Hamar - 24.12.1952, Blaðsíða 4

4
HAMAR
grleðllegra jola
og farsæls komandi árs.
* ‘ , i
Karlakórinn „Þrestir“ óskar \
styrktarfélögum sínum 02. $
ölruin »elunnurum körstns i
1
X
:|
1
3?
I
I
1
I
Máttur ustmriijnuir
Gleðileg jól!
Farsælt nýár!
Verzlun Jóhannesar Gunnarssonar
Gleðileg jól!
r
Farsælt nýár!
íshús Hafnarfjarðar h.f.

t
Gleðileg jólí
Farsælt nýár!
Þökk fyrir viðskiptin á líðandi ári.
Netagerð Kristins Ó. Karlssonar
Gleðileg jól!
Farsælt nýár!
Verzlun Einars Þorgilssonar h.f.
Gleðileg. jól!
Farsælt nýár!
Fisksölur Jóngeirs D. Eyrbekk
Gleðileg jól!
Farsælt nýár! Kjötbúð Vesturbæjar
| Gleðileg jól!
Farsælt nýár! Stebbabúð h.f.
Gleðileg jól!
Farsælt nýár!
Verzlun Þórðar Þórðarsonar

(Framhald af hls. 3)
margir þetta hérna í svuntur,
það kostar 14,90, en það er
betra. efni. Þetta kostar 16,40 og
þetta kostar 9,20, en það er
ekki nærri eins gott.“ „Hvað
þarf ég mikið í svuntu af þessu
á níu ára telpu?“ segir frúin.
„Það fer dálítið eftir því, hvern-
ig svuntan verður höfð í snið-
inu, en ég held að það ætti að
vera nóg að taka einn metra/,
sagði Bína. Þannig leið dagur-
inn. Aftur og aftur varð Bína að
segja, hvað þetta eða hitt kost-
aði og aftur og aftur varð hún
að segja fólki, hvað væri venja
að taka mikið í þessa eða hina
flíkina. En erfiðast var að bíða
eftir óákveðnum viðskiptavin-
um, sem vissu lielzt ekki, hvað
þeir ætluðu að kaupa. E. t. v.
var hún búin að mæla nokkra
metra og ætlaði að fara að
klippa í sundur, en þá hætti
kaupandinn við að taka af því
efni og vildi heldur fá ‘annað.
Þannig var dagurinn tilbreyt-
ingalítill, þangað til komið var
undir lokun. Bína leit til
dyra, þegar einhver gekk um.
Hún var þá að telja tölur og
henni fataðist. Blóðið þaut fram
í kinnar hennar. Og það var
eins og hjartað hætti að slá, eða
sló það-miklu örar en það gerði
venjulega? Það var Dóri, sem
kom inn í búðina. En hann virt-
ist ekki veita henni neina eftir-
tekt, heldur fór ásamt pilti, sem
með honum var að skoða háls-
bindi, sem voru þar á statífi.
Bína reyndi að jafna sig taldi
tölurnar að nýju og lauk við að
afgreiða nokkra viðskiptavini,
sem voru á undan Dóra.
Dóri og félagi hans voru
nokkuð við vín og gerðu þeir
ýmsar athugasemdir við „stæl-
bindin“, sem þeir voru að skoða,
einkum voru það kvenmanns-
myndir, sem þeir höfðu sitthvað
að athuga við. Bína lét þá eiga
sig og beið eftir, að þeir bæru
fram erindi sitt. Þeim virtist
ekkert liggja á. Fleiri komu inn
í búðina og Bína afgreiddi þá.
Að lokum virtust félagarnir vera
búnir að velja sér bindi, hvor
við sitt hæfi og sögðust ætla
að fá þau án þess að spyrja nokk
uð um verð áður. Þeir voru þá
ekki komnir á það stig, að at-
huga hvað hlutirnir kostuðu áð-
ur en þeir ákváðu að fá þá.
Virtust þeir þannig lifa ennþá í
sömu velgengni eins og ein-
kenndi fólk á stríðsárunum, en
nú var sagan önnur hjá öllum
almenningi.
Ekki varð neitt af orðaskipt-
um milli Dóra og Bínu, nema
þau, sem nauðsynleg voru til að
ljúka viðskiptunum, enda voru
fleiri komnir í búðina og Bína
þurfti að sinna þeim. Dóri þakk
aði henni ekki einu sinni fyrir
síðast, var hann virkilega bú-
inn að gleyma dansleiknum?
Já, Bína hafði gert sér vonir
um, að hitta Dóra við aðrar
aðstæður og þau mundu tala
saman eins og kunningjar, sem
eitthvað ættu sameiginlegt. En
þannig bregðast stundum von-
irnar.
Það var kominn lokunartími,
en margir voru seinir fyrir, því
einn og einn var að banka og
biðja um að afgreiða eitthvað
smávegis. Það drógst því nokk-
uð fram yfir kl. 6, að Bína gæti
farið að ganga frá. Þegar hún
hafði lokið því, sem gera þurfti
var klukkan langt gengin sjö og
var Bína þá þreytt eftir dags-
ins önn. Hún gekk hægt heim
á leið, enda var veðrið fagurt,
logn og stjörnubjart. Á leiðinni
heim reikaði hugurinn til Dóra.
Ó, að hann hefði sagt, þó ekki
væri nema eitt orð, sem væri
í þá átt að hann myndi eftir
dansinum þeirra. „Halló þú
þarna, hvað heitirðu Bína “
Bína hrökk í kút og fölnaði á-
reiðanlega, þegar hún var ávörp
