Skólablaðið - 01.11.1960, Blaðsíða 7

39 -
pastorale
í skóginum þýtur hljóölátur blær
hann hvíslar aC grænkandi laufinu:
voriC, vorið, það kemur, þaC kemur
* ,
ast
sólin brosir til barna sinna
og blómin verSa rauS
einsog blósiS
sem streymir sífellt hraSar í líkömum okkar
og þú tínir blómin
og leggur þau í skaut mitt
því aS ég er í hjarta þínu
og bláminn í brosi augna þinna
tilheyrir mér aS eilífu
viS lindina situr hin unga mær
og hlýsir í draumi á raddir vorsins
roSa slær á hvítan vanga
og varirnar bærast í titrandi brosi
upp úr leyndustu djúpum hjartans
stígur orSlaust IjóS
hún rís á fætur einsog skógarhind
og stígur holdlausan dans
undir þungum laxifkrónum
andvarinn strýkur háriS bjarta
og hvíslar í eyra meyjarinnar :
hann kemur, hann kemur, einsog voriS.
lífiS er symfónía
um mig og þig og hjartslátt okkar
8ymfónía um grasiG og sólina
og bláu blómin í hlíSinni
sem eru einsog hyldjúp augu þín
á hljoSum vordegi
í faSmi dulspakra fjalla
V
dauSinn er skilnaSur okkar
á döprum haustdegi
og regniS fellur á kaldar brár
og blandast söltum tárum
sorgarinnar.