Morgunblaðið - 18.01.2010, Side 18

18 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. JANÚAR 2010
✝ Í dag verður ElvaBjörg Egilsdóttir
lögð til hinstu hvíld-
ar. Hún fæddist í
Luxembourg 30. nóv-
ember 2007 og lést
þar í landi 9. janúar
2010.
Foreldrar hennar
eru Vala Björg Arn-
ardóttir f. 17. nóv-
ember 1967 og Egill
Reynisson f. 14. júlí
1967, systkini hennar
eru Daníel Örn f. 25.
september 1993 og
Edda Kristín f. 29. október 1997.
Foreldrar Völu eru Edda Kristín
f. 1942 og Örn Jóhannsson f.
1941. Systkini Völu eru 1) Jóhann
Örn f. 1965, maki Bryndís Krist-
jánsdóttir f. 1966 og eiga þau tvö
börn 2) Ingi Sölvi f. 1978, maki
Guðný Benedikts-
dóttir f. 1975 og
eiga þau einn son.
Foreldrar Egils eru
Kristín Her-
mannsdóttir f. 1940
og Reynir Eiríksson
f. 1935. Systkini Eg-
ils eru 1) Vilborg f.
1961, maki Gísli
Harðarson f. 1959
d. 2005 og eiga þau
3 börn, 2) Eiríkur f.
1963, maki Kristín
Geirmundsdóttir f.
1965 og eiga þau 2
börn, 3) Hermann f. 1965, maki
Matthildur Kristjánsdóttir f. 1969
og eiga þau 3 börn, 4) Reynir
Ingi Reynisson f. 1970.
Útförin fer fram frá Kópavogs-
kirkju 18. janúar og hefst athöfn-
in kl. 13.
Elsku litla frænka mín, en hvað
það er leitt að missa þig svona unga
úr þessum heimi. En hvað ég vildi
óska þess að nútíma læknisfræði og
-tækni væri komin lengra þannig að
hægt hefði verið að lækna þennan
óskaplega sjúkdóm sem SMA1 er.
Þú ert örugglega núna á harða
hlaupum að leika þér í hinum nýja
heimi þínum, að leika með Latabæ
eða syngja og dansa við Söngvaborg,
uppáhalds þættina þína. Þú varst
alltaf svo glöð og ótrúlega sterk í
veikindum þínum, brostir eins og þú
gast og varst þakklát fyrir allt og
alla sem við þig töluðu. Við hefðum
svo viljað kynnast þér betur og átt
fleiri stundir með þér.
Elsku litla ljós, með fallega rauða
hárið, nú ert þú komin í betri heim
þar sem langamma Björg, langafi
Jói og langamma Gerða eru að passa
þig og hugsa um þig. Guð veri með
þér, elsku barn. Elsku Vala, Egill,
Daníel og Edda Kristín, við sendum
ykkur allan okkar kærleik og styrk.
Ingi Sölvi frændi, Guðný og
Baldvin Bragi frændi.
Í dag kveðjum við Elvu Björgu
Egilsdóttur í hinsta sinn. Mig skort-
ir orð en langar samt að minnast
hennar í nokkrum orðum. Ég sá
hana fyrst í janúar 2008 þegar hún
kom með mömmu sinni til Íslands í
sitt fyrsta og eina skipti, hún var svo
lítil og falleg og engan grunaði að
hún væri með sjúkdóm sem ekki
væri læknanlegur en það kom síðar í
ljós.
Elva Björg var augasteinn fjöl-
skyldu sinnar Völu Bjargar, Egils,
Daníels Arnar og Eddu Kristínar.
Öll tóku þau þátt í að annast hana af
slíkri umhyggju að ég hef sjálf kosið
að nefna þau „hetjur“. Þau hafa
haldið úti heimasíðu fyrir hana allt
frá byrjun þannig að allir hafa getað
fylgst með líðan hennar dag frá degi.
Þar sem fjölskyldan hefur verið
búsett í Lúxemborg í allmörg ár þá
hef ég ekki haft mörg tækifæri til að
hitta hana, en nú um síðustu áramót
vorum við hjónin og hluti af okkar
fjölskyldu stödd hjá þeim og fengum
þá tækifæri til að sjá hana og kveðja
í síðasta sinn, aðeins viku fyrir and-
látið, sem gefur mér innilega gleði til
þess að minnast hennar eins og hún
var þá, brosandi með sitt rauða fal-
lega hár og alsæl að hitta allt fólkið
sem í kringum hana var. Þótt hún
hafi ekki getað tjáð sig þá sá maður í
augunum hennar hvað henni fannst
gaman þar sem ég tel að hún hafi
verið mikil félagsvera í eðli sínu.
