Siglfirðingur - 15.02.1936, Síða 2

2
SIGLFIRÐINGUR
Tilboð óskast
í hurðir og eldhúsinnréttingar í verkamannabústaðina
á Siglufirði,
Teikningar og útboðslýsingar fyrirliggjandi hjá Jó-
hanni F. Guðmundssyni, sem gefur allar frekari upp-
lýsingar og tekur á móti tilboðum.
Tilboðum sé skilað fyrir 21. þ. m;
Siglufirði, 11. febrúar 1936.
F. b. Byggingafélags verkamanna.
Jóhann F. Guðmundsson.
„NOVA
Fyrstu ferðir 1936:
I II III IV
Frá Oslo 9. marz 6, apríl 4. maí 1. júni
— Bergen 14. - 11. — 9. — 6. -
Til Siglufjarðar 20. - 17. - 15. - 12. -
Frá Reykjavík 23. - 20. - 18. - 15. -
Til Siglufjarðar 25. - 22. - 20. - 17. -
— Bergen 31. - 28. - 26. - 23. -
Afgreiðsla Bergenska.
O. Tynes.
V.S.F.
Höfum fyrirliggjandi eins
og að undanförnu
allflestar
matvörur.
Gefum 5 prc. gegn stað-
greiðslu.
Verzlunarfélag
Si^luf jarðar.
framlögum til gjaldeyrisútvegunar,
og að hann hefir á undanförnum
árum, verið nythaesta kýrin utan
Reykjavíkur, af öllum mjclkurgrip*
um ríkissjóðsins.
Að verja svona miklu af
hinum takmarkaða gjaldeyri til
kaupa á dþarfri og skaðlegri vöru,
sem fjöldi hjöðarinnar hefir ógagn
af og enginn gagn, er fjármála-
glóþska. — Hvað mundi sagt um
þann bónda, sem hefði það inn-
legg eitt, sem tæplega hrykki fyrir
nauðhurftum hans, efhann tækiút á
það tóbak og brennivín að meira
eða minna leyti, en léti nauðsynj-
arnar sitja á hakanum ; — léti fjöl-
skyldu sína svelta, vera klæðlitla
og kalda, og húskofana hrynja of-
an yfir sig, — allt til þess að full-
nægja drykkju«og tóbaksfýsn sinni?
Hann mundi kallaður glópur, og
hann ætti nafnið, en dæmið er
hliðstætt.
Ríkisstjórnin hefir ritað og talað
fjálgt um bindindi. — Mig minnir
að forsætisráðherra minntist á þau
mál í nýársræðu sinni. Pað hefði
Iíka átt sérstaklega vel við, þegar
hann var nýbúinn að opna áfeng-
isverzlunina í Reykjavík á gaml-
ársdag, fvert ojan i gildandi lands-
lög, og þannig verða oraök þess,
að allstór hluti Reykvikinga varð
ölóður. — Ríkissjóður hafði rannar
18 þús. kr, meiri tekjur á árinu
1935 fyrir bragðið, en Hermann
Jónasion hefir e k k i vaxið í áliti
við þá ráðstöfun.
Rað virðist vera fremur langt
bilið milli viljans og framkvæmd-
anna hjá stjórninni i þessum efn-
um, enda er oft sitt hvað, orð eða
athafnir. Mætti stjórnin vel tileinka
sér orð Páls postula: „Hið góða
sem eg vil það gjöri eg ekki“, ef
slíkt hjal hennar væri meint. —
Stjórnin kvartar um skort á gjald-
eyri til kaupa á nauðþurftum þjóð*
arinnar, en ver miljónum til kaupa
óþarfra og skaðsamlegra vara. Hún
brýnir fyrír þjóðinni í ræðu og riti
gegnum blöð sín, að nú sé nauð-
syn meiri en nokkuru sinni fyr,
að þjóðin spari, — nauðsyn að
velta hverjum tíeyring þrisvar í
lófa sér, áður en honum er eytt
fyrir lífsnauðsynjarnar, og að fyrir
annað megi enginn skildingur eyð
ast, en ásama tíma hefir stjórnin á
boðstólum ginnandi tóbak og góm-
sæt vín; gengur jafnvel svo langt,
að senda út um land Doggbrand
og blandaðan Coctail, til þess að
jafnvel hinum kræsnasta verði fulh
nægt, en alll er þetta gert í þeim
tilgangi, að sem mest seljist af
áfenginu. Slíkt minnir ómótmælan-
lega á salta ölið hans Jakobs skó-
ara í Jeppi á Fjalli, Ölið var salt-
að til þess að viðskiftavini hans
þýrsti því meira sem þeir drykki
meira.— Hér er saina bragði beitt.
Og aurnt er til þess að vita, ef hin
íslenzka þióð er svo þroskalítil, að
hún ekki kemur aúga á svo auð-
sæa hræsni og blekkingu sem þá,
er henni er hér boðin og dæmir
slíkt að verðugu með því hrópinu
sem hér á bezt við:
„Vei yður, þér hræsn-
arar“.