Húsfreyjan - 01.03.1951, Page 20

Hefir reynslan sannað, að þetta gefur
góðan árangur. Börnin og unglingarnir fá
í slíkuin skólum önnur viðhorf til lífsins
og það veganesti er verður þeim til gæfu.
— Hvað gjörir íslenzka þjóðfélagið fvrir
þessa ungu afvegaleiddu þegna sína!
Hér eru að vísu til lög um barnavernd
frá því árið 1932 og skulu barnaverndar-
nefndir vera til í öllum kaupstöðum lands-
ins, en skólanefndir vinna störf þeirra
utan kaupstaðanna. Þetta er ágætt svo
langt sem það nær. Eftirlit nokkurt er
haft með vandræðabörnum, en livar eru
hælin eða skólalieimilin fyrir þau? öllum
er það ljóst, að á meðan engin slík lieim-
ili eru til í landinu, stofnanir, er taka
við þessum ólánssömu börnum og veita
þeim liollt uppeldi, er lítil von til þess,
að störf barnaverndarnefnda beri fullan
árangur.
Það hefir á öllum tímum verið þannig,
að konan liefir fremur iarlmanninum
opin augun fyrir öllum mannúðarmálum.
Sjálfsagt stafar það af því hlutverki, sem
henni er ætlað, að annast um ósjálfbjarga
veru, litla bamið sitt. Konur þessa lands
hafa hrundið mörgu líknarstarfi af stað,
svo sem sjúkrahússbyggingum, hjálp til
bágstaddra mæðra og annarra o. fl.
Enn í vetur voru það konur, sem báru
fram á Alþingi tillögu um byggingu upp-
eldisstofnana fyrir vangæf börn. Frú
Soffía Ingvarsdóttir er tók sæti á Alþingi,
sem varaþingmaður í hálfan mánuð, bar
fram þessa þingsályktunartillögu og fékk
hina tvo kvenfulltrúa vora á Alþingi, þær
Kristínu Sigurðardóttir og Rannveigu Þor-
steinsdóttir með sér, sem fhilningsmenn
tillögu sinnar.
Er þetta athyglisvert, en þó ekki ann-
að en konur mega vita, að því fleiri
konur, sem á Alþingi sitja, því meiri
líkur eru til þess að mannúðar- og rnann-
réttindamá! nái þar frain að ganga!
Lög hafa oft verið samin viðvíkjandi
ýmsum mannúðarmálum, rétt er það, en
inn á fjárlög hafa þau sjaldan komizt.
Til dæmis má nefna lög um fávitahæli
frá 1936, 1. febr.: „Ríkisstjórnin sér um
jafnóðum og fé er veitt til þess í fjár-
lögum, að stofnuð séu: Skólalieimili eitt
eða fleiri, hjúkrunarhæli og vinnuhæli
fyrir fávita“.
Þetta varð að lögum 1936, en nú er
1951 og hve mörg fávitaheimili eru starf-
rækt í dag, hér á landi?
Það er þó vitað, að fávitar eru hér
svo tugum skiptir, og orð fá ekki lýst,
hvílíkur kross þeir eru á heimilum sín-
um, eða þær áhyggjur, sem foreldrarnir
hafa þeirra vegna. Það orkar varla tví-
mælis, að oft hefir stórum fjárupphæð-
um verið eytt í meiri óþarfa og af meiri
óhagsýni en því, að létt væri undir með
þeim heimilum, er verða að sjá um vesa-
lings fávita-barnið sitt. Þessum misjafn-
lega vangæfu börnum og unglingum má
kenna eitt og annað, eftir því hve fávita-
háttur þeirra er á háu stigi.
Þetta átti upphaflega ekki að verða
langt mál, en ætlunin var að minna
konur og aðra á þetta vandræða — en
jafnframt velferðarmál þjóðarinnar. Nú
er um að gjöra, að þegar þing kemur
saman í haust, verði gengið svo frá, að
þessu mannréttindamáli verði lirundið í
framkvæmd.
Orðið vangæf börn er mjög yfirgrips-
mikið, nær yfir öll afbrigðileg börn og
er það gott, því þá er von til að ekkert
af þessum ólánssömu börnum þjóðarinnar
verði út undna.
Kvenfélög út um land eiga að ræða
þessi mál, gjöra samþykktir, senda áskor-
anir til Alþingis og brýna fyrir þing-
mönnum sínum nauðsyn þessa máls er
snertir ekki eingöngu Reykjavík lieldur
og allt landið.
20 HÚSFREYJAN