Siglfirðingur - 29.06.1935, Blaðsíða 3

SIGLFIRÐINGUR
3
Íþróítir.
Kafti úr ræðu Bj'érns Jóns-
sonar, íþróttakennara K. S. á
ipróttasýningu félagsins.
Niðurl.
Nú spyr ég þann, seni aldrei
hefir stundað þróttir, og sem er á
bezta skeiði: — Hversvegna stund-
ar þú ekki íþróttir? Hversvegna
hélzt þú þér lengst frá þeim mál-
um, sem þér öllum málum fremur,
stæði næst að vinna fyrir? — Kann-
ast þú við það, að þú varst of ró*.
samur, ef til vill einnig þreyttur
eftir dagsverkið og áleizt, að ekki
væri nú vert að gera sig þreyttari
á íþróttavellinum, íþróttahúsinu eða
sundlauginni ? —En þekkirðu samt
ekki hinn mikla mismun á hinni
deyfandi starfsþreytu og hinni heil-
næmu, sveínstyrkjandi þreytu, eftir
einnar stundar íþróttaiðkun? —
Líklega ekki, því annars myndir
þú að minnsta kosti einu sinni í
viku, unna líkama þínum þessarrar
verðskulduðu góðgjörð.
Petta mun nú, ef til vill, þykja
nokkuð digurbarkalega talað, þar
sem skilyrðin eru ekki ennþá þau
fyrir hendi hér, að hægt sé að
krefjast slíks, en ef skilyrðin væru
góð, væri sannarlega ekki of djúpt
tekið í árinni. — En einmitt vegna
vondra staðhátta og fyrir það, að
mörgu er svo tilfinnanlega ábóta-
vant hér, sem nauðsynlega þarf að
lagast, svo sem bygging áðurnefndra
stofnana fyrir íþróttastarfsemi, til
vaxtar og uppbyggingar nýrrar,
hraustrar kynslóðar fyrir þjóðina,
þá er hægt að fara fram á það,
að hver einasti maður, sem vill
vera „góður íslendingur", ljái þessu
máli eftir getu fylgi sitt, svo hægt
verði, fyr heldur en síðar, að vinna
bug á allri þeirri tortímingu, er
nú á sér stað hjá þjóð vorri á
mörgum sviðum; — að uppræta
allt illgresið í þjóðfélagsakrinum, en
sá aftur á móti því sæði, sem vaxa
mun og blómgast og bera marg-
faldan ávöxt, og ávöxturinn er ný
og hraust og menntuð hynslóð,
sem stælt er af íþróttum, sem er
samhuga um öll sín áhugamál og
rótföst er í íslenzkum jarðvegi.
Iþróttahreyfingin á að vera upp-
eldishreyfing fyrir þjóðina, hún á
ekki eingöngu að vera líkamsmennt-
andi, heldur á hún eigi að siður
að göfga anda, kraft og hjartalag.
íþróttamaðurinn á að vera vand-
aður, siðprúður og heiðarlegur í
öllu sínu dagfari, — vera tryggur
hinu göfuga málefni sínu og reglu-
samur, m.ö. o. vera maður, sem
hægt er að byggja á, og í neyðinni
lifir í trúnni á viðreisn föðurlands-
ins, að hann trúi því, að aðeins
verður byggt upp með þeim krafti,
sem í honum sjálfum býr.
íþróttamaðurinn þekkir ekki mis-
muninn á ríkum og fátækum.
Iþróttamennirnir fara ekki eftir tign
eða stöðu, þeir eru eins í öllu, vel
innrættir, glaðir, hraustir og prúðir,
því að óðal þeirra er föðurlandið.
Pessvegna þjóna þeir föðurlandinu
með hinni göfgandi uppeldisstarf-
semi sinni og vinna að heilbrigði
og hreysti einstaklingsins og þaraf-
leiðandi allrar þjóðarheildarinnar.
Peir halda sér utan við alla stétta-
og fiokkadrætti, utan við allt hið
viðbjóðslega dægurþras þessarrar
yfirborðspólitíkur nútímans. — En
þeir standa óskeikulir og fylkja sér
sem einn maður um hin göfgandi
þjóðaruppeldismál sín, sem innsta
rödd tilfinninga þeirra segir að
séu rétt og fögur og sem þeir hafa
reynt á líkama og sálu, að eru
sönn. Pví með þessu hjálpa þeir
til þess, að snúa örlögum þjóðar
vorrar til hins betra,
Góðir lesendur! Við skulum
horfa í kringum okkur. Við skulum
líta upp til hvítra tinda íslenzku
fjallanna, hve tignarleg þau eru á
veturna með hvítu kollana sína.
