Siglfirðingur - 15.11.1958, Blaðsíða 4

4
SIGLFIRÐINGUR
t
Úlafía Pálína Helgadóttir
Kveðja frá vinkonu.
Hún var fædd 15.
marz 1922, hér á Siglu-
Eirði, dóttir hjónanna
Þóru Þorkelsdóttur og
Hafliða Helga Ásgríms-
sonar á Kambi, sem öll- i
um fulltíða Siglfirðing-
um eru að góðu kunn.
Helgi er látinn fyrir 9
árum, en Þóra er á lífi
o g býr með sonum sín-
um að Hvanneyrarbr.
52 hér í bæ.
Ólafía ólst upp í for-
eldrahúsum, eina dótt-
irin í hópi 6 bræðra. —
Hún giftist eftirlifandi
manni sínum, Jóni
Gminlaugssyni úr Svarf
aðaradal vorið 1943. —
Settust þau að á Dal-
vík og bjuggu þar
nokkur ár, en fluttust
síðan hingað til Siglu-
fjarðar og bjuggu hér óslitið
ára skeið mun hafa verið hin
síðan. Þau hjón eignuðust 2 börn,
Þóru 14 ára og Hafliða Helga
4 ára. Ldfa þau bæði móður sína.
Ólafía lézt 15 f.m. og hafði þá
um nokkurt skeið verið laltekin
af banvænum sjúkdómi.
Þetta er í stuttu máli lífssaga
Ólafíu, heitinnar, eða Diddu, eins
og hún var jafnan kölluð meðal
kunningja, en í hugum þeirra, sem
kynntust henni að nokkru ráði, er
með slíkri. þurri upptalningu saga
hennar ekki hálfsögð.
lÉg veit, þótt ég kynntist henni
ekki fyrr en fyrir fáum árum, að
hún hefir hlotið gott uppeldi og
ég veit, að hún var sprottin úr
góðum og heilbrigðum jarðvegi,
enda var hún gædd þeim kostum,
sem nokkur kona getur verið
beztum búin og allir vilja kjósa
sér og niðjum sínum.
Oft mun haf a verið þröngt í búi
á heimili Diddu heitinnar í upp-
vexti hennar og hún og bræður
hennar vafalaust farið á mis við
margt af veraldargæÓum, sem
mörgum jafnöldrum þeirra hlotn-
uðust í uppvexti þeirra. — Síðar,
þegar þau systkin uxu úr grasi
tóku aðstæður fjölskyldunnar al-
gjörum stakkaskiptum. Með sam-
eiginlegu átaki allra handa, þrot-
lausu starfi, hagsýni og óvenju-
legum dugnaði batnaði bagur
heimilisins á skömmum tíma og
hin samhenta fjölskylda horfði
fram á veg bjartrar framtíðar.
En Kambssystkiniii munu aldrei
hafa látið velgengni sína og vax-
andi hamingju glepja sér sýn. Þau
munu aldrei hafa gleymt æsku-
árum sínum og þeim kjörum, sem
þau þá bjuggu við og um miargra
mesta gleði þeirra að gleðja þá í
kyrrþey, sem í skugganum stóðu
og láta einnig þá njóta ávaxtanna
af velgengni þeirra, sem svo full-
komlega var verðskulduð. 1 þessu
hljóðláta starfi munu Didda og
maður hennar aldrei hafa látið
sinn hlut eftir hggja. Fyrir þá
Við og við er verið kveðja I
hinztu kveðju fólkið, seiy byggði
þennan bæ.
Síðastliðinn 2. október fylgdum
við til hinztu hvíldar einni af þeim
húsfreyjum, sem átti merkan þátt
í uppbyggingu þessa bæjarfélags,
þótt hún, sem og fleiri kynsystur
hennar, hefði ekki hátt eða stund-
aði mæðralist á mannfundum.
ÍÉg á hér við Hólmfríði Sigur-
geirsdóttur í Lindarbrekku.
Hún var fædd að Neslöndum í
Mývatnssveit 3. sept. 1888. Faðir
hennar hét Sigurgeir Þorláksson,
þingeyskur að ætt af hinni merku
Reykjahlíðaætt. Móðir hennar hét
Geirlaug dóttir Guðmundar Brynj-
ólfssonar verslunarstjóra og konu
hans Sigurlaugar Þorleifsdóttur.
Var Brynjólfur afi Guðmundar
albróðir Tómasar gullsmiðs í
Ráðagerði á Álftanesi föður séra
Páls á Knappstöðum og Þorgríms
föður Gríms skálds á Bessa
stöðum. Sigurlaug kona Guðmund-
ar var alsystir Solveigar konu
sök og vegna allsherjar mann-
kosta henruar er hún nú grátin af
svo mörgum.
Didda heitin var hlýleg og þýð
í viðmóti, hreinlynd og einlæg í
viðkynningu. Hún var orðvör og
umtalsfróm og mun aldrei vís-
vitandi á neins manns hlut hafa
gengið í orði né verki. — Hún var
kona glaðlynd, brosmild og létt í
lund, en jafnan ver gaman hennar
græsku- og flærðarlaust. Lét
henni það betur að vera veitandi
en þiggjandi í viðskiptum við aðra
menn. — Hógvær var hún og hæg
í fasi og góðverk sín vann hún
með mestu leynd. Hún var kona
trúuð og sýndi trú sína í verk-
unum. — 1 þungbærum veikindum
sínum sýndi hún ótrúlegan styrk
og fágætt þrek. Eftir að henni
var ljóst orðið, hvert stefndi með
heilsu hennar horfðist hún í augu
við örlög sín óskelfd og æðrulaus.
