Siglfirðingur - 25.03.1938, Síða 1

Blað Sjálfstæðismanna í Siglutirði.
XI. árgangur
Siglufirði, fóstudaginn 25. marz 1938.
| HELGI
Það líður nú hart að þrjátiu ár-
um frá því, er eg hitti fyrst Helga
Hafliðason. Eg kom hingað þáöll-
um ókunnugur og hafði frekast að
segja hvergi höfði mínu að að
halla. Hér var úrhellis-rigning á
hverjum degi — sumarsúld. Helgi
Hafliðason var þá ekki heima, er
eg var fyrst sóttur á hans heimili.
Frú Sigríður, kona hans, náði til
mín og bað mig um að draga
tönn úr systur sinni. Eg gerði það.
Fáum dögum seinna kom Helgi
heim. Eg gekk um . götuna, en
Helgi stóð í búðardyrum sínum.
Hann gekk í veg fyrir mig og
þakkaði mér fyrir, að eg hafði
liknað mágkonu sinni, og brosti
og rétti mér höndina.
Þetta var sú fyrsta vinarkveðja,
er eg hlaut þér á Siglufirði.
Frá þeim degi vorum við, Helgi
Hafliðason og eg, vinir alla tíð.
Auðvitað slettist opt á súð-
ina, því að við vorum báðir ör-
geðja. En það var ávalt hreint
vatn, sem aldrei olli blettum.
Útrætt mál og gleymt!
Helgi Hafliðason var ör maður.
Hann var ör og fljótur í skapi.
En hann var einnig ör og fljótur
til athafna, ef þess þurfti við.
Mér er það í minni, hversu Helgi
Hafliðason var snöggur í sínum
athöfnum, er snjóflóðin brutust
I N MEMORIAM.
niður fjöllin, svo að segja um allar
Siglufjarðar byggðir.
Síra Bjarna Þorsteinssyni höfðu
borist váveiflegar fréttir vestan af
Engidal. Síra Bjarni kvaddi hrepps-
nefndina saman í flýti og sagði
okkur fréttirnar — og svo átti að
ráðgast um, hvað gera skyldi. —
Helgi Hafliðason beið ekki boð-
anna. Á örskammri stund var hann
búinn að gera út leiðangur vestur.
Auðvitað var það um seinan. En
likin gróf hann og lét grafa upp
úr snjónum, og flytja þau inn á
Siglufjörð.
Haldið þér að Helgi Hafliðason
hafi reiknað sér slíkan smágreiða
éða spurt um peninga? Nei!
En hve ör, sem Helgi var í
skapi, þá var síður en svo, að
hann gapti yfir hverri flugu, sem
honum væri boðin.
Þegar Skeiðskaupin urðu, fannst
bæjarstjórn Siglufjarðar sjálfsagt
að ganga strax að þeim tíu þús.
króna kostaboðum, sem Skeiðs-
bóndinn bauð jörð sína fyrir. —
Bæjarstjórnin leit svo á, að tíu
þúsund krónur yrðu aldrei taldar
stór póstur, þegar til virkjunar
Skeiðsárinnar kæmi.
»Nei«. sagði Helgi Hafliðason.
»Það er að vísu rétt. — En í
fyrsta lagi þykir mér smán fyrir
okkur að kaupa kotskratta svo
6. tölublað
ASON
háu verði, og í öðru lagi vildi eg
vita, hve lengi viö eigum að
gjalda vexti af þessum tíu þúsund
krónum, áður en virkjunin byrjar.
Eg er algjörlega á móti þessu-.
Eg hefi opt á þessum sumar-
bliðu tímum, sem hér hafa verið
í Siglufirði síðan Helgi Hafliðason
dó, verið að hugsa um þann
skerpudugnað, sem hann sýndi á
sínum stæltustu dögum, er hann
var að koma af stað bátum sínum
í hákarlalegur. Þá voru ekki spor-
in talin eptir, enda bar hugurinn
hann hálfa leið.
Auðviíað segið þér, að þetta hafi
Helgi Hafliðason gert fyrir sjálfan
sig. Mikið rétt. En, auðvitað gerði
hann það ekki eingöngu fyrir sjátf-
an sig. Hann varð auðvitað að
halda sinni útgerð sem beztri og
traustastri. En hann gerði meira.
Hann hélt sínum mönnum í þeirri
brýning, að jafnvel þeir, sem lak-
astir vorú, urðu fullkomlega hlut-
gengir.
Þetta gerði lífsfjörið.
Hann gat miðlað öðrurn án þess
að hann missti neins í við sjálfur.
Svona eru þeir menn gerðir, sem
á einhvern hátt eru skapaðir til
forustu.
Einn hlutur var í fari Helga
Hafliðasonar, sá, hve margir báru
traust til hans, oft ókunnugír menn.