Siglfirðingur - 24.12.1940, Side 1

Siglfirðingur
óskar öllum
GLEÐILEGRA JÓLA.
Blað Sjálfstæðismanna í Siglulirði.
13. árgangur Siglufirði, þriðjudaginn 24. desember 1940 6. tölublað

t
Fridur sé með yðurl
Þessi frumkveðja kristninnar hefir nú hljómað hartnær í 20
aldir. Og enn eldri mun sú kveðja vera. Hún er sprottin upp
af friðarþránni, sem fylgt hefir mannkyninu frá vöggu þess og
fyrstu sporum í áttina til þroska og menningar og allt fram á
þenna dag, og aldrei er þessarrar kveðju meiri þörf en nú,
þegar allar öndvegisþjóðir kristninnar berast á banaspjót. Sá
var siður í styrjöldum, jafnvel í hálfmenningu miðaldanna, að
ófriðaraðilar töldu sér skylt í nafni trúar sinnar á höfðingja
friðarins, að gera hlé á orustum um jólahelgina í minningu
hins mikla postula kærleiks og friðar, er þá átti afmæli. Nú
er þessi siður fyrir borð borinn. Friðarhugsjónin er að engu
orðinn í hjörtum og huga þeirra, er nú blóta herguðinn í stað
þess að tigna friðarhöfðingjann ixÁ Nazaret. Nú æða vígvélar
yfir borgir og byggð og spú tortímingu, glötun og dauða yfir
saklaus hörn og sjúka menn jafnt og hraustar hersveitir. Á
20. öldinni er mannkynið, og þó einkum hinn kristni hluti þess, orð-
ið svo þroskað á vegum grimmdar og valdagræðgi, og það hefir
glatað.að því er virðist gjörsamlega, hinni helgu hugsjón friðar og
bróðernis. Og þó þykjast allir aðilar berjast í nafni réttlœtis,
frelsis og friðar. Er þá mannkynið ekki komið lengra á þrosk-
ans braut þrátt fyrir tæknina, menninguna og visindin? Nei!
Mannkyninu fer aftur! Það hefir glatað því, sem er dýrmætast
öllu sem lifir: friðinum — kœrleikanum. í staðinn hefir menn-
ingin og tæknin fyllt þjóðirnar hroka, valdafíkn og grimmd.
Það verður eigi betur séð, en öndvegisþjóðir hnattarins hafi
stefnt og stefni beint til glötunar og tortímingar. Og þó þrá
allir fridl En meðan forráðamenn þjóðanna eru haldnir þeirri
blindu, að þeir séu að há styrjaldir mannkyninu til blessunar,
þjóðunum til endurreisnar og guði til dýrðar, nær friðarþráin
ekki völdum, og kærleikurinn er rekinn með valdboði frá hvers
manns dyrum.
Það er þyngra en tárum taki, að svo skuli nú vera ástatt í
veröldinni, að enginn er óhultur, ekki hvítvoðungurinn við
brjóst móður sinnar né farlama sjúklingurinn í hvílu sinni.
Hvenær verða þjóðirnar, og mannkyn allt, svo þroskað, að það
geri uppreisn gegn hinu illa og hvítfági hugsinn allanafmorð-
fýsn og valdafíkn foringja sinna, og sópi þeim út í yztu myrkur?
Þess verður vafalaust langt að bíða, og vafasamt að mann-
kynið eigi nokkurntíma eftir að líta þann gleðidag.
En samt sem áður eru þó enn til menn — og sem betur
fer — allur þorri manna, sem segja »friður sé með yður«! af
því, að þeir trúa því ekki enn, að hið góða eigi eftir að bíða
ósigur fyrir hinu illa, — að hatrið eigi að sigra kærleikann.
Vér íslendingar höfum til þessa fengið að lifa í friði, nema
hvað vér höfum sjálfir egnt til borgarastyrjalda áður fyrr, og
pólitískra hjaðningavíga í seinna tíð.
Ennþá erum vér eigi komnir svo langt á veg hins illa, að
vér séum hættir að halda jól.
Ennþá er sú hugsun efst í hjörtum vor allra, að svo bezt
farnist oss, að vér reynum og kappkostum að lifa í friði við
alla menn.