Að loknum þessum fátæklegu orð-
um vil ég votta allri fjölskyldu henn-
ar mína innilegustu samúð.
Elva Björg mun verða jarðsett við
hlið langömmu sinnar Bjargar
Kristinsdóttur sem lést árið 1972.
Björg H. Sölvadóttir.
Við vorum svo heppin að fá tæki-
færi til að kynnast Elvu Björgu og
fjölskyldu hennar.
Vinskapur hófst með okkur eftir
að við eignuðumst yngri dætur okk-
ar með dags millibili í Lúxemborg.
Nú hefur Elva Björg kvatt þenn-
an heim eftir stutta veru hér meðal
okkar. Hún hefur snert fjölmörg
hjörtu með hetjuskap sínum. Þvílíkt
æðruleysi sem fjölskyldan hefur
sýnt síðastliðin tvö ár mættu margir
taka sér til fyrirmyndar.
Minningin um hugrökku stúlkuna
með fallega rauða hárið verður ekki
tekin frá okkur og mun lifa um
ókomna tíð.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Elsku Vala, Egill, Daníel, Edda og
fjölskylda. Við sendum ykkur okkar
dýpstu samúðarkveðjur á þessum
erfiðu tímum. Hugur okkar er með
ykkur.
Silja, Árni, Elín Kolfinna
og Birta.
Elva Björg Egilsdóttir
✝ Sigurður Guð-mundsson
fæddist á Naustum
við Akureyri 16.
apríl 1920. Hann
andaðist 9. janúar
2010. Foreldrar
hans voru Stein-
unn Sigríður Sig-
urðardóttir hús-
freyja, f. 1883, d.
1924, og Guð-
mundur Guð-
mundsson, bóndi á
Naustum og síðar
verkamaður á Ak-
ureyri, f. 1888, d. 1975. Stjúp-
móðir hans var Herdís Sam-
úelína Finnbogadóttir, f. 1901, d.
1944, húsfreyja á Akureyri.
Systkini Sigurðar voru sex. Al-
bróðir hans var Ólafur, f. 1918, d.
2005, kvæntur Sveinbjörgu Bald-
vinsdóttur, f. 1916. Hálfsystkini
samfeðra eru: Steinunn, f. 1928,
d. 1967, ógift; Víglundur, f. 1930,
d. 1984, ókvæntur; Magnús, f.
1933, var kvæntur Iðunni
Ágústsdóttur, f. 1939, sambýlis-
kona hans er Siggerður
Tryggvadóttir, f. 1932; Sigríður,
f. 1937, átti Gunnar B. Loftsson,
f. 1924, d. 1998; Ríkey, f. 1941,
gift Brynjari Elíasi Eyjólfssyni, f.
1938.
Sigurður kvæntist 12. febrúar
1944 Aðalbjörgu Halldórsdóttur
frá Öngulsstöðum í Eyjafirði, f.
21. maí 1918, d. 27. september
2005. Þau áttu saman góð sextíu
ár og eignuðust fimm börn: 1)
Steinunn Sigríður, f. 1944,
læknafulltrúi á Akureyri, gift
Ingólfi Steinari Ingólfssyni, f.
1944, rafvélavirkjameistara.
Börn þeirra eru: a) Sigurður, f.
