Skólablaðið - 01.02.1953, Síða 11

- 11 -
í fíðun nér dunuðu dreyraföll,
í draunsýnun reisti ég gullna höll
til heiðurs nannanna nætti.
Hve allt var lágt,
frunstctt og fátt,
noldarhreysi, nenningarleysi.
MÓðurinn svall,
hér var starf, sen kallaði á styrka drengi,
starf, sen hafði heðið of lengis
að vekja þá, sen vildu sofa,
verksniðju reisa fyrir kofa,
leggja^vegi vítt,
voga nýtt.
Sigurgleði un sálu fór;
ég sér
að hreyta öllu í henun,
hylta haganun grnnun.
Sigurgleði un sálu forj
ég sór.
Það var norgunn, -
og nálngnýrinn fóll yfir nalhikuð torg.
Ég stóð við glugga og starði út
yfir stoypta horg,
0g hjartað sló örar af hrifningu og gleði;
hér hafði ég lagt nig sjálfan að veði
og unnið,
haningjuþrnði heillar horgar
í höndun nér spunnið.
Hver glnsibygging, sen gnæfði við ský,
var gullið nerki un auð og völd,
og borgin unga svo hrosandi ný
■var hrennd inn £ sál nína,
þúsundföld
af frankvnndun draunun, sen fnddust eitt kvöld,
Það var kvöld. -
Yfir dalnum lá dularhjúpur og draunakyrrð,
að vitundarbaki féll veruleikinn
í vorsins firð;
í tálsins upphaf féll töfrahula
tíma og rúms;
un frjálsan anda lék friðsnl þula
hins ferska húms.
Ég drúpti höfði, ég horfði í strauninn,
ég hlustaði á lskjarnið,
sen veitti forðum frið,
NÚ fann égaðeins téms
- Ég skynjaði vorn skelfilega
skapadém.