Skólablaðið - 01.02.1953, Síða 10

Það vnr mor£pznn, -
og döggsvnlur gróandinn brosti við blrsnum,
blikandi sólstafir tindruðu í haganum grmnum.
Ég hreiddi út faðminn við myndskrúði maídagsins,
minnsti hnokkinn í bmnum,
og lók mér svo ljúft eins og lognöldugárur á senum,
Þá var mór lótt í lund,
og lokkandi mund
náttúrunnar dró mig inn á dulræn svið,
í draummóðu . greindi óg hinn þunga nið,
sem söng mína sál inn í samræmi lagsins
og bjó mór að eilífu upprunans*frið,
ævilöng grið,
frá fordæmingu og hatri, sem fjöldinn velur sór.
- Þá fann óg guðinn í sjálfum mór.
Það var kvöld, -
úr fjarska læddist lágnættissvalinn,
- LÆEUE rann ofan dalinn,
Þá sat óg hljóður og hlustaði á straumsins nið,
hörpunnar eilífa klið,
stilltan við vorhúnsins seiðandi söngva,
samhljómsins innri frið.
Við fæt-ur mór ólgaði freyðandi löðrið.
- Ég fluttist á cðri svið.
Það var morgunn, -
og maíljóðið ninntist við vinj
hinnarnir grótu höfgum tárun
heillaðan vin.
- Ég hafði reist mór hallir bak við fjöllin;
óg hafði narkað draunsýnir í völlinn;
óg hafði alið utanþrá í brjósti
sen orm á gulli;
óg hafði verið helzti dreyninn;
nú helt óg braut að tæna fullið, -
út í heininn.
Að lóttun gárum lók sór kulið;
hinnarnir grótu höfgun tárun,
en hvers vegna, - var nór dulið.
Það var kvöld, -
óg var keppnisglaður, koninn að nýju hein,
franandi förunaður.