Austurland - 30.11.1951, Blaðsíða 3

Neskaupstað, 30. nóv. 1951.
AUSTURLAND
3
Ferhendurnar
lifa!
Menn eru enn að s'kamina mig
fjrrir »afbökun« á fyrstu vísunni i
verðlaunasamkeppni síðasta tbls.
Vil ég því enn ítreka, að vísan er
upprunalega eins, og ég hafði hana
og þannig prentuð í bók, sem til
er á öðru hvoru heimili á islandi.
Bragarbótin er gerð af öðru
skáldi og er vissa fyrir því að höf.
höfðu ekkert samband sín á milli.
Enduxbætta gerðLn er annars
svona:
Nógan gefur snjó á snjó,
snjóum vefur flóa tó,
tófa grefur móa mjð,
mjóan hefur skó á kló.
Ég er önægður með skammirn-
ar. Þær sýna, að ýmsir hafa áhuga
á þættinum.
★
Guðmundur Magnússon, Neskaup
stað, sendir mér þrjár vísur, og er
41 t í þeirri fyrstu, 39 1 í annari
og 39 n í þeirri þriðju. Birti ég
hér fyrstu vísuna, og geta þeir.
sem hafa gaman af þessum rím-
leik sent mér vísur af sama tagi
og skal ég birta þær sem slá þetta
met og eru kveðnar undir sama
bragarhætti, ef þær eru að öðru
leyti hlutgengar.
UM HBVSSU
1. Þeyttist léttfætt þýtt um nótt,
þótti sléttan styttast títt,
stuttfætt sizt og stolt af þrótt,
stæ.lta töltið frítt en strítt.
¥
María Bjarnadóttir, Neskaup-
stað, sem er góðkunn af ljóðum
sínum og vísum, sendir, þættinum
þessar vísur:
2. Aldrei stakan orðahröð
• Islendings á munni
flýtur aftur frjáls og glöö
fram af þagnar hlunni.
3. Þjóðin »villtu westri« seld
— vottinn hér má finna —
hefir fálið andans eld
óðsnillinga sinna,
Vonandi fær vísnaþátturinn
»meira að heyra« frá Marlu slðar.
¥
ERFITr AÐ LÆRA AÐ LESA!
4. Hröll að mínum huga setur,
því hvað er meiri raunasjón,
en þegar öfugt lífsins letur
lesa gráhærð, sextug flón?
Einar Sveinn Frímaun.
★
Hér um daginn kenndi kunningi
minn mér eftirfarandi vísu, og
get ég ekki stillt mig um að koma
Athyglisverð bók
Framhaid af 2. síðn.
Saimsærið gegn Sovétríkj-
unuimi er sagan uan viöskiptí1
auðvaldsríkja.nna og Fáð-
stjómar — Rússlands frá þvi
að byltingán brast á 1917 og
fram til loka hinnar síðari
heimsstyrjaldar. Saga þess-
ara viðskipta er lygasögu lík-
ust, Enginn reyfari er meira
æsandi en sagan um viðleitni
auðvaldsríkjanna til að koma
Ráðstjórnarríkjunum fyrir
kattarnef allt frá því, er rúss
neska byltingin va,r í vöggu
og fram til þessa dags.
1 baráttu auðval dsrlíkjanna
gegn Sovétríkjunum voru ö?I
vopn heilösr, einskis var svif-
izt t’lc-angurinn hek aði hvert
meðaj.
Fyrstu viðbrögð auðvalds-
ríkjanna við rússnesku bvlt-
ingTinni voru þó raunar mörk
uð undrun, algerp skilnings-
leysi á því, sem var að gerast.
Og £ rauninni hafa þau ekki
náð sér eftir þessa undrun
enn þann da.g í dag, manns-
aldri eftir að fyrirburðurinn
varð.
Ðaginn eftir að Lepín mynd-
aði stjórn sína í nóvember
1917, skrifar sendiherra
Bandaríkjanna, Francis,
þessi orð: »Sagt er að full-
irúaráð verkamanna í Péturs.
borg hafi myndað stjórn mert
Lenín sem forsæti sráðherra,
Trotskí utanrfkisráðherra og
frú (eða ulngfrú Kollontaj sem
menntamálaráðlierra. And-
styggilegt. Ep ég vona að því
hlægilegra sam ástandið verð
ur, þeim mun fyrr berist
hjálpin«,
Já, víst var það andstyggi-
legt. Fulltrúar auðvaldsins
skildu það af meðfæddri stétt
vísi, að nú var lí heitminn bor-
inn sóstíalisminn, er mundi
standa yfir höfuðsvörðum
aurtvaldsins, morgunstjarna
hins vinnandi mannkyns
brauzt fram úr skýjum fest-
ingarinnar og síðan hafa
hundar auðvaldsins gólað án
með h,ana* þðtt eiginlega væri mér
trúað fyrir henni!
