Ísfirðingur - 01.11.1975, Blaðsíða 4

,Nýstefnn‘ -
KRISTJÁN FRIÐRIKSSON,
iðnrekandi, í Reykjavík, boð-
aði til fundar í Góðtemplara-
húsinu á Isafirði sunnudag-
inn 26. október s.l. Mukkan
4 e.h., en þar flutti hann
erindi, sem hann nefndi „Hag-
keðjuna”. í erindi sínu ræddi
hann ítarlega um nýja stefnu
í efnahagsmálum, sem hann
nefndi nýstefnu eða velmeg-
unarstefnu, en hún væri al-
gjör andstaða við nústefnu,
sem væri fátækrastefna. Til
að skýra mál sitt hafði Krist-
ján komið fyrir í salnum 15
kortum og línuritum og vitn-
aði hann til þedrra til rök-
stuðnings og skýringa á máli
sínu.
Fyrst talaði Kristján al-
mennt um efnahagsmálin, en
vék síðan að þvi í alUöngu
máli hvernig mætti breyta
núverandi efnahagsástandi
með nýrri skipan í sjávar-
útvegsmálum. Hann vildi
„tempra” sóknina á fiskimið-
in með auðlindaskatti og fá
þannig fram hæfilega stóran
fiskiflota. Kristján taldi að
hæfileg stærð fiskiskipaflot-
ans myndi vera um 55 þúsund
lestir í stað um 100 þúsund
lestir, sem hann sagði að
fiskiskipaflotinn væri nú.
Taldi hann að með þessu
mætti spara 7—9 milljarða.
Verulegum hluta þessa fjár
vildi hann ná inn sem auð-
lindaskatti og nota fjármagnr
ið aðallega til að byggja upp
nýjan smáiðnað á þeim stöð-
um á norður- og austurlandi
þar sem þyrfti að leggja nið-
ur veiðar á smáfiski.
Þessi nýja skipan taldi
,Nústefna‘
Kristján Friðriksson.
Kristján að myndi gefa gífur-
legan tekjuauka í þjóðar-
búskapnum sem heild.
Að loknu erindi Kristjáns,
en flutningur þess tók eina og
hálfa klukkustund, tóku
þessir fundarmenn til máls:
Þórður Júlíusson, Magnús
Reynir Guðmundsson, Bolli
KjcUtansson, Jóhann Júlíus-
son, Björgvin Sighvatsson og
Guðrún Vigfúsdóttir, en hún
var ein af aðeins þrem kon-
um sem sóttu fundinn.
Ræddu ræðumenn ýmsa
þætti erindisins, báru fram
fyrirspumir og nokkrir ósk-
uðu frekari skýringa á viss-
um atriðum. Kristján Frið-
riksson svaraði mjög greini-
lega fyrirspurnum og gaf nán-
ari skýringar á því sem um
var spurt.. Margir þökkuðu
Kristjáni komuna og flutning
erindisins. Fundarmenn voru
um 50.
Ovissa um
rækjuveiðar
SAMKVÆMT upplýsingum
sem blaðið hefur fengið er
ennþá allt í óvissu um það
hvort nakkuð verður fengist
við rækjuveiðar hér við Djúp
í vetur. Venjan hefur verið
sú að hefja veiðar strax eftir
mánaðarmótin sept.—október,
enda hefur október oft reynst
einn besti veiðitími rækjunn-
ar. Allur rækjuveiðiflotinn er
ennþá bundinn í höfn og
rækjuverksmiðjurnar lokuð
hús.
Þetta er alveg óvenjulegt
ástand sem kemur illa við
fjölda einstaklinga, bæði sjó-
menn rækjuveiðiflotans og það
fólk sem unnið hefur í rækju-
verksmiðjunum á undanförn-
um árum. Bæjarfélaginu í
heild er þetta ástand ómetan-
legt tjón.
Þrátt fyrir það að rækju-
verðið væri nú í haust ákvarð-
að um 24% lægra en það var
s.l. vor, voru rækjuveiðimenn
í óða önn að útbúa sig til
veiða þegar þeim fyrir fáein-
um dögum barst vitneskja um
það frá sjávarútvegsráðuneyt-
inu að stórum hluta hins
venjulega hefðbundna veiði-
svæðis, þ.e. Jökulfjörðum,
Hestfirði, Skötufirði og ísa-
firði hefði verið lokað fyrir
rækjuveiðum. Þetta telja
rækjuveiðimenn sig ekki geta
unað við.
fMENNINGARRÁÐ
ÍSAFJARÐAR
Menningarráð ísafjarðar mun í ár, eins og undan-
farin ár, veita styrki til menningarstarfsemi
Umsóknir skulu hafa borist fyrir 20. nóv. n.k. og
skuiu þær sendar til formanns ráðsins, Sigríðar J.
