Húsfreyjan - 01.03.1951, Page 25

Margaret Ilnig Thomas (greifafrú Rhondda 20 ára. Llanwern.
til kvölds, klifruðum í trjánum, busluð-
um í ánni, sem rann ofan dalinn fyrir
neðan húsið, riðum yfir móana á litlum,
þægum, íslenzkum hestum. Afi minn
hafði einu sinni flutt inn 200 íslenzka
hesta. Welsku hestarnir voru töluvert
öðruvísi skapi farnir. Litlu krakkarnir
og þeim, sem ekki var treyst til stórræða,
lilutu íslenzku hestana. Það var alltaf nóg
til af hestum, en stundum vantaði reið-
tygi. Reglan „eftir aldri“ var látin gilda,
svo ég, sem var ein þeirra yngstu, varð
oft útundan. Mér var alltaf fenginn ein-
liver latur „lslendingur“, og annaðhvort
fékk ég svo linakk eða þá varð að ríða
berbakt. Ég varð oft til athlægis, því
ég var hrædd við hesta og fann mig ekki
örugga nema ég gæti haldið mér duglega
í sveif á gamaldags söðli.
Það voru óskrifuð lög í fjölskyldunni
að enginn mátti vera hræddur vlð neitt.
Móðir mín reyndi að láta ekkert á því
bera, en mér fannst þó alltaf að henni
mundi þykja minnkunn að því, að hún
væri sú eina í fjölskyldunni, sem ætti
dóttur, sem væri bæði vatnshrædd og
hrædd við hesta. Það reyndi að vísu ekki
mikið á vatnshræðsluna í Pen Ithon, því
stærsti hylurinn í ánni var ekki stærri
en það, að hægt var að taka þrjú sund-
tök, en svo mátti reiuia sér niður lít-
inn foss beint ofan í liylinn. Það vakti
mikinn fögnuð lijá okkur, en þótti ekki
fara vel með sundbolina okkar.
Okkur þótti öllum ákaflega vænt um
Pen lthon, en þó líklega engum eins
og mér, því ég var einbirni og þarna
fékk ég tækifæri til að leika mér, ekki
aðeins við eitt barn, vandlega valið,
við mitt liæfi, heldur við 8—10 frænd-
svstkini. Þetta var óumræðilegt gleðiefni.
Enginn skyldi þó ætla, að mér liafi
ekki þótt vænt um heimili mitt í Mon-
moutshire, því Llanwern var líka yndis-
legur staður.
Þegar kosningar áttu fram að fara,
vorum við vön að fara til Ysgyborwen,
þangað, sem faðir minn liafði átt lieima.
Það lá mitt í kjördæmi lians. Allan lið-
langan daginn, og á hverju kvöldi, voru
fundir, og að fundunum loknum var
stundum blysför, og þá leysti múgurinn
liesta föður míns frá vagninum og dró
lnmn svo um bæinn. Þetta var óskaplega
gaman, en stundum gekk of mikið á,
t. d. eitt sinn, þegar einn af andstæðing-
HÚSFREYJAN 25