1966, kvæntur Ólöfu Björku
Bragadóttur, f. 1964, þau eiga
Steinar Braga og Sölva Snæ; b)
Benedikt, f. 1968, í sambúð með
Hugrúnu Ragnheiði Hólmgeirs-
dóttur, f. 1970, þau eiga Ragn-
heiði Maríu. Áður átti Hugrún
Álfrúnu með Pálma Erlendssyni;
c) Rut, f. 1976, hún á Ingólf með
Hreggviði Ársælssyni. 2) Þor-
gerður, f. 1945, d. 2003, mynd-
þeirri grein í Kaupmannahöfn og
Uppsölum 1946-1947. Hann var
sóknarprestur á Grenjaðarstað í
Aðaldal 1944-1986 og á Hólum í
Hjaltadal 1986-1991. Hann var
prófastur Suður-Þingeyinga
1957-1958 og 1962-1986, þar af í
sameinuðu Þingeyjarprófasts-
dæmi frá 1971. Sigurður var
vígslubiskup í Hólabiskupsdæmi
1981-1991, flutti í Hóla 1986 og
var fyrstur biskupa til að sitja
staðinn síðan 1798. Hann var
settur vígslubiskup á Hólum í
nokkra mánuði 1999 og enn allt
árið 2002. Sigurður gegndi emb-
ætti biskups Íslands í forföllum
1987-1988, vígði meðal annars
þrettán presta. Sumarið 1993 var
hann settur vígslubiskup í Skál-
holti og sat þannig öll biskups-
embætti íslensku þjóðkirkjunnar
á löngum ferli sínum.
Sigurður rak bú á Grenj-
aðarstað 1944-1986 og unglinga-
skóla á sama stað flest árin 1944-
1969. Hann var skólastjóri Hér-
aðsskólans á Laugum í Reykjadal
1962-1963 og stundakennari við
þann skóla, Húsmæðraskólann á
Laugum og barnaskóla í Aðaldal
lengi, og bókavörður við Bóka-
safn Aðaldæla 1978-1986. Þá var
Sigurður aðalhvatamaður að
stofnun Sumarbúða ÆSK við
Vestmannsvatn og formaður
stjórnar þeirra frá upphafi.
Sigurður var ættfróður og
ákaflega félagslyndur maður
sem meðal annars naut sín í fjöl-
þættu kórstarfi og innan Frímúr-
arareglunnar. Bókasöfnun var
honum mikið áhugamál og ljóða-
safn þeirra hjóna er eitt hið
mesta sem um getur í einkaeigu
hér á landi. Það var gefið Bóka-
safni MA árið 1996 og er varð-
veitt í sérstakri vinnustofu, Ljóð-
húsi MA.
Að lokinni þjónustu á Hólum
árið 1991 flutti Sigurður ásamt
eiginkonu sinni til Akureyrar og
átti þar heima síðan. Frá hausti
2008 bjó hann á Dvalarheimilinu
Hlíð og naut þar góðs atlætis í
hvívetna.
Útför Sigurðar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag,
mánudaginn 18. janúar, og hefst
athöfnin kl. 13.30.
listarmaður og
kennari í Reykja-
vík. Hún átti séra
Gylfa Jónsson, f.
1945, þau skildu.
Barn þeirra er Jón
Gunnar Gylfason, f.
1973. Sambýlis-
maður Þorgerðar
var Ólafur Her-
mann Torfason, f.
1947, rithöfundur.
3) Halldór, f. 1947,
skólastjóri í Þor-
lákshöfn, kvæntur
Ester Hjart-
ardóttur, f. 1952, grunnskóla-
kennara. Barn þeirra er Aðal-
björg, f. 1988. Halldór átti áður
Ástu Finnbogadóttur, f. 1948,
innanhússarkitekt. Synir þeirra
eru: a) Haraldur, f. 1968, í sam-
búð með Helenu Halldórsdóttur,
f. 1977, þau eiga Hektor Her-
mann og Hildi Heru. Haraldur
átti áður Áslaugu Rannveigu
Stefánsdóttur, f. 1968, og með
henni Halldór Stefán, Höddu
Margréti og Hörpu Elínu; b) Dav-
íð, f. 1972, kvæntur Elsu Gunn-
arsdóttur, f. 1975, þau eiga
Gunnar Stefán, sem er látinn,
Fannar Harald og Stefaníu Ástu.
4) Guðmundur, f. 1949, ráðunaut-
ur Vesturlandsskóga á Hvann-
eyri, kvæntur Sigrúnu Kristjáns-
dóttur, f. 1955, starfsmanni
Andakílsskóla. Börn þeirra eru:
a) Ástríður, f. 1976, gift Birni
Hauki Einarssyni, f. 1973, þau
eiga Brynjar, Birgittu og Ást-
rúnu; b) Sigurður, f. 1979, í sam-
búð með Aldísi Örnu Tryggva-
dóttur, f. 1981, þau eiga Erni
Daða; c) Kristján, f. 1987; d) Dav-
íð, f. 1994. 5) Ragnheiður, f.