í návist Diddu var gott að vera,
því að hún stafaði frá sér birtu
og yl, hvar sem hún fór og meðal
ástvina sinna var hún lýsandi
stjarna.
Um minningu hennar mun
einnig alltaf verða bjart í hugum
þeirra, sem höfðu af henni kynni.
Og svo góð var hún sem dóttir,
systir, eiginkona og móðir, að
stjarnan hennar mun ekki hverfa
sjónum ástvina hennar, þótt nú
sé svona komið, heldur mun hún
einmitt upp frá þessu skínia þeim
skærari og bjartari en nokkru
sinni fyrr —• Öllum stjörnum
fegurri.
Jakobs Petersen, bónda á Hóli, og
er allmargt fólk hér í bæ komið
út af þeim.
Samvistir þeirra Geirlaugar og
Sigurgeirs voru frekar stuttar, og
til Siglufjarðar kemur Geirlaug
aftur með dóttur sína Hólmfríði
nokkru fyrir síðustu aldamót.
Það var annað barnið sem þau
eignuðust, hitt dó í æsku. Hólm-
fríður var að mestu alin upp hjá
móðursystur sinni Ólöfu Guð-
mundsdóttur og manni hennar
Þorfinni Jónssyni. Voru þau
hjón allan sinn laldur hér
velmetán og vinsæl. Þau voru
Hólmfríði eins og beztu foreldrar
og minntist hún þeirra ávallt með
hlýjum huga. Laust fyrir tvítugs
aldur fór Hólmfríður til Hríseyjar
og dvaldi þar um skeið. Þar
kyimtist hún ungum manni, Páli
Jónssyni í móðurætt frá Dalabæ.
Þau gengu í heilagt hjónaband 16.
febr. 1909 á Akureyri, fluttu
sama ár tdl Siglufjarðar, og
keyptu torfbæ, Lindarbrekku, af
E. A.
t
lólmfríðor Sigurieirsdólíir
Nokkur minningarorð.
Guðrúnu Einarsdóttur, ekkju
Barða Guðmundssonar skipstjóra.
Torfbæinn reif Páll og byggði þar
timburhús og hafa þau búið þar æ
síðan eða til dánardægurs.
Á fyrsta dvalarári þeirra hér,
kom Geirlaug móðir hemiar á
hemilið og dvaldi þar til dánar-
dægurs 17. jan. 1931.
Hólmfríður var forkunnar fríð
kona, vel í meðallagi há, grönn
og beinvaxin og vakti eftirtekt
þar sem hún fór. Hún bar dökkt
hár, er féll á yngri árum fagur-
lega um herðar í beltisstáð. Áugun
voru dökk, að jafnaði góðleg og
hýr, en gátu orðið dálítið hvöss,
ef svo bar undir. Skapgerðin var
fremur ör en hrein og sagði hún
einatt sína medningu. Öllu var þó
stillt í hóf, því góðviljuð var hún,
og ógjarnan vildi hún verða til
þess að særa. Samfara var henni
prúðmennskan í blóð borin.
Hún var góðum gáfum gædd,
las mikið og fylgdist vel með. Þó
Hólmfríður væri heimakær og
hugsaði vel um sitt híbýlaprúða
og hlýja heimili, átti hún utan
heimilis sín hugðarefni. Hún var
meðal annarra, sem unnu að því
að konur fengu kosningarétt. Þá
snérist hugur hennar mjög um
ungdóminn. Henni rann til rifja,
að sjá börnin úti í göturykinu
á sumrin eða hangandi í mæðrum
sínum á síldarstöðvum. Hún vildi
bæði skapa börnunum hollari veru-
stað og losa mæðurnar við ónæði
og óþægindi við vinnu sína. Því
barðist hún mjög fyrir byggingu
dagheimilis fyrir bömin, Leik-
skálum, og munu siglfirzkar
mæður varla vilja að það sumar-
heimili leggðist niður.
Hún var alla tíð mikill starfs-
maður í Kvenfélaginu „Von“, sem
byggði umrætt dagheimili, og var
hún heiðursfélagi félagsins.
Eitt hugðarefni hennar var
kirkjan og kristindómsstarf innan
safnaðarins. Henni þótti vænt um
kirkjuna og voru það henngr
ljúfustu stundir að hlynna að
henni. Henni var það óblandin á-
nægja þegar kirkjan var byggð
rétt við heimili hennar. Þá átti
hún þægilegt með að líta eftir
umhirði og umgengni um kirkju-
húsið. Hún átti sæti í kirkjunefnd-
inni frá því hún var stofnuð og til
dánardægurs.
Hólmfríður var alla tíð sú kona
sem vildi byggja upp og hlynna
að heilbrigðu þjóðfélagi.
Þeim Hólmfríði og Páli várð
ekki barna auðið en 9. des. 1911
var nýfætt meybarn flutt inn á
heimilið til stuttrar dvalar í
fyrstu. Það atvikaðist samt þann-
ig að litla stúlkan vann sér ást-
ríki þeirra og varð dvöl hennar
á heimilinu það löng að hún gat
goldið góðvild þeirra og gæzku
með því að annast þau í ellinni.
Litla stúlkan sem kom á heimil-
ið, Alfa Ágústa ísfeld, varð kjör-
(Framhald á 2. síðu)