— Er þá nokkuð unaðslegra, en
að geta veitt þessum bergrisum
heimsókn á skíðum og menntast
þannig í hinni fögru íþrótt, eða þá
að taka fagrar sveiflur á gljáandi og
spegilsláttum ís fjallavatnsins, á
skautum sínum. — Og á sumrin,
þegar himinbláu hnjúkafjöllin í öllu
sumarskarti sínu, bíða eftir því, að
vér kynnumst fegurð þeirra og
Ieyndardómum, að vér leynumst
inn í bók náttúrunnar, sem einatt
stendur fótgangandi ferða-
I a n g n u m opin, sem þráir frelsið
og er að leita sér að nýjurn og
betra heimi fyrir hugsanir sínar,
sem hann finnur í skauti Fjallkon-
unnar, en ekki í skítugu og óhreinu
lofti verksmiðjubæjarins.
Pá hverfum við huganum til
kappleikjanna á sumrin, — þegar
knattleikurinn stendur í sínu al-
gleymi, eða þegar hlauparar, stökk-
menn og íþróttam. á öllum sviðum
þenja sig á sléttri grundinni. Og
að enduðum kappleikum, að hafa
ef til vill sigrað og fengið verðlaun
fyrir drengilega frammistöðu, Og
víki eg nokkrum orðum að s u n d-
i n u, þessari gagnlegu, heilnæmu
iþrótt. — Sá sem aldrei hefir synt,
veit ekki hvílík sæla það er að
geta látið sig líða gegnum hið silfur-
tæra vatn og laugað sig í þessari
lífsins lind, sem er öllum öðrum
dulin og þannig að verða aðnjót-
andi blessunar vatnakonungsins
sem er: hreinleiki líkama og sálar,
Gangi nú einhver inn í íþrótta-
salinn eitthvert ömurlegt vetrar-
kvöld, og sjái hvílík gleði, fjör og
hraftur þar ríkir, þegar íþróttamenn
eða íþróttastúlkur styrkja sig og
stæla í fjörugum leikjum, fögrum
staðæfingum og kraftaukandi áhalda-
æfingum, og að lokum ganga sem
einn maður í fylkingu með eitt
sinna fegurstu söngljóða á vörum,
sem hljómar svo eðlilega óbundið,
svo barnslega og frjálst. — Sá
maður mun ekki vera tilfinninga-
næmur, sem ekki verður snortinn
hrifningu á slíkri stundu, og sann-
færist um hið þjóðlega gildi hinnar
göfugu íþróttahreyfingar. — Hann
mun spyrja sjálfan sig: „Hví stend
eg hér aðgerðarlaus hjá? þvi skipa
eg mér ekki þegar í stað inn í
fylkingu þeirra manna, sem ganga
götuna fram eftir veg — glaðir og
frjálsir (beint af augum) inn í hið
margþráða framtíðarland íþrótta-
mannsins.
Fetta riki þurfum vér allir að
hjálpa til þess að reisa,
Pá munu birtast aftur bjartar
vonir. — Hinir miklu andar for-
tíðarinnar munu svífa á undan okk-
ur og beina okkur leið. — íþrótta-
kapparnir, Gunnar á Hlíðarenda,
Kári Sölmundarson og Kjartan Ólafs-
son, munu birtast á meðal vor, eft-
ir hinn langa svefn, og fylgja okk-
ur inn í hugsjónaland vort. — Pá
mun ísland vera orðið hið sanna
land íþróttamannsins.
í æskulýðnum sjáum vér upp-
fyllingu vona okkar og menningar-
mála, — Pessvegna viljum við leggja
rækt við hann. — í unga mannin-
um sjáum vér þetta hreina, óspillta,
fjöruga líf, hina hreinu saklausu
lyndiseinkun, sem aðeins þarf að
þroskast og verndast gegn hvers-
konar illum, óðlilegum, óeðliskend-
um áhrifum, utan frá, — Æskan er
uppsprettulind máttar vors ogkraft-
ar. — Hún er eíns og litill tær
fjallalækur, sem skoppar útí lífið