heyrir maður
undrast á því hve lítið íslend-
ingar geri af því að ganga um
eigið land.
Hóflausum bílaakstri fylgja
ýmis vandamál. A hverju sumri
eru færðar stórar fórnir, bæði í
mannslífum og limlestingum, á
altari bílguðsins. Eg er
hræddur um að því miður líti
sumir orðið á það sem sjálf-
sagðan hlut. Annað sem mjög
hefur borið á sérstaklega eftir að
jeppaeign varð almenn, ér
akstur utan allra vega, stundum
nefndur torfæruakstur. Það
skortir verulega á að upplýsing-
um um hvað af slíku getur
hlotist hafi verið haldið nægi-
lega að fólki. Þeir eru því miður
margir sem ekki gera sér grein
fyrir viðkvæmni öræfagróðurs-
ins og þeirrj keðju jarðvegs- og
gróðureyðingar sem af einum
óheppilegum hjólförum getur
hlotist. Hér er etv. fyrst og
fremst við innrætingu þess
þjóðfélags, sem við búum í, að
eiga: hver og einn skal engum
háður, útaf fyrir sig skal hann
engu hlýta, lög og reglur skulu
ekki hefta för svo lengi sem fært
er.
Á undanförnum árum hefur
verið reynt að örva fólk til
gönguferða um byggðir og
óbyggðir. Þar hafa ferðafélögin
og Náttúruverndarráð sýnt lofs-
vert framtak. Hjá þeim liggur
fyrir skipulagning göngusvæða,
með því að reisa litla göngu-
skála með hæfilegu millibili.
Þegar hefur verið ráðist í
framkvæmdir á Emstruleið,
milli Landmannalauga og Þórs-
merkur, og hliðstæðar fram-
kvæmdir munu fara fram á
Odáðahraunssvæðinu á næstu
árum. Einnig hafa Homstrandir
öðlast vaxandi vinsældir síðast-
liðin ár, sem stórbrotið en
hentugt göngusvæði. Þarna er
kannski að myndast smá mót-
svar við bílsetuferðum landans.
Mörgum er það þyrnir í aug-
um, að útlendingar skuli leyfa
sér að ferðast um landið. Oft hef
ég orðið vitni að því, er
Islendingar opinbera útlend-
ingahatur sitt á svo tilþrifa-
mikinn hátt, að forhertustu
kynþáttahatarar mættu vera
stoltir af. Það er skiljanlegt að
mörgum falli miður að koma á
vinsæla viðkomustaði í óbyggð-
um og komast að raun um það,
að 80% þeirra sem fyrir eru
heyri til öðrum þjóðum. En ætli
þeim hinum sömu þætti ekki
miður ef þjóðarkökukrílið, yrði
af þeim sykri og því hveiti sem
þessir ferðalangar gefa af sér.
Síðastliðin ár hafa nokkrar
Islenskar ferðaskrifstofur, fyrst
og fremst annast flutninga á
erlendum ferðamönnum um
landið. Með tímanum hafa
þessir flutningar fallið í nokkuð
fastan jarðveg, undir stjórn
hæfra farastjóra og annarra
starfsmanna. En fleiri þurfa að
narta í krásina. Nú allra síðustu
árin hefur það mjög færst í vöxt
að útlendingar ferðist um landið
á bílaleigubílum, eða eigin
faratækjum, sem þeir flytja inn
með Smyrli. Þetta er ill þróun,
þvi miklu er útlendingaskarinn
viðráðanlegri í hóp, heldur en
dreifður út um hvippinn og
hvappinn. Þarna er vandi sem
taka þarf á.
Að lokum fylgja svo nokkur
heilræði til þeirra sem ekki ætla
að sitja á rassinum heima,
heldur í bíl í sumarfríinu:
Skiljið borðstofuhúsgögnin eftir
heima. Þótt það sé þægilegt að
hafa þau til að sitja við í
tjaldinu, getur bíllinn fjaðra-
brotnað undan þeim.
Tveir kassar af lítra-kók eru 24
lítrar. Út í það fara 6 flöskur aí
brennivím, et krakkarnir fá síne
hverja kókina.
Ekki keyra fullir upp á öræfum.
Vegalöggan er komin á jeppa.
Ekki geyma skemmtisnekkjuna
uppi á hjólhýsinu. íslenska
vegakerfið gerir ekki ráð fyrir
svoleiðis.
Reynið að forðast þessi fjárans
friðlönd og þjóðgarða og gæslu-
menn. Maður má bara ekkert,
ekki einu sinni tjalda þar sem
maður vill.
Bless og góða ferð.
T. J.
A ðalfundur
Aðalfundur Alþýðubandalagsins á Akureyri verður þriðju-
dagínn 29. maf kl. 20.00 í Lárusarhúsi, Eiðsvaliagötu 18.
DAGSKRA:
1. Skýrsla stjórnar.
2. Reikningar félagsins. Félagar - Fjölmennum.
3. Lagabreytingar.
4. Kosningar.
5. Önnur mál. STJÚRN ABA.