1954, bókasafnsfræðingur og yf-
irbókavörður Menntaskólans á
Akureyri, gift Braga Guðmunds-
syni, f. 1955, prófessor við Há-
skólann á Akureyri. Börn þeirra
eru: a) Aðalbjörg, f. 1982, í sam-
búð með Valgarði Reynissyni, f.
1983; b) Guðmundur, f. 1994.
Sigurður varð stúdent frá MA
1940, guðfræðingur frá HÍ 1944
og stundaði framhaldsnám í
„Hvert eigum við að fara næst?“,
spurði pabbi þegar við komum heim
eftir einn góðan bíltúrinn í haust þeg-
ar ég heimsótti hann að Dvalarheim-
ilinu Hlíð. Við ákváðum að næst yrði
farið austur fyrir Vaðlaheiði, en sú
ferð var aldrei farin, við höfðum farið
okkar síðasta bíltúr saman. Hann var
reiðubúinn í allt aðra og meiri ferð og
efast ég ekki um að þær mæðgur,
mamma og systir mín hafi tekið á
móti honum. Það er svo ótal margs að
minnast þegar maður lætur hugann
reika til æskuáranna heima á Grenj-
aðarstað, minningar um pabbann,
prestinn, bóndann. Búskapurinn var
honum alltaf kær og þá sérstaklega
kindurnar og vorum við systkinin
ekki gömul þegar hann fór að kenna
okkur að þekkja þær með nafni. Jólin
heima á Grenjaðarstað eiga stóran
sess í huga mínum. Pabbi að semja
ræður fyrir allar hátíðarmessurnar,
oftast á nóttunni, fara í útiverkin og
gefa skepnunum og þá alltaf bestu
töðuna sem fannst í hlöðunni. Pabbi
kenndi okkur systkinunum snemma
að kindurnar þyrftu nú líka sinn jóla-
mat. Þegar við systkinin höfðum
stofnað fjölskyldur, fórum við heim
að Grenjaðarstað öll jól í áraraðir.
Það var einhvern veginn alveg sjálf-
sagt að fara heim og vera með for-
eldrum sínum, það voru engin jól
nema að vera hjá pabba og mömmu.
Um áramótin var venja að hringja
kirkjuklukkunum og kenndi pabbi
okkur systkinunum mjög snemma að
slá rétta taktinn. Síðar tók hann
barnabörnin í kennslustund og
klukknahljómurinn barst um víða
veröld, að okkur fannst. Allt frá
bernsku minni og fram á síðustu ár
pabba man ég eftir honum í bóka-
verslunum. Hann átti eftir sinn dag
eitt mesta bókasafn landsins. Í starfi
sínu sem prestur, prófastur, vígslu-
biskup og biskup hefur faðir minn
komið mjög víða og var allsstaðar
ákaflega vel virtur. Hann hafði ljúfa
en ákveðna framkomu, laðaði að sér
fólk og átti alla tíð sérstök tengsl við
ungt fólk. Ester man er hún missti
móður sína og átti erfitt, þá kom
pabbi óvænt suður. Hann dvaldi hjá
okkur nokkra daga og nærvera hans
var öllum ómetanleg. Hann setti allt
til hliðar og kom til að styðja okkur og
höfum við alltaf verið mjög þakklát
fyrir það. Það verður öðruvísi að
koma til Akureyrar nú þegar báðir
foreldrar mínir hafa kvatt þennan
heim. Síðasta árið dvaldi faðir minn á
Dvalarheimilinu Hlíð og vil ég þakka
öllu því frábæra starfsfólki sem þar
vinnur fyrir umhyggjusemi og fórn-
fýsi. Megi góður Guð styrkja okkur í
söknuði okkar á þessum erfiðu tíma-
mótum. Ég mun geyma minningarn-
ar um pabba, minningar sem ég og
fjölskylda mín munum gleðjast yfir á
ókomnum árum.
Halldór.