Ragnar, Smiðjugötu 5 ísafirði eða til bæjarskrif-
stofunnar.
Menningarráð Isafjarðar
- Kvennafríið
Framhald af 1. síðu
út og vera í góðu skapi. Ef
tekjur heimilisins hrökkva
skammt, fær hún sér vinnu
utan heimilis, en þá er nú
galli á gjöf Njarðar, hvað
konur fá lág laun. Eitt er við
því að gera, það er að hella
sér í „bónusinn” og standa
í akkorði allan daginn og alla
daga bæði heima og heirnan.
Þá getur fjölskyldan eygt von
um að eignast þak yfir höfuð-
ið, sem er óskadraumur allra
sannra íslendinga.
Nú förum við aftur á fund-
inn, næst var ávarp Ragn-
hildar Guðmundsdóttur tal-
símakonu. Hún talaði um
skipan í launaflokka B.S.R.B.
og að þar væru konur í meiri-
hluta í lægstu flokkunum og
fyndust varla í hærri flokkum.
í félagslegu tilliti væri staða
konunnar einnig mjög bág-
borin innan B.S.R.B. Hún
sagði að karlmenn myndu
aldrei ráða bót á þessu, það
yrðu konur að gera sjálfar og
standa vel saman um það.
Næst var ávarp Hönnu Láru
Gunnarsdóttur. Hún sagði
m.a. að það væri skiljanlegt
að karlmenn væru hrseddir
við 'þetta brambolt í kven-
fólkinu, þar sem þeir gætu
átt það á hættu að missa
eitthvað af þeim völdum, sem
þeir hefðu alltaf haft.
Anna Hermannsdóttir
verkakona flutti næst ávarp.
Hún kvað vera launajafnrétti
milli kvenna og karla í frysti-
húsum og algert jafnrétti
yfirleitt. T.d. heima kvað hún
mann sinn æfinlega hjálpa
sér við heimilisstörfin og í
frystihúsum fengju karlar og
konur sömu iaun fyrir sömu
vinnu, nema hvað kvenfólkið
hefði bónusinn fram yfir karl-
ana og að þeir svitnuðu ekki
svo lítið út af því. En nú
ætla ég að stríða önnu pínu-
lítið. Ef hún og hennar maður
vinna bæði utan heimilis
fullan vinnudag og hún í
bónus. Hversvegna er hann
þá að hjálpa henni við heim-
ilisstörfin? Eru þau þá ekki
jöfn skylda þeirra beggja?
Það finnst mér vera réttlætis-
mál.
Næst talaði Oddný Sig-
urðardóttir nemandi. Hún
sagði m.a. að konur yrðu að
hrista af sér minnimáttar-
kenndina og venja sig af því
að láta karlmenn hugsa fyrir
sig.
Síðasta ávarpið flutti Sig-
ríður Jónsdóttir kennari. Hún
talaði um konur sem hefðu
átt erfitt og strangt líf og
væri nú illa farið með. Það
væru gömlu konurnar. Hún
sagði, að við byggðum svo
stór og fín hús, að hvergi
í þeim væri pláss fyrir gamlar
konrn’. Við byggðum alltof fá
elliheimili og 'við gerðum
peninga gömlu kvennanna að
engu með óðaverðbólgu og
gengisfellingum. Síðan
skömmtuðum við þeim smán-
arlega lágan ellilífeyri. Ég
segi, þetta er ófögur lýsing
á okkur nútímafólki en því
miður sönn.
Næst lék Hólmfríður Sig-
urðardóttir einleik á píanó
við mikinn fögnuð áheyrenda.
Þar næst var leikþátturinn
„Uppeldið” úr leikritinu „Ertu
nú ánægð kerling”. Móðir og
táningadóttir hennar ræddu
málin og skildu ósköp litið
hvor aðra, eins og þetta geng-
ur til í lífinu og gæti ég trúað,
að mæður og dætur hafi kann-
ast við eitthvað af þessu tali.
Þetta var skemmtilegt. Leik-
endur voru þær Margrét Ósk-
arsdóttir og Hanna Lára
Gunnarsdóttir og þeim til
aðstoðar Guðrún Eiríksdóttir.
Næst léku á píanó saman þær
Hólmfríður Sigurðardóttir og
Sigríður Ragnarsdóttir og var
þeim klappað mikið lof í lófa.
Ég er viss um, að miðað við
fólksfjölda á enginn staður á
landinu eins mikið af tón-
listarsnillingum og ísafjörður.
