Skólablaðið - 01.02.1989, Side 4

Ljóða
Ég heyrði þig nefna nafnið mitt
og mér fannst nafnið mitt fallegt.
Þegar þú nefndir nafnið mitt
varð það hluti af litlum læk.
Litlum læk sem rennur í auðninni.
En þú nefnir ekki nafnið mitt lengur
og litli lækurinn er þornaður upp.
Og nú er auðn.
Hildur
„Eldur í öskunni leynist
og ást í þögulli sál.“
Fallegt, gleymt, grafið.
Stuttu seinna, kviknar eldur í öskunni
og þögula sálin fer að tala
og þá, þá veit eg
að þú ert biðarinnar virði.
Aþena Afró. ’88
Leikandi
hve oft sagði ég ekki við sjálfan mig:
ég er hættur þessum leik
hér eru engar drottningar
aðeins peð
en leikurinn hélt áfram
svartur
hvítur
peðin komust til enda borðsins
drottningarnar mínar
tvær, jafnvel þrjár
ég var hrókur alls fagnaðar
en aðeins stundarkorn
riddarinn á svarta hestinum
hreif þær samstundis á braut
að lokum gafst ég upp
á þeim skíru
björtu
ég skákaði kónginum svarta
hreif hans ektakvinnu
eða tældi hún mig?
Ásta Gabríella.