Ingólfur - 22.05.1944, Blaðsíða 1

ING
FUR
I. árgangur, 2. tölublað
BLAÐ ÞJÓÐVELDISMANNA
Mánudaginn 22. maí 1944
Ingólfur
Samtrygging
stéttanna
Samyinna og samtraust eda
kröíur og skrúfur
-er framhaldsblað Þjóðólfs.
Gert er því ráö fyrir dð þeir
sem voru kaupendur ÞjóS-
ólfs óski að vera áfram kaup
endur Ingólfs.
En upplag INGÓLFS er
haft miklu stœrra með tilliti
til aukinnar útbreiðslu.
Þeir sem nú fá INGÓLF
sendan og ekki voru kaup-
endur Þjóðólfs, ÞURFA
EKKI AÐ ENDURSENDA
BLAÐIÐ — þótt þeir óski
ekki að svo stöddu að gerast
kaupendur — fyrr en þeim
verður gert aðvart um það.
Þótt INGÓLFUR heilsi
upp á menn í öllum sveitum
landsins til að kynna sig, þá
mega menti ekki skoða þa‘8
sem ágengni af blaðsins
hálfu.
INGÓLFUR mun hvergi
óska dð troða sér inn þar
sem hann veit sig óvelkom-
inn. En vegna þess að hann
berst fyrir hart aðkallandi
róttœkri endurbót á stjórn-
farinu í landinu, vœntir
hann þess að allir þjóðhollir
menn taki honum vel og
styrki hatin með því að ger-
ast kaupendur.
Þótt ótrúlegt sé, hafa borg
araflokkarnir hingdS til sýnt
þjóðveldisstefnunni enn
meiri andúð en hinni er-
lendu austrœnu yfirráða-
stefnu, sem hér berzt til
valda í landinu. Ymsir fjár-
aflamenn og jafnvel sumar
opinberar s t o f n an-
i r, sem styðja blað þeirr-
ar stefnu með auglýsingum
og á annan hátt, hafa neitdð
blaði ÞjóSveldismanna um
samskonar styrk.
Velþóknun sína eSa van-
þóknun á þessu framferði
geta nú lslendingar sýnt me‘8
því hvernig þeir taka við
INGÓLFI.
Áformað er a.8 blaSið
stœkki og ver8i fjölbreyttara
en af sérstókum ástœðum er
því frestað um hríð.
Kröfur og skrúfur. eru ein-
kenni árásarstefnu og stríðs-
ástands innan þjóðfélagsins.
En eftirtektarvert er, að
kröfu- og skrúfupólitíkin ber
aldrei þann tilætlaða árangur:
— að verkamenn nái sjálf-
ákvörðun um kaup sitt og kjör.
— Árangurinn verður að lok-
um alltaf hinn sami: — Kraf-
an og skrúfan myndar neyðar-
ástand — neyðarástandið leiðir
af sér einræði — og einræðið
lætur alltaf vera sitt fyrsta verk
að banna kröfur og skrúfur, og
ákveða í þess stað einhliða kjör
þeirra sem skrúfumar gerðu.
Og útkoman er nákvæmlega
sú sama þó að það séu verka-
mannaleiðtogar, sem vinna spil-
ið. Þeir eru einmitt allra manna
fljótastir til að banna skrúfur
og verkföll — í fyrsta lagi
vegna þess, að nú lieitir það
svo að verkamannastéttin hafi
unnið sigur og geti nú sjálf ráð-
ið öllu í þjóðfélaginu.
En einmitt þannig lagaður
sigur verkamanna er þeirra
stærsti ósigur. Vegna aðstöðu
sinnar, liljóta einmitt verka-
mannaleiðtogar að verða á-
kveðnustu harðstjóramir.. Ef
þeir sjá sér fært að neyta sig-
ursins, liafa þeir við svo ramma
andstöðu að etja að ekki dug-
ar annað en ítrasta liarka og
strangleiki ef nokkuð á að
ganga. — Þetta leiðir allt mjög
eðlilega af sjálfu sér, enda sann
ar og reynslan það mjög áþreif-
anlega.
★
Það er því deginum ljósara,
að engar staðgóðar endurbætur
geta orðið á þjóðfélaginu, með
því að einhver stétt vinni sig-
ur í hinu pólitíska borgara-
stríði.
LýSfrjálsar þjóftir liata alla
flokkslega sigurvegara eins og
sjálfa pestina, svo að þeir eru
ekki vel fallnir til að koma á
reglu og skapa traust. — Það
er því ekki til nema ein ein-
asta aðferð fyrir slíkar þjóðir
til að halda uppi stjórnhæfu
ástandi á frjálsum grundvelli,
og hún er sú, að atvinnustétt-
irnar semji frið, og setji trygg-
ingu fyrir þeim friði.
Einasta form fyrir slíkan
frjálsan friðarsamning innan
þjóðarinnar er þjóðrœ&ileg
(ekki lýðræðileg) stjórnarskrá.
Og tryggingin er stofnun þjó8-
legs ríkisvalds, sem þjóðin
sjálf kýs og endurnýjar eftir
sjálfsettum reglum.
Ef þetta mÍ8tekst er ekki
nema um tvennt að gera: —
algera upplausn eða einræði.