T6MAS SKALD FIMMTUGUR.
5. Hér situr Tómas skáld, með
bros á brá,
bjartur og hreinn sem fyrsta
morgunsárið.
afláts að þessu bjarta himin-
tunali, ein ekki fengið hrakið
það af braut sinni,
Samsærið vep'n Sovétrík’-
unum rekur þessa sögu, túlk-
ar þessa baráttu í hennar
sundurleitu myndum: vopn-
uðum innrásum, skemmdar-
verkum og launráðum. Engin
smuga var svo mió, að hirt er-
lenda auðvald reyndi ekki að
smjúga þar í gegn til þess að
bana þjóðfélagi hins vinn-
andi manins, þjóðfélagi sósfal-
ismans. Auðvaldið hagtnýtti
sér allar veilur £ flokki sósíal-
ismans, bolsevikaflokknujm,
gerði marga af áhrifamönn-
um flokksins að leigðum lepp-
um sínum.
öll þessi saga er sögð á
grundvelli óhrekjanlegra
heimilda, sérhver fullyrðing
er hlaðin óvéfengjanlegutm
staðreyndum, og þegar lestri
bókarinnar er lokið hefir les-
andinn .horft á sjónarspil ;u,m
sögu og örlög aldar okkar, svo
ægifagurt og átakanlegt,
vegna þess, art hver maður
finnur, að í átökum þessa
leiks var barizt um örlög alls
mannkynsins,
Samsærið gegn Sovétríkj-
unum er ein þeirra bóka,
sem allir, er á annað borð
vilja botttia eitthvað í' tilveru
samtiðarinnar, verða að lesa.
1 hinum miklu sviptingum
vorra tímia er það hverjum
hugsandi manni na,urtsyn að
skiljá eðli þeirrar baráttu,
sam háð er gegn Sovétríkjun-
um. Pessi barátta er ekki ný
bóla, hún er jafngömul rúss-
nesku byltingunni, og hún
verður háð með æ meira of-
Sitæki .á meðan auðvaJdið get-
ur vajdið vopni og hefir ráð á
að leigja sér pólitíska atvinnu
lygara.
Samsærið gegn Sovétríkj-
unum er £ tölu þeiirra fáu
bóka hér á landi, sem hægt
er að segja um, að hver mað-
ur sé fátaikari, sem hefir
ekki lesið hana.
Sverrir Kristjánsson.
skólabróðir hennar. Þá kvað Kor.-
ráð Erlendsson kennari:
6. Vindur þaut um veðraslóð,
vatt upp pilsin hraður.
En á þrepi öðru stóð
undirhyggjumaður.
★
--:------------------------------------
Framhaldssagan 6.
Káta ekkjan í „Gyllta horninu“
EFTIR MARIE STRÖM GULDBERG
D. Á. þýddi.
Mariane gamla var mjög fátöluð og skömmustuleg yfir
ósigriniuim í Springfield. Systurdóttir hennar hafði lesið
henni óspart pistilinn fyrir getuleysi hennar við túlkstörí-
in. Petta varð frænkunni þungt áfaJl, sem hún átti hágt
með að sætta sig við. Hún stóð með fýlusvip úti á eldhúsinu
og sýslaði við matinn, en fór síðan inn.í borðstofuna til
þess að leggja á borðið. Sendi hún gluggum andbýlingsins
óhýrt augnatillit að vanda.
En allt í einu missti sú gamla diskana úr höndunum, svo
þeir féllu niður á gólf og mölbrotnuðu. Hún sló saman
höndunum, aJveg forviða, og þau.t síðan eirs og hvirfilþvlur
inn til frú Krusaa og stundi lafmóð og másandi: »Hann er
art koma, hann ler að koma!«
»Hann hver?«
Hann — þarna að handan — gestgjafinn í »Gylltu
klóimi;»f. Almáttugur minn! Nú kemur! hann in,n í húsið!«.
Og Mariane gamla, ,h|ljóp aftur út í eldhúsið, en, þaðan gat
hún séð hr. Söndersö í gegnum glerrúðu á hurðinni, ,um
leið ag hann komi inn.,
»Hvað skyldi hann eiginlega vilja?«, hugsaði frú Krusaa.