uð þannig, án þess að eiga
nokkra von á því. Hún leit'til
þess, sem talað hafði og.........
það var þá Dóri. Hann þekkti
hana þá, en — —. Hann var
miklu meira drukkinn en joegar
hann kom í búðina. Bína var
hrædd. Hún reyndi að láta ekki
á því bera og sagði: „Halló Dóri,
þakka þér fyrir síðast“. Dóri
gekk að hlið hennar, tók undir
handlegg henni og sagði: „Sömu
leiðis, þú dansar ágætlega“.
Hann mundi þá eftir kvöldinu
góða. „Við þyrftum að fara sam-
an á ball við tækifæri, ertu ekki
til í það?“ Bína svaraði ekki,
henni var ekki meira en svo um
Dóra gefið. Hann var svo skrít-
inn. Hún fann ekki það öryggi
gagntaka sig, sem henni virt-
ist vera svo mikið, þegar hann
hélt henni í fangi sér í dansinum
en liann var ekki druklann þá.
,;Þú svarar ekki, um hvað ertu
að liugsa?“ Bína herti upp hug-
ann og sagði: „Ég vil gjarnan
fara á dansleik með þér, en þá
máttu ekki verða drukkinn.“
Bína áttaði sig varla á því sem
skeði. Dóri rak upp þennan
rokna hlátur. „Ekki nema það
þó, ég ætti þó ekki annað eftir
en að fara að hlaupa eftir því,
sem einhver stelpa segir um
það, hvort ég skuli fá mér í
staupinu eða ekki“, sagði Dóri
og hélt áfram að hlæja. „Þú
þorir ekki á ball með mér, nema
ég smakki ekki vín og hetjan“.
Bína heyrði ekki meira, hún
varð reið og þaut frá Dóra og
heim til sín. Hún sem vildi verða
Dóra góð, hún, sem sagði þessi
orð í góðum tilgangi og þá var
hún hædd fyrir þau og það af
Dóra. Og nú mundi hann segja
hverjum sem hafa vildi frá þessu
samtali.
Bína borðaði lítið og fór
snemma að hátta. Hún vildi
vera ein með hugsanir sínar.
Hafði hún gert rangt? Var þetta
gamaldags hugsunarháttur hjá'
henni? Var hún öðru \ ísi en aðr-
ar ungar stúlkur? Ætti hún ekki
að fara að fylgjast með, þá yrði
hún ekki hædd af Dóra eða öðr-
um? Ut frá þessum hugsunum
sofnaði Bína' að lokum.
Það var nokkrum dögum síð-
ar, þegar Bína kom í búðina, að
hún leit í eitt dagblaðanna. Þá
tók hún eftir fyrirsögn: „Ölæði
á dansleik, maður barinn niður
og er honum vart hugað líf“. Og
hver hafði unnið það óhappa-
verk? Bínu sortnaði fyrir augum.
Það var . . : . það var Dóri. Dóri
hafði ekki liðið Bínu úr huga
þessa daga og nú las hún nafnið
hans þarna og hann var í fang-
elsi. Átti það að liggja fvrir Dóra
að fara þessa leið, verða að
auðnuleysingja? Það sópuðust
á burt úr huga hennar allar efa-
semdir um það, að hún væri á
rangri braut. Hún var ekki gam-
aldags. En ..., en gat hún sert
eitthvað, átti hún að fara í fang-
elsið til Dóra og hughrevsta
hann og reyna að fá hann til
að breyta um og taka nýja stefnu
Já, hún ætlaði að fá að hitta
hann. Hún fylltist fögnuði vfir
þessari ákvörðun sinni, henni
fannst hún hafa einhvern til-
gang-
Daginn eftir fékk Bína frí.
Hún sagði ekki til hvers, það
kom henni einni við. En þegar
hún kom að klefadyrunum á her
berginu, sem Dóri var geymdur
í ætlaði hún að missa kjarkinn.
„Þetta má ekki verða langt sam-
tal“, sagði fangavörðurinn, um
leið og hann opnaði klefadyrn-
ar og hleypti henni inn.
Dóri lá á bekk gegnt dyrun-
um og var aðL lesa í bók. Það
var auðséð að hann varð mjög
undrandi, þegar Bína kom inn.
Bókin féll úr hendi hans og hann
stóð upp. Bína var eins og negld
við gólfið og kom ekki upp
nokkru orði. Allt, sem hún hafði
ætlað að segja var rokið út í
veður og vind. „Komdu sæl
Bína“, sagði Dóri, „en hvað það
var fallega gert af þér að koma
að finna mig“. Dóri tók hlýlega
í hönd Bínu og hún fann sama
öryggið streyma um sig og í
dansinum. „Sæll Dóri“, sagði
Bína, „mér fannst endilega að
ég þurfa að hitta þig, ég ....
ég skyldi svo stuttaralega við
þig síðast.“ „Ég held að ég hafi
átt sök á því“, sagði Dóri, „því
ég hagaði mér eins og flón, eins
og svo oft áður. En hvað ætl-
arðu að segja mér, ég veit að
þú hefur komið í einhverjum
ákveðnum tilgangi?“ „Ég ætl-
aði að segja þér það sama og
síðast“, sagði Bína og hafði nú
kjark í sér til að líta framan í
Dóra, „ég skal fara á dansleik
með þér, ef þú verður ekki
drukkinn". Dóri horfði í augu
(Framhald á bls. 5)
i