Framsóknarblaðið - 18.01.1956, Blaðsíða 2

2
FRAMSÓKNARBLÁÐIÐ
Framsóknar-
blaðið
RITSTJÓRI OG
ÁBYRGÐARMAÐUR:
ÞORSTEINN Þ. VÍGLUNDSSON
AFGREIDSLU ANNAST:
SVEINN GUÐMUNDSSON.
GJALDKERI BLAÐSINS:
SIGURGEIR KRISTJÁNSSON
AUGLÝSINGAR ANNAST:
SVEINBJ. GUÐLAUGSSON.
Kaupfélag Vest-
mannaeyja 5ára.
Um s. 1. áramót varð Kaup-
félagið okkar 5 ára. Þróun
þess hefur verið jöfn og far-
sæl. Eftir að Jóhann Bjarnason
tók við framkvæmdasstöðu fé-
lagsins og Vilhjálmur Árna-
son frá Burstafelli gerðist
deildarstjóri í matvörubtið
þess, má fullyrða, að rekstur
félagsins liafi yfirleitt verið
með myndarbrag og stjórn-
serni og-þjónusta við fólkið ó-
aðfinnanleg og góð. Margt
starfsfólk þar annað hefur
reynzt prýðisvel.
Við vitum það öll, sem það
viljum vita, að hagur alls al-
mennings hér í bæ af kaupfé-
lagsstarfseminni er alveg ómet
anlegur. í fyrsta lagi heldur
félagið niðri vöruverði í bæn
um. í öðru lagi selur það
margar vörur miklu lægra
verði en annars staðar er kost
ur á að fá þær í bænum. Sá,
sem þetta ritar, þurfti t. d. að
kaupa 40 stk. af smávöru fyr-
ir jólin. í kaupfélaginú kost-
aði hvert stykki kr. 2,90, en
annarsstaðar, þar sem varan
var seld, kr. 3,40. Á þessum
einu innkaupum græddust því
kr. 20,00. Þetta er aðeins snrá
dæmí úr hinu daglega við-
skiptalífi. Engan gæðamun gat
ég fundið á vörunni. Margir
Eyjabúar hafa fundið það á
pyngju sinni, hversu hag-
kvæmt er að verzla í búðitm
almennings í bænuin þarna
við Bárugötu. Einnig má með
sanni segja, að Eyjabúar
kunni dyggilega að meta það,
sem að þeim snýr í viðskipta
lífirfu, þar sem þeir auka við-
skipti sín við kaupfélagið ár
frá ári, og hafa þau ekki orðið
meiri áður en á s. 1. ári.
Við lifnm ekki á branði
einu saman.
Við státum mjöf af því stund-
um Eyjaverjar, hversu mik-
il gróska er í atvinnulífinu í
bænum, hversu „flotinn okk-
ar“ er voldugur, hversu hrað-
frystihúsin hér eru stór og af-
kastamikil, hversu Helgafell
er fagurlega skapað og Heima
ey græn og morgunfögur, þeg
ar sólin gýllir sundin og eyja-
klasinn speglar sig í safírblá-
um sjávarfletinum á kyrrlát-
um og björtum sumarmorgni.
Já, sannarlega megum við
af þessu miklast öllu saman.
En við lifum ekki á einu
saman brauði. Það hefur mað
urinn aldrei getað gert síðan
hann gerðist æðsta dýr jarðar-
innar eða hóf sig yfir dýr rnerk
urinnar og taldi sig þeim æðri.
Sú meðvitund gerði og gerir
vissar kröfur til okkar mann-
anna. Þeim verðurn við að
hlíta og fylgja fram.
Og þó að Vestmannaeyja-
kaupstaður sé fyrst og fremst
verstöð, fer fjarri því, að við
getum ekki lifað nokkurnveg-
inn alhliða menningarlífi, og
eflt með okkur hina dýrmæt-
ustu og beztu þætti þess, að
minnsta kosti til jafns við aðra
landsmenn, sem búa við svip-
aða aðstöðu efnalega.
í ýmsu menningarlegu tilliti
hefur okkur Eyjaverjum farið
aftur nú um skeið. Ýmis menn
ingarviðleitni hér í bæ hefir
fallið í dá og doða á seinustu
árum. Óska ég að drepa hér á
tvö atriði í þeim efnum.
Einginn veit, hvað átt hefur,
fyrr en rnisst hefur, segir rnáis
hátturinn. Stundum mætti
þessi hugsun gera vart við sig
hjá okkur, þegar við hugleið-
um hið mikla og óeigingjarna
starf, sem Brynjúlfur heitinn
í vaxandi dýrtíð er okkur
mjög nauðsynlegt að kosta
kapps um að sæta þeim beztu
innjkaupum á öllum nauð-
þurftum, sem tök eru á.
Við viljurn öll, sem að Kaup
félaginu stöndum, að það sé
sverð og skjöldur okkar í dag
legum innkaupum og við-
skiptalífi. Með þeirri ósk og
von, að svo megi verða urn
langa framtíð, óskum við
Kaupfélaginu til hamingjiú'
með afmælið og þökkum því
hagnýt og hallkvæm störf í
þágu okkar á umliðnum 5 ár-
um.
