Nýr Stormur - 19.08.1966, Síða 10

10
^Ítttttmitt
Föstudagurinn 19. ágúst 1966
Bör Börsson
júníór
Teíknari: Jón Axef Egils
Það hefir kostað Bör mikið að verða
sá höfðingi, sem hann nú er meðal Öldu-
dæla. Um forystuhlutverk hans er ekki
að efast. Hann hefir verið gullkálfur-
inn, sem allir hafa dansað kringum sið
astliðin 3—4 árin, því að flestir eru fá-
tækir, skuldunum vafnir og með heng-
ingarvíxla um hálsinn.
41. Þessi dans er samskonar og þreytt
ur er í fínustu fjármálastofnunum þjóð
arinnar. Og ríkismennirnir, sem bera
sparisjóðsbækurnar inni á sér berum,
hafa Iíka orðið að dansa. Þeir hafa orð-
ið að viðurkenna Bör Börsson sem jafn
ingja sinn, þótt þeim félli það þungt,
en hann var ríkur — þótt andann vant-
aði — það var, nóg.
42. Bör Börsson gætti þess vel, eftir
að hann kom úr höfuðborginni, að ausa
ekki út fé. Hann gaf að vísu dilítið þeim,
er hann vissi að mundu víðfrægja nafn
hans fyrir höfðingskap og örlæti. En
stórbokkarnir, sem nudduðu sér upp
við hann til að ná sér í stórfé að láni
til að fleyta sér yfir hrunið, fengu að
vita hvar Davíð keypti ölið.
43. Við þessa herra hefir Bör Börsson
ekki verið gjafmildur. Við þá hefir hann
beitt eðlisviti sínu og gróðaslægð. Hann
hefir látið þá greiða blóðuga okurvexti
og haft allt margtryggt. Já, það hafa
verið dýrlegar stundir í „ritstofu“ Börs-
son, þegar hann hefir beitt sínum þunna
haus gegn þeirra, sem reyndust enn
þynnri.
44. Morgunn einn, skömmu eftir að
Gjallarhorn hið nýja kom út með mynd
af Bör og Jósefínu, kom sendiboði eld-
snemma að Fitjakoti og gerði Óla boö
um aö koma undireins að Öldurstað. Og
sendiboðinn var auk þess gamli Bör
sjálfur. ÓIi varð ókvæða við. Hann var
nú tekinn að fitna og latur orðinn og
hann vill ekki fara snemma á fætur;
ekki fyrr en hann hefir fengið kaffi
með rjóma og pönnukökum í rúmið, að •
minnsta kosti.
45. Óli fer sér hægt og tekur að ihuga
ástand og horfur. Hvern fjandann
skildi Bör vilja nú. Hann er tekinn upp
á því, eftir að hann gerðist þjóðernis-
maður, að fara á fætur fyrir allar aldir
á morgnanna og hann er orðinn svo
rcllinn að ekki vérður með oröum lýst.
Óli er sjálfur þjóðernismaður og auk
þess skuldunum vafinn, en hann tek-
ur öllu þó með ró.
46. -já. Óli er enginn efnamaður
frekar en fyrri daginn. Að visu gekk
allt sæmilega eftir brúðkaup þeirra
Börs og Jósefínu. Þá fékk hann Fitja-
kotið aftur, sem óðal sitt að heita mátti
í brúðargjöf. Og hann var orðinn skuld
laus og átti inni nokkrar krónur. En
síðan komu erfiðir timar yfir hann, eins
og alla aðra og reikningar og krambúð-
arskuldir og víxlatilkynningar tóku að
lirella hann á ný.
47. Hann hefir of lág ráðsmannslaun
á Öldurstað — þar í liggur meinið! —
Hvað er svo sem hægt að gera, ef
peningana vantar? Hann hefði átt að
bæta jörðina og rækta nokkrar dagslátt-
ur á ári, en hann hefir ekki getað keypt
sér daglaunamenn. Hann hefir nógan
skóg til eldiviðar, en hvað gagnar það,
þegar enginn fæst til að höggva skóg-
inn. Þá verður maður að kaupa kol,
eins og áður.
48. Það hefði líka þurft að gera við
kofana; baðstofan lekur svo mikið í
rigningum að þau hjónin þurfa að vera
á þönum alla nóttina til að færa rúm-
ið undan lekanum, en þau eru ekki fyrr
Iögst út af, fyrr en taumarnir byrja að
renna ofan andlitið á ný og þá verð-
ur að fara á kreik á nýjan leik og
draga rúmið til.
49. Og ÓIi byltir sér undir sænginni
og bölvar. Það var þetta helvítis blað.
Að hann skyldi vera svo óheppinn að
færa Bör þetta blað. Það hafði einhver
ráðherra púki sagt í þinginu, að nú hafði umsvifalaust lækkað launin og 51. Og Óli llggur áfram í rúminu og inu var þrælað myrkranna á milli fyrlr
yrðu allir að spara, nú yrði að skera allt skorið af ágóðaþóknunina, sem ÓIi hafði ærist af heift. Hann krossbölvar blað- ekki neitt! Og Óli sparkar ofan af sér
við nögl, upp í blóðuga kviku. Að nokk- haft, meðan Bör var í höfuðborginni. inu og Bör og sver með sjálfum sér að gærufelldinum og liggur allsnakinn f
ur yfirvaldspersóna skyldi láta sér detta Að hann skyldi ekki skjóta þessum skita hann skuli hætta ráðsmennskunni á rúminu. í því kemur vinnustúlkan inn,
í hug, að tala svona um kjör manna. bleðli undan, svo að Bör, svíðingurinn Öldurstað, nema að hann fái miklu því að Óli hefir vinnukonu, — og
50. Ogsvo skyldi bölvaður aul'inn hann ræki ekki augun í þetta. Já, hvílík and- hærri laun. Þetta var skítastaður. Fólk- æpir! Ó! almáttugur minn!
Bör álpast til að Iesa þetta. Hann skotans óheppni!