Alþýðublaðið - 24.10.1923, Blaðsíða 4

’ÁL&3?ÐUBLAÐÍÖ
'4
Yfirljfsmg.
í vélrituðu blaðkrýli úr Hafnar-
firði, er mér heflr borist í hendur
og nefnist ‘ >Borgarinn«, er sá
þvættingur um mig, að ég hafi
staðfest það á þingmálafundi á
Brúarlandi 13. þ. m. að hafa sagt
Birni Kristjánssyni, að ég hefði
heyrt Einar í’orgilsson segja það
á landamóti í Kaupmannahöfn —
þar sem ég hefði verið gestur
hans —, að hann ætlaði ekki að
bjóða sig fram við kosningar þær
til alþingis, sem nú fara í hönd.
fetta og það, sem blaðið segir
írekar um málið, er hin mesta
staðleysa.
Ég hefi aldrei verið gestur Ein-
ars ÉorgilssoDar á landamóti í
Kaupmannahöfn, enda þekti hann
alls ekki persónuiega, er ég var
þar. Sannleikurinn í málinu er
þessi: Einar forgiisson kemur í
fordyri húss þess í Kaupmanna-
höfn, er nefnt landamót var haldið
í, hinn 31. dezember fyrra árs.
Var ég þar fyrir ásamt fleiri lönd-
um og heyri þá spyj ja Einar Éor-
gilsson, hvoit hann muni verða í
kjöri við alþingiskosniDgar næsta
ár. Einar ypti öxlum og svaraði
sýnilega í gamni:
>Óg ég veit e'klci. Ætli 'þeir vilji
míg?<
Éessu iýsti ég yflr á fundinum
á Brúariandi.
Öllum þvættingi, sein kann að
vera hafður eftir mér um þetta
mál, vísa ég hór með heim til
sín .sem rakalausum ósannindum.
Reykjavík 20. okt. 1912.
Ear. 8. Norðdahl,
frá ÚJfarsfelli.
Ofanskráð .yfirlýsing hefir verið
afhent >Borgaranum< til birtingar
og hefir hann lofað að birta nefnda
yfirlýsmgu n. k. fimtudag, og veið
ur kraflst, að hann standi við það
lofoið, en sökum áframhaldandi
ósanninda þessu máli viðvíkjandi
var óskað að fá yfirJýsinguna birta
hér í blaðinu nú þegar.
AlvOrustnndir
oy ðlæði.
Nærri klukkutíma síðar en >Esja<
var ferðbúin á Seyðisfirbi í síð-
ustu hiingferð fóru farþegar að
stinga saman nefjum um, hvað
valda myndi, að eigk væri lagt af
Vepkamaðuplnn, blað jafnaðar-
manna á Akureyri, er bezta fréttablaðið
af norðlenzku blöðunum. Flytur góðar
ritgerðir um stjórnmál og atrinnumál.
Kemur út einu sinni í viku. Kostar
að eins kr. 6,00 um árið. OerÍBt áskrif-
endur á atgroiðslu Alþýðublaðsins.
io—2o°/0 afsíáttur á ðllum
aluminiumvöfum gefur verzlun
Halldórs Jónssonar, Hverfisgötu
84. Oími 1337.
stað, og skipið orðið langt á eftir
áætlun. En þegar hinn Dýbakaði
skipstjóri Eimskipafélagsins sást
nokkru síðar >slaga< ölvaður að
stjómpalli og gefa þaðan drafandi
skipanir, var sein gátan væri ráðin.
Var ekki laust við, að óhug slægi
á marga við að sjá >Esju< stinga
sér út í haustmyrkrið undir stjórn
ölóðs manns og íslenzku ströndina
á bæði borð. Éó vonuðu menn, að
meira mætti sín gæfa Esju en
óforsjálni Eimskipafslagsins að ráða
menn, sem eigi kunna sér hóf á
alvöiustundum, til að stjórna yfir
lífi og eignum fjöldá manna á
hættulegum leiðum, og hver er
annars fær um að bera ábyrgð á
því slysi, er sJíkt framferði kann
að valda, ef eigi er tekið strax i
taumana?