Næst var upplestur, saman-
tekt um stöðu konunnar í
íslenskum bókmenntum síð-
asta áratugs. Á þeim áratug
hefur meira en helm-
ingur íslenskra kvenna unnið
utan heimilis. Skyldi það
koma fram í þessum bók-
menntum? Nei, aldeilis ekki
og höfundar þeirra eru þó af
báðum kynjum. 1 þeim er
f jallað um konuna sem móður,
ástkonu, og húsmóður. Upp-
lesarar voru þær Margrét
Óskarsdóttir, Guðbjörg Bárð-
ardóttir, Sigríður Steinunn
Axelsdóttir, Ragnheiður Þóra
Grímsdóttir, Sigríður Jóns-
dóttir, Kristín Oddsdóttir og
Þuríður Pétursdóttir. Þetta
var afar vel gerð samantekt,
fróðleg og skemmtileg og vel
flutt.
Næst voru stórkostiegar
kaffiveitingar undir stjóm
Péturs Sigurðssonar forseta
Alþýðusambands Vestfjarða,
sem var í eldhúsinu. Fram-
reiðslumenn voru nokkrir
yngissveinar M.í. Allir þessir
herramenn voru hetjur dags-
ins, því að þeim tókst að
metta 4 sinnum fleiri, en ráð
hafði verið fyrir gert við erf-
iðar aðstæður. Engir skilja
betur en húsmæður, hversu
erfitt getur orðið, þegar gestir
verða miklu fleiri, en búist er
við, ég tala nú ekki um þégar
það hleypur á hundruðum.
Þeir lifðu sig líka alveg inn
í þetta og litu út eins og
þreyttar „bara húsmæður”.
Mátti í framhjáhlaupum
heyra þá tauta. „Ætia þessar
kerlingar aldrei að hætta að
kjafta? Geta þær kannski
ekki hætt? Kaffið verður kalt,
vöfflumar þorna upp og
rjóminn súrnar” og seinna
þegar vöfflurnar gengu til
þurrðar, mátti heyra „Mikið
ferlega geta þessar kerlingar
étið” og enn seinna þegar
þeim var hrósað, þá kom þetta
„Já við getum, sko, komist af
án ykkar kvenfólksins, þið
hefðuð, sko, aldrei getað
þetta”. En ég segi bara. Þær
verða öfundsverðar stúlkurn-
ar, sem fá þessa pilta, hvað
það snertir að hafa verka-
skipti. Alla vega er vissara
fyrir þær að láta þá sjá um
allar veislur. Á meðan kaffið
var dmkkið var leikin kaffi-
húsatónlist. Kaffihúsamúsik-
antar vom þeir tónlistar-
sniHingarnir, séra Gunnar
Bjömsson, Jónas Tómasson og
Hjálmar Helgi Ragnarsson.
Nú var orðið gefið laust
öllum þeim konum, sem vHdu.
Fyrst tók til máls Rannveig
Hermannsdóttir formaður
kvenfélagsins Ósk. Hún bar
fram tHlögu til umhugsunar
og fer hún hér á eftir:
„Einn stærsti þyrnir í aug-
um vinnuveitanda, sem ráða
konur í þjónustu sína, eru
barnsburðarleyfin. Nú er það
ekki svo að konan eigi bamið
ein. Því vil ég gera það að til-
löguminni á þessummannrétt-
indadegi að vinnuveit. sem
feður barnanna vinna hjá,
greiði % bamsburðarfríið,
þannig að vinnuveitendur sem
móðirin vinnur hjá beri ekki
allan skaðan af barnsburðar-
fríinu, og skulum við þá sjá
hvort þetta jafnar ekki eitt-
hvað muninn fyrir konum.
Að jafnaði eiga konur ekki
nema eitt bam á ári, en það
gæti hæglega komið fyrir
karlmann að þau yrðu fleiri”.
Rannveig seldi einnig merki
og plaköt dagsins og sá um
happdrætti. Vinningana gáfu
ýmis fyrirtæki í bænum.
Næst tók til máls Guðrún
Vigfúsdóttir vefnaðarkennari,
iðnrekandi og kaupmaður.
Hún talaði um fyrirtæki sitt,
sem byggt er upp af konu,
stjómað og rekið af konu
og skapar konum atvinnu.
Fyrirtækið flytur út fuUunnar
tískuvörur ofnar úr islenskri
uH og framleiðir einnig á
innanlandsmarkað. _ Þetta
fyrirtæki væri orðið miklu
stærra, ef Vefstofa Guðrúnar
Vigfúsdóttur h.f., hefði fengið
þá fyrirgreiðslu hjá bæjar-
yfirvöldum, sem hún á meira
en skilið. Það er ekki nóg að
lofa þetta fyrirtæki á hátíðum
og tyUidögum eins og hús-
móður. Þetta er útflutnings-
fyrirtæki, það skapar gjald-
eyri og gæti skapað meiri
gjaldeyri, ef vaxtarþroski
þess væri ekki heftur. Þessi
iðnaður er betri en öll heims-
ins stóriðja og á betur við
ísland, þar sem sagt er að
Framhald á 3. síðu