Húsfreyjan - 01.12.1952, Blaðsíða 7

af áhuga og innri þörf, fyrir þá, sem vildu
hlusta. Þessir hljómleikar voru oft mjög
skemmtilegir, þá gafst stundum kostur
á að heyra gamla og nýja tónlist, sem
annars sjaldan var á boðstólum.
Um jólaannir hjá okkur tveimur var
tæpast að ræða. Við kærðum okkur ekki
um fyrirhafnarmikinn mat. En okkur datt
þó í hug að baka jólaköku. Það var mik-
ill viðburður. Við fengum 1 pela af mjólk
í tilefni jólahátíðarinnar. Annars höfðum
við aldrei bragðað mjólk um veturinn.
Hún var af mjög skornum skammti og
aðeins ætluð börnum og sjúklingum.
Aðfangadagskvöldið sátum við heima
og nutum hvíldar og friðar. Káte var
þreytt eftir volk og vinnu daganna. Það
fór mjög vel um okkur. Við hlustuðum á
óm jólasálmanna, sem verið var að syngja
hjá fjölskyldum, annars staðar í húsinu
og rauluðum sjálfar með. Við lásum, töl-
uðum saman og spiluðum fjórhent eina af
sinfóníum Beethovens. Jólamaturinn okk-
ar var grænmeti, ávextir og hunangskök-
ur, sem Þjóðverjar baka mikið um jólin
og voru eitt sinn sendar út um heim og
þykja mikið sælgæti. Til drykkjar höfð-
um við ávaxtasafa og lindiblómate.
Jólamorgun fékk ég að sjá jól í skógi.
Við gengum um skógargöng, þar sem
fururnar beggja megin við okkur mynd-
uðu súlnagöng, beinir stofnar til beggja
handa, en yfir höfðum okkar svignuðu
greinarnar undan þunga mjallarinnar.
Grenitrén voru ekki eins hávaxin og öðru
vísi að vaxtarlagi. Þau voru með ýmsu
lagi, eftir því hvernig vindinum hafði
þóknast að vefja um þau mjallarmöttli.
Furðulegt var hvernig skógurinn skipti
litum. Brúnir stofnar, dökkgrænar grein-
ar, og mjöllin, hvítust af öllu hvítu, heið-
blár himinn og allt glitrandi í sól. Það
var næstum ótrúlegt, að nokkra mín-
útna ferð frá þessu hreina og unaðslega
lífi, í fegurð og friði, væri iðandi óholl-
usta stórborgarinnar, líf í kvöl og þrot-
lausri baráttu.
Við fórum í heimsókn til ungfrú Keller,
sem var dóttir herlæknis, sem bjó þar
í grennd. Heimili hennar var látlaust og
virðulegt. Jólatré eru að sögn upprunn-
in í Þýzkalandi. Þjóðverjar kunna líka
öðrum þjóðum fremur að skreyta þau
fallega. Á þessu heimili var eingöngu full-
orðið fólk. 1 samræmi við það var ekkert
glingur á trénu, aðeins hvít kerti og silf-
urhvítt, látlaust skraut, svo fallega fyrir
komið að mér varð starsýnt á það. Eitt
kvöld í jólafríinu kom ungfrú Keller í
heimsókn til okkar. Hún hafði meðferðis
kvöldmatinn sinn, nokkrar brauðsneiðar,
og ég átti fullt í fangi með að fá hana
til að snæða með okkur og koma henni
í skilning um, að henni væri óhætt að
borða nægju sína af því sem á borð væri
borið. Þannig voru kjör almennings á
þessum árum, menn máttu þakka fyrir
að hafa nægilegt í svanginn fyrir sig og
sína, en sjaldan var nokkuð aflögu handa
gestum, þess vegna tíðkaðist að taka nesti
með sér í kunningjaheimsókn. Betlarar,
sem börðu að dyrum, báðu ekki um pen-
inga, — þeir báðu um brauð. Mér hlýn-
ar enn, að hugsa um þá blessun og þakk-
argjörð, sem ég varð eitt sinn fyrir frá
gamalli konu, sem stóð upp við vegg,
þar sem leið mín lá um. Hún var ekki
að betla, ég veit ekki hvað kom að mér,
en ég lét í lófa hennar eitthvað smávegis,
rétt fyrir brauði eða einni máltíð. Þetta
og önnur svipuð atvik komu mér í skiln-
ing um, að þegar neyðarástand ríkir,
eftir styrjöld og á svokölluðum friðar-
tímum, á milli styrjalda, eru alltaf ein-
hverjir, sem veslast upp úr hungri og
eymd, og deyja drottni sínum í auðmýkt
og undirgefni, en meiri hlutinn rís upp
og reynir að berjast fyrir rétti sínum, og
þjáningin fyllir þá heift og hatri og ár-
angurinn verður ekki annar en sá, að
HÚSFREYJAN 7