Sigfússon kaupmaður innti af
hendi hér í þágu söngmenntar
og tónlistar í bænum. Vest-
mannakórinn hans gat sér
góðan orðstír út um allt land
og bar hróður Eyjanna iit. Full
yrða rná, að hann fæddi af sér
annan söngkór, Karlakórinn.
Hann gat sér einnig gott orð.
Nú er öldin önnur. Kirkju
kórinn einn lifir. Það er eins
og allur sá fórnarvilji og hug
sjónaeldur, sem til þess þarf
að iðka sönglist og tónmennt,
liafa safnazt þar saman, leitað
sér hælis á kirkjuloftinu.
Hér hefur átt sér stað stór-
kostleg afturför í menningar-
legu tilliti. Þetta hafa margir
Eyjaverjar fundið, og þeir
vilja nú vinna að því, að breyt
ing verði á þessu ráðin.
Fræðsluráð hefur haft þetta
ináf til meðferðar. Vilji þess
er sá, að söngstjórnarhæfur
maður verði ráðinn fastur söng
kennari við báða skólana,
barnaskólann og Gagnfræða-
skólann, með þeim ásetningi,
að hann þjálfi hér söngkór í
tómstundum sínum og vinni
yfirleitt að endurreisn söng-
menntar í bænum. Ennþá hef-
ir enginn maður fengizt í Jietta
starf, og hefir þó nokkuð vcr-
ið eftir leitað. Þessu rnáli þarf
að halda vakandi og vinna að
framgangi þess.
Við Eyjaverjar eigum hér
viðurkenndan tónlistarmann
í bænum. Hann er að minnsta
kosti viðurkenndur „spámað-
ur“ i'iti urn land. Eg held líka,
að hann sé viðurkenndur í
„sínu eigin föðurlandi". Hvers
vegna ekki að búa honum
þau starfsskilyrði, að hann
geti helgað krafta sína tónlist
og söngmennt í bænum? Við
vitum, ef við hugleiðum það,
að fórnarvilji, þrautseigja og
brennandi áhugi og ást Odd:
geirs Kristjánssonar á tónlist-
inni hefur haldið lífinu í
LúðrasveÍL Vestmannaeyja.
Annars væri hún öll fyrir
löngu eins og kórarnir.
Þá langar mig að minnast
á annað menningarstarf í bæn
um.
Fyrir nokkrum árurn var
stofnað hér skátafélag. Foringj
ar þess félagsskapar voru vald-
ir nemendur úr Gagnfræða-
skólanum, tápmiklr og skap-
fastir unglingar, er vissu hvað
þeir vildu. Þeir mótuðu skáta-
félagsstarfið á grundvellí bind
indis og þjóðlegrar frjáls-
hyggju. Við dáðum þetta æsku
lýðsstarf og viðurkenndum
mikinn og góðan árangur þess.
Árin liðu. Veiklyndar sálir
innan skátafélaganna, sem orð
ið höfðu fyrir áhrifum skemmt
analífsins í bænum og aðsteðj
andi eiturlyfjastrauma, tóku
að mögla og æskja breytinga
á hugsjónastarfi skátanna. Á-
hrif spilltra Reykjavíkurskáta
kom hér einnig til. Loks var
undan látið og skátadeildirnar
hér gerðar að tóbaksreykinga-
klúbbum. Hinir sómakæru
æskumenn manndóms og skap
festu, sem áður réðu anda og;
uppeldisstarfi skátanna, drógu
sig í hlé eða fluttu úr bænurn.
Menningarstarf þessa æsku-
lýðsfélags hafði orðið að bráð
hinum spillta tíðaranda. Skáta
félagsstarfsemin var orðin
þannig, að hér var aðeins til
gróms að grípa af því að spill-
andi öfl höfðu svikizt að
henni og leitt „óminnishegr-
ann“ og „tóbakshanann“ inn í
herbúðirnar.
En við mennirnir eigum á-
vallt uppreisnar von. Svo er
og um spilltan félagsskap æsku
lýðs. Nú er skátafélagið Faxi
aftur á uppleið. Séra Jóhann
Hlíðar og nokkrir valdir ungl
ingar hafa tekið að sér forustu
þess. Það er göfugt starf og
samboðð presti að taka að sér
slíka forustu. Og við, sem
kynni höfum haft af séra Jó-
hanni, efuinst ekki um góðan
árangur af félagsstarfi þessu..
Hann skortir hvorki hugsjóna
eldinn né góðviljann til þess
að vinna hér gagnlegt starf í
uppeldismálum bæjarins. Þau
krefjast sinna fórna eins og öll
önnur menningarstörf, og;
ekki tjóar þar að horfa eftir
launum að kveldj eða ætla sér
affallalausa innheimtu eftir
hvert unnið dagsverk.
Vissulega hefur hið lifandi
orð af prédikunarstól eða öðr
um ræðustól sín mik-lu áhrif
til góðs. Þó er það mín sann-
færirig, að félagsstarf presta
unnið af kærleiksþeli og fórn-
arvilja, sérstaklega meðal æsku
lýðsins, verður miklu áhrifa-
meira og affarasælla, og þeirra
áhrifa gætir fram á elliár, ef
gifta er með. Það ungur nem-
ur, gamall temur.
Þ. Þ. V.
ATHUGÍÐ!
Bóndadagurinn á föstudag-
inn. — Hangikjöitð og sviðin
fáið þið í
VERZLUNIN B 0 RG
Sími 465