Nú á tímum er þjóðarupplausn
þó vart liugsanleg ýðmvísi en
þ ásvo, að erlent einræði sé þar
að verki, setji sitt mark á allt
smátt og stórt og útrými öll-
um séreinkennum hlutaðeig-
andi þjóðar.
★
Millibilsástand það sem nú
ríkir liér og gengur undir nafn-
inu lýðræði, er ekkert annað
en borgarastríð, og hlýtur nú
senn að vera á enda kljáð. —
Eftir styrjaldarlok verður liver
þjóð að tryggja framleiðslu
sína með ákveðnum viðskipta-
samningum, eða svelta að öðr-
um kosti. Engin þjóð þarf fram
ar að hugsa til að byggja skipu-
lag sitt á kröfum og skrúfum.
Líklega munu þær þjóðir lirósa
happi, sem fá samningsbundna
atvinnu fyrir milliþjóðamark-
aðinn, enda þótt framleiðslu-
magnið verði að líkindum
bundin við ákveðið magn. —
Afkomunni getur því orðið all-
þröngur stakkur skorinn, og á-
lierzlan hlýtur að verða lögð á
það að skipuleggja vinnu þjóð-
arinnar svo vel, að hið samn-
ingsbundna framleiðslumagn
fáist með sem minnstum til-
kostnaði. — Sá tími og það erf-
iði, sem þannig 6parast með ein
beittum samtökum og tækni,
getur orðið aðalgróði þjóðar-
innar, sem hún síðan getur hag-
nýtt til að vinna fyrir sjálfa sig
og byggja sig upp bæði hag-
rænt og menningarlega.
★
Allt bendir því til þess, að
nú eftir stríöið verði liver þjóð,
og ekki síður þær smærri, að
Frlx. á 4. síðu.
GRETAR FELLS:
VOR
Gleðilega upprisuhátíð, Mó8ir Jör8! —
Velkomin frá dimmu og dauSa! ■—
Hversu fögur ertu í upprisuklœðunum, þessum brú8-
kaupsklœðum, er þú skrýðist til þess a8 fagna elskhuga
þínum, hinum unga Sólguði!
Og bló8i8 þýtur í œöum þínum me8 hlakkandi hraöa:
Ar þínar og lœkir fœrast í aukana. Menn kalla þa8 vor-
leysingar.
Barmur þinn svellur af glaðri eftirvœntingu, eins og
brjóst ungrar meyjar, sem fer á fyrsta ástafund sinn.
Hi8 mikla móðureöli þitt, sem alltaf dreymdi í djúp-
um sínum, vaknar nú mcö fagnandi viöbragði og út-
hellir sjálfu sér í allri sinni örlátu frjósemi, eins og þa8
vœri hinn eini hamingjuvegur. Og sköpunargleði þín,
Móöir JörS, er meiri en svo, að þú fáir byrgt hana inni,
eða setið ein við elda hennar.
Þú vilt gera oss, börn þín, hluttakandi í henni, og
þú réttir oss vín gleði þinnar í gramum smaragðsbikur-
um, einum eftir annan, og vér verðum ölvuð, eins og þú.
Og þú tekur allar þínar hörpur og leikur á þær lof-
söngva og sigurljóð. —
Þessar ástir þínar og Sólguösins, sem vér köllum Vor,
eru þrungnar af heiðinni gleði og þœr gera oss alla
að meiri eða minni heiðingjum, þ. e. a. s. a.8 náttúru-
börnum, — aö dýrkendum guðsins Pan. —
Vér tökum a8 þrá skógargyðjur og vatnadísir, og oss
dreymir jafnvel um dverga og huldufólk í hólum og
klettum.
En þó liöfum vér þaö ósjálfrátt á tilfinningunni, a8
til einhvers annars og œðra sé stefnt.
Og því er það, a8 jafnvel í hinum fegurstu veizlusöl-
um vorsins kennum vér stundum einhvers tómleika og
saknaðar. Þa8 er engu líkara en a8 oss finnist aö
heiðursgestinn vanti.----------
Það er ef til vill vegna þess, að þrátt fyrir allt er
það mannl e g f e gur 8 o g fullkomnun, sem
vér þráum, —
en vera má líka, að oss óri eitthvað fyrir því, að það
vorum vér sjálfir, sem átt um að vera heiðursgest-
irnir, en að því fór allt of sorglega fjarri, að vér verð-
skulduðum þann heiður! —
Öll þessi dásamlega, jarðneska fegurð er í raun réttri
ástarjátning Jarðar og heimboð hennar til göfugrar sál-
ar, sem gengið getur til hásœtis síns við veizluborðið
með yfirlætislausri, eðlilegri tign, sem er fegurri en allt
hið fagra, sem í kringum hana er. Því Jörðin þráir hið
yfirjaröneska.
Þess vegna halda vorkvöldin niöri í sér andanum, og
þess vegna heyrum vér þyt ósýnilegra vœngja yfir höfö-
um vorum, —
svo að oss veröur litið u p p,
og hugur vor stefnir burt — f rá allri hinni
miklu s ý nil e g u fegurð. i
Og hin viðkvæma þrá Jarðarinnar
og svar himinsins mœtast —
og renna saman í, ——
hinn djúpa frið vornæturinnar, — hinn djiipa frið.
Og tíminn og eilífðin fallast í faðma.