Álvörumaður.
Eögar Kico Burroughs: Sonup Tarzans>
aö rúnúð var dreg'ið frá r'eggnum — hvers vegnaV
Hann horfði hvað oftir annað undir það. Þau voru farin,
og þó sag'ði dómgreiud hans, að gamla konan hefði
ekki getað farið hjálparlaust, þar sem hún þurfti hjálp
til þess að komast upþ.
Leyndardómurinn varð þvi flóknari sem meira var
leitað. Öll föt ferðafólksins voru enn i hprberginuj; —
ef þau þvi voru farin, höfðu þau farið nakin eða i nátt-
fötum. Skopf hristi höfuðið; svo klóraði hann sér bak
við eyrað. Þvíiík vandræði! Hann hafði aldrei heyrt
getiö um Sherlock Holmes, því að þá hefði liann ekki
reynt að brjóta heilann um þctta, þvi að hér var veru-
leg ráðgáta: Gömul kona, — fariama'vesalingur, sem
varð að bera frá skipinu i herbergið, — og myndar-
piltur, dóttursonur hennar, liöfðu farið þarna inn kvöldið
áður. Þau höföu, fcngið kvöldmatinn inn til sín; —
siðan vissi enginn um þau. Klukkan niu næsta morgun
var lik ókunnugs manns eini'ibúi herbergisins. Ekkert
skip hafði farið frá staðnum; járnbraut var hundruð
milna i burtu; margra sóhirhringa erfiö ferð var til næsta
bústaðar hvitra manna, og þangað varð ekki Ivomist
nema með vel búinni fyigdarsveit. Þau höfðu beinlinis
horfið út i veður og vind, þvi aö engin spor sáust á
jörðinni, undir glugganum, en hvaöa dýr gat hafa stoI<kið
úr slikri hæð ofan i mjúkan jarðveg ,án þcss að spora?
Hrollur fór'um Skopf. Jú! Þetta var ógurlegur leyndar-
dómur; — það var eitthvað yíirnáttúrlegt viö það alt
saman; — hann vildi ekki hugsa um það og hrylti við
næstu nótt.
Það var hin mesta ráðgáta fyrir herra Skopf, og er
það vafalaust enn.
V. KAFLI.
Armand Jacot herforingi i criendu liösveitinni sat á
söðuildæði sinu, er var breitt á jörðina i skug-ga pálrna-
trés. Hann liallaði breiðum heröunum og höfðinu upp
að trjábolnum. Hann teygöi úr fótunum rit af klæðinu,
og voru sporar hans grafnir i sandinn. Herforing’inn
var að livila sig eftir langa reið og’ erfiða um eyði-
mörkina.
Hann tottaði vindling sinn l^tiega og liorfði á skó-
svein sinn, er var að tilreiða kvöidmatinn. Armand
Jacot herforingi var ánægður með sig og hoiminn.
Ofurlitið til hægri handar honum heyrðist hávaðiim í
hersveit hans, sólbrendum karlmennum, er voru um
stund leystir undan heraganum, mcðan þeir biðu matar
sins. Þeir lilógu 0g mösuðu, þótt ekki hefðu þeir bragðað
mat i tólf stundir. Meðal þeirra húktu fiinm hvitklæddir
Arabar, bundnir og undir strangri gæzlu.
Það var nálægð Arabanna, er geröi Armand Jacot
svo ánægðan. Heilan máuuð hafði hann farið fiam og
aftnr um eyðimörkina með sveit .sinni til þess að hafa
uppi/á ræningjum, er kærðir voru fyrir svo margitrek-
aðan þjófnað á kvikfé og morð á'fólki, að þeir lieföu
átt skilið að fara oft á höggstokkinn.
Viku áður hafði líann rekist á þá. Ilann hafði mist
tvo menn i bardaganum, en ræningjarnir féllu unnvörp-
um. Ef til vill komust sex'undan; hinir fóllu eða voru