Meira: mbl.is/minningar
Haustið 1958 var leikið ákveðið
áhættuatriði á Grenjaðarstað. Til að
geta annað sínum föstu prestsstörf-
um, messað á fjórum kirkjum, sinnt
margháttuðum félagsmálum sem
honum voru falin og kennt í skólanum
sínum þurfti séra Sigurður að ráða
sér aðstoðarmann við búskapinn. Til
að mjólka sjö kýr, moka flórinn, gefa
kúnum og hundrað kindum, einum
hesti og tuttugu hænum, brynna í
fjárhúsunum og vaka yfir ánum á
sauðburðinum og draga úr þeim
lömbin, keyra skít á tún. Vinnumenn-
irnir urðu tveir. Ekki veit ég hvernig
Ingólfi í Dal tókst að telja prestinn á
að þessir tveir tittir gætu jafnast á við
einn fullgildan mann og séð um bú-
skapinn og stundað nám hjá honum í
Prestaskólanum jafnframt. Kannski
hefur presturinn hugsað þegar hann
leit þá fyrst að Ingólfur hafi verið
klókur að gera kaupin óséð. Ekki sást
þó að honum brygði neitt að ráði. Og
ekki gat hann sent þá til baka. Hann
varð að láta reyna á hvernig þeir
dygðu. Það var áhættuatriðið.Við
Ingólfur vissum að hverju við geng-
um. Við kunnum að mjólka kýr þótt
við værum stuttir og mjóir, kunnum
að moka flór og gefa rollum. Enda er
erfiði ekki það sem við munum frá
þessum vetri, frekar það hvernig
haldið var utan um okkur. Þau
treystu okkur hjónin og létu okkur
hæfilega sjálfráða við bústörfin en
fylgdust vel með okkur og hvöttu.
Sigurður var alltaf á bakvaktinni,
tilbúinn að taka af okkur erfiði ef leit
út fyrir að það ætlaði að verða um of.
Aðalbjörg sá um að við nærðumst og
þrifum okkur og fengjum næði til að
hvílast og læra. Aldrei sáum við að
þau hjónin gerðu nokkurn mun á sín-
um börnum og okkur. Grenjaðarstað-
ur var okkur heimili og þau foreldrar.
Skólinn var merkilegur. Í stóru
herbergi niðri í kjallara var komið
fyrir borðum og bekkjum, þar sátum
við hvern virkan dag, tíu nemendur,
sem flestir gengu frá nærliggjandi
bæjum, og glímdum við sama náms-
efni og nemendur yngri deildar á
Laugum. Sigurður kenndi allar
námsgreinarnar og fór létt með það.
Kennsla var sáning og áburðargjöf í
hans huga. Markmið hans var að búa
okkur sem best undir lífið framund-
an. Sjálfsagt hefur það tekist með
ýmsu móti vegna þess hve jarðveg-
urinn var misjafnlega frjór. En hann
náði örugglega allri þeirri rækt sem
hægt var að ná í hverju flagi. Öðrum
hefði ekki tekist það betur.
Erfitt er að meta rétt það sem
gerðist fyrir hálfri öld. Þó gæti ég
trúað að af alhliða næringarefnum
unglingsáranna hafi nestið frá Grenj-
aðarstað dugað mér einna best. Fyrir
það þakka ég nú. Hefði auðvitað átt
að gera það áður en þau hurfu af
heimi Aðalbjörg og Sigurður. En héð-
an af verður það ekki gert öðruvísi en
svona.
Héðan úr Melgötu 10 eru systkin-
unum frá Grenjaðarstað og öllu
þeirra fólki færðar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Björn Ingólfsson.
Ungum og lítt reyndum manni í
sinni fyrstu heimsókn á fornt frægð-
arsetur, Grenjaðarstað í Aðaldal, sló
hjarta ört í brjósti á hvítasunnu 1975.
Hvaða manndómsvígslur yrðu lagðar
fyrir fylgdarsvein prófastsdótturinn-
ar yngstu? Svarið birtist brátt í langri
göngu meðfram nánast óendanlegum
bókahillum húsráðenda. Spurt var
ýmissa spurninga, svo sem hvort
brúna eða svarta bandið á Íslenzkum
fornritum væri fallegra, bókum sem
ég man ekki lengur hvort ég hafði
fyrr heyrt nefndar eða séð. Bókfræði-
leg vankunnátta mín var væntanleg-
um tengdaföður örugglega ljós en í
engu galt ég og margt höfum við síð-
an um bækur rætt. Mér var fljótt
treyst til ýmissa tilfallandi verka.
Sigurður Guðmundsson HINSTA KVEÐJA
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Höf. ók.)
Hvíl í friði, elsku langafi, og
takk fyrir allt.
Halldór Stefán, Hadda Margrét
og Harpa Elín.