Ennþá trúum vér því, að hið góða muni sigra.
Ennþá trúum vér því, að hinar miklu miljónaþjóðir, sem nú
eiga þess eigi kost að tigna guð sinn í friði á jólunum, eigi
enn eftir að hrista af sér ok þeirra, er steypt hafa milljónum
Iýðsins saklausum út í glötun og tortimingu.
Ennþá megum vér trúa á vorn guð og frelsara óáreittir af
valdboði stjórnendanna.
Ennþá berast oss blessuð jólin eins og ljósgeisli í myrkri
skammdegis og styrjaldarógna. Og vér tökum þeim með
hrærðu hjarta og lotningu, og flestallir með tiú á sigur kær
leikans.
Ennþá eigum vér þess kost, að biðja fyrir þeim, erstyrjöldin
þjakar, biðja þjáðum milljónum friðar.
Ennþá eigum vér þess kost, að geta óáreittir sýnt hver öðr-
um kærleik og bróðurþel á hinni miklu hátíð friðarins.
Ennþá eigum vér þess kost, að halda jólin hátiðleg sam-
kvæmt aldagömlum erfðavenjum þjóðar vorrar.
Minnstir og smæstir allra, úti við fakmörk hins yzta hafs,
búum vér enn í friði og megum enn að mesturáða gerðum
vorum.
Vér vonum enn, að blessað litla landið okkar fái að njóta
friðar og frelsis og að hinn mikli friðarins guð haldi yfir oss
hlífiskildi.
Vér erum einungis lítil ödeilis-ögn í milljónahafi þjóðanna,
en ef vér glötum eigi friðinum, getum vér orðið voldug þjóð
á vegum kærleikans.
Vér megum enn, óáreittir ávarpa vini vora og venzlafólk í
öryggi friðarins heima fyrir og segja:
Gleðileg jól! Friður sé með yður!
Sextugs-afmæli.
Guðm. T. Hallgrímsson, fyrv.
héraðslæknir Siglfirðinga átti sex-
tugsafmæli 17. þ. m. Hér varhann
skipaður héraðslæknir vorið 1911
og gegndi því starfi til l.júlí 1934.
Fluttist hann héðan til Rvíkur 1939.
Guðmundur læknir var hér vinsæll
maður og vinmargur og gegndi
hér margskonar trúnaðarstörfum í
þágu bæjarins. Guðm. er skarpgáf-
aður maður og sannmenntaður,
einn af þessum fáu, sem kalla má
síðustu fulltrúa hinnar gömlu, stað-
góðu, klassisku skólamenningar,
enda var uppeldi hans og undir-
búningur undir skóla, hvorttveggja.
byggt á traustum grunni íslenzkr-
ar hámenningar. Hann lærði undir
skóla hjá Grimi skáldi Thomsen á
Bessastöðum, sem hafði djúp áhrif
á hinn unga mann til andlegrar göfgi.
Meðan hann dvaldi hér mátti með
sanni kalla heimili hans andlega
menningarmiðstöð þessa bæjar.
Siglfirðingur óskar honum allra
heilla á óförnum ævidögum, og
sendir þeim hjónum beztu jóla- og
nýársóskir. _____________
Siifurbrúðkaup.
Andrés Hafliðason og frú hans,
Ingibjörg Jónsdóttir, áttu silfur-
brúðkaup 4. þ. m. Þau hjón hafa
alltaf búið hér í Siglufirði, endaer
Andrés innborinn, sannur Siglfirð-
ingur. Eru þau hjón öllum Sigl-
firðingum að góðu kunn og hið
myndarlega heimili þeirra. Andrés
hefir alla æfi sína, frá því er hann
fékk þroska til, starfað að verzlun
og kaupmennsku og alþekkt er
verzlun hans fyrir áreiðanleika og
ábyggileg viðskipti.
Andrés hefir um alllangt skeið
átt sæti i bæjarstjórn og auk þess
gegnt*mörgum og margvíslegum
trúnaðarstörfum. — Siglfirðingur
óskar þeim hjónum allra heilla á
næsta hjúskaparáfanganum.