Hún var búin að fá dynjandi hjartslátt. »Skyldi hann virki
lega koma hingað til þesis að hæðast að mér? Jæja, eg skal
þá a. m. k. taka á móti honum eins og hann á skilið«.
Það var barið aö dyrum. »Koim' inn»i, sagði frúin skjálf-
andi rióddun
Dyrn.ar opnuðust og hr. Söndersö kom inn. Hann hélt á
hattinum og var vingjarnlegur,, en dálítið vandræðalegur á
svip. »Frú Krusaa«, piagði hann lágt, »fyrirgefið að ég kem,
en eg þarf art tala svolítið við yður«,
Han,n talaði hæversklega og k|u|rteislega, Það var ekki að
sjíá, að hann kæmi í illum tilgangi, En þegar hún hugleiddi
hve ;mjög hann hafði skapraunað henni, blossaði gremjan
"upp í henni á nýjan leik.
»Hvaða erindi leigið þár við mig?»i, spurði hún., »Getið þer
,bætt mér þá smáni, sem eg hef orðið fyrir?«.
»Ja — i— ég ,skil það vel,, frú mín góð, að þer séuð reiðar
við imig. Ég iðrast þess art hafa orðið valdur að þessui, en.
skeð er skeð, og því verður ekki breytt«.
Frú Krusaa varð farviða að heyra hann tala svona og
vair nú heldur ttnýkri í máli. , 1
»Iðrun yðar kemur heldur seint, hr. Söndensö. Nú hafið
þér gert lieirtai-lega konul ,að athlægk. Augu hennar fyllt-
ust tárum,
»Ekki ennþá,, frú mín góð«, sagði hr. Söndersö. »Þ,að hefir
enginn hér i bænum hugimynd, um það, sem gerðist í Spring
fieldl. Og ég eri búinn að taka skiltið niður«.
»Er þart?«.
»Já, og það verður ekki hengt upp aftur, »Gyllta klóin«
er ekki lengur ti,l«.
»Ætlið þér þá að .hætta veitdngah,úsisreksti’inum?«.
»Það er undir atvikum komið«, svaraði hann, »Þetta mál
ætti að vera hægt art útkljá, |svo að báðir aðilar megi vel
við una. Og hvað hinu máJlinu viðvíkurl, þá ibýst eg við að
við gætuim fengið skilnað, en það mál getur samt valdið
okkur býsna miklum óþægindum. Ennþá veit enginn bæjr
arbúi neitt, en það er ekki hægt ad halda þessu leyndu til
lengdar. Farandsalinn veit allt, og hann er nýkominn til
bæjarine^.
6, vinur minn, hve sorglegt
er að sjá
að siálin skuli grána fyrr en
hárið!
Steinn Stelnarr?
Ég bið aUa aðila afsökunar á
stuldinum!
★
Eitt sinn, er námsmey 1 Lauga-
skóla gekk upp tröppur þar,
feykti vindkviða pilsunum upp
um hana, A neðsita þrepinu stóð
Að lokum ein aldýr sjéttubönd
eftir Heiðrek frá Sandi,
7. Spillivindar æða ótt,
illar syndir giæða.
Hryllimyndir fæðast fljótt,
fyllir yndið mæða.
Utanáskrlít mín er:
DAVÍÐ ASKELSSON, BOX 56,
NESKAUPSTAi).
»Farandsalinn?«, hrópaði frú Kruisaa skelfd. »Og hann
er auðvitað farinn á stúfanaA
»Nei, han,n er heima hjá mér og hann hefir lofað því að
þegja til morguns,, en lengur giet ég ek,ki lokað munninum
á honumi. Á morgun segir han,n friéttirnar hverjum sem
h.eyíra vill,«.,
»Hvað eigum virt að gera?«, stundi frú Krusaa og néri
paman höndunum í örvæntingu. »Það er nú medri bann-
settuir asninn þles,si friðdómari. Þetta er alyeg hræði-
legt------«,
»Heyrið þér mig nú, frú Krusaa«, sagði hr. Söndersö,
»ég hefi hugisað mér að kanns'ke væri hægt art kippa þessu
í lag á viðundi hátt. Ég bið yður bara, að móðgast ekki af
uppástungu minni, Sjáið þer til«, hélt h.ann áfram, »virt
rekum bæði arðbær fyrirtæki og erum bæði á bezta aldri.