Skólablaðið - 01.02.1953, Blaðsíða 12

- 12
Frá lakjarins töfrum gekk lotinn og dapur maður,
langþreytt sál,
og vissi, að allt hans strit og stríð
var stundar tál.
Það er morgunn, -
tg er léttur sem laufið,
og lífið hler.
Framar aldrei vonleysið völdun nærs
- ÉG VIEKJABI LÆKINl'I í GÆR.
O
ram
UR JENS og
eiðmgar hans
ágætur drengur, Ölafur Jens að nafni,
fyrrv. forvígismaður hindindisfélagsins
sálaða, hefur látið frá sér fara mikla
og langa grein, hugvekju, til skélalýðs,
Greinin fjallar um framtíð þjéðarinnar
og er furðuleg í alla staði, en samt er
höf. hennar enn furðulegri. Elcki verður
hjá því komizt að álykta, að höf, virðist
hafa setið í forstofunni við skriftir
sínar, en skynsemin húkt sem puki utan
dyra,
Meginefni og niðurstöður hans ná draga
sanan í stutta klausu, lausa við ruglings-
kennt málæði um skáldskap og drykkju-
afrekasögur forfeðranna: Þu stritandi
maður, gakk og losa þig við náunga þinn,
eiganda framleiðslutckjanna, arðræningj-
ann, sen hugsar aðeins, lætur aðra strita
fyrir sig og vill ekki vinna.
ól. J. talar um stéttlaust þjéðfélag
frelsis, jafnréttis og hræðralags. Minna
gat það ekki verið. En við hvað á hann?
Með hugtakinu frelsi virðist átt við,
að verkalýðurinn hrindi af sér oki og
étuktarskap vinnuveitandans. Það sýnist
einkar einfalt, þétt ól. J. finnist ekki
svo. Aðferðin er sú að leita sér vinnu
annars staðar eða að hcstta vinnu fyrir
fullt og allt. Ef Ól. J. er éánægður neð
rétt sinn til að hlaupa úr einum stað í
annan, hvað vinnu snertir, þá hann um það,
en sant nunu þeir fáir, sen kasta vildu
þessun rétti frá sér.
Hugtakið hræðralag sýnist auðskilið.
Hugsunin hak við það er hræðrahugsjén
kristinnar trúar, sem ól. J. hefur þé
áður lýst vera trú auðvaldsinnaðra é-
þokka, er halda vildu lýðnum-í skefjum.
Þýðingar- og veiganesta hugtakið er
jafnréttið. Það er neð loðnari og é-
ákveðnari hugtökun félagsfrsðinnar og
því eðlilegt, að Ól. J. og aðrir hans
andans hræður noti sér það til frandrátt-
ar. Tala ná un launalegt jafnrétti, sen
sosialistar leggja nest upp úr, skoöana-
jafnrétti o.fl. Vissulega er hmgt að
koma á fét launalegu jafnreúti, en að-
eins innan ákveðinna stétta, hépa, sen
vinna sönu störf. Þessa jafnréttis pjét-
um við, og þarf engan Ól. J. til að hæta
það. Að vísu virðast margir trúhræður
ól. J. skilja jafnrétti sen svo, að allir
skuli njéta sönu launa, en þetta viður-
kenna sant flestir, að er ranglátt. Þeir
eru líka æðinargir, sen telja þá eina
vinna, er inna af hendi líkanleg stöirf.
en hina, sen fast við andleg störf, telja
þeir vinna síður eða alls ekki, og eigi
þeir að fá laun samkvæmt því, Þetta
gildir þé ekki, ef viðkomandi andans menn
eru sésialistar. Sem sagt: Þeir vinna
mest, sem stunda líkaml. erfiði, þeim her
að fá hærri laun en aðrir; t.d. ætti
verkamaður með haka og skéflu að fá meiri
laun en skrifsofustj, eða kennari, þar
sem þeir vinna ekki, o.s.frv. (ávirðingar