Eining - 01.12.1953, Qupperneq 12

12
EINING
finna kirkjunni sem flest og stærst raun-
hæf úrlausnar- og viðfangsefni. Ekki
verður um það deilt, að fátt er ósam-
boðnara Kristsfyllingar hugsjón fagn-
aðarerindisins, en eymd og niðurlæging
drykkjutízkunnar. Fremur en allt ann-
að auvirðir hún manninn, afskræmir
guðsmyndina í honum og niðurlægir
menn til hinnar átakanlegustu eymdar.
Hér getur kirkjan því ekki hikað. Heil-
huga og af brennandi trú, kærleika og
áhuga þurfa allir þjónar kirkjunnar að
ganga að verki og setja markið ekki
lægra en fullkomna útrýmingu áfengis-
neyzlunnar, því að aldrei mega menn
gleyma því, að hófdrykkja leiðir til of-
drykkju og hófdrykkjan er alltaf undir-
staða áfengisbölsins. Hún viðheldur
drykkjusiðunum, leiðir unga og
óreynda út á hinn hála ís og verður
alltaf milljónum manna að falli. Við
hana þýðir því ekkert umburðarlyndi.
Hún verður að upprætast sem undirrót
hins mikla meins.
Aðeins þróttmikið siðgæði getur
skapað jarðveg fyrir blómlegt bindindis-
starf, og aðeins máttug guðshyggja og
sannur kristindómur getur skapað þrótt-
mikið siðgæði.
Hróp hinna miklu vökumanna, spá-
mannanna, Jóhannesar skírara, Krists og
postula hans, var alltaf þetta: Snúið við.
Takið sinnaskiptum. Dýrseðlið er mátt-
ugt í manninum, honum hættir því stöð-
ugt við að falla frá hinum háleitu hug-
sjónum, sem andlegar vakningar birta
honum. Afturhaldið er því alltaf hans
mikla nauðsyn. Drottinn lífsins ásakar
börn sín fyrir það að hafa fyrirlátið sinn
fyrri kærleika. Þetta er og synd bind-
indishreyfingarinnar, það er fráfall
hennar frá hita hins fyrsta kærleika. Til
hans þarf hún að snúa aftur.
Það vaxa ekki blóm í skrælnuðum
eyðimörkum. Allt félagslíf manna verð-
ur sem skrælnuð eyðimörk, ef það
vökvast ekki af himindögg guðlegra
hugsjóna, hugsjóna er vekja fögnuð í
sálum manna og kveikja þar þann
áhugaeld, sem lætur allt loga glatt í
kringum þá. Kirkjan hefur látið alls
konar félagsmálastarfsemi þoka sér til
hliðar. Einnig hún þarf að snúa við til
síns fyrri kærleika og hefja nýja sókn.
Ekkert þýðir að kvarta yfir sinnuleysi
fólksins, kvarta yfir spilltum tíðaranda
og vondum tímum. Þeir menn, sem ætla
sér að siðbæta heiminn, mega aldrei
bíða þess, að heimurinn verði eins og
mjúkur leir í höndum þeirra. — Hinir
miklu brautryðjendur mannkynssögunn-
ar biðu aldrei hinna góðu tíma. Þeir
sóttu ævinlega fram gegn vondum og
óhagstæðum tímum.
Tugir þúsunda flykkjast um starfs-
mannahópa Siðferðisvakningarinnar
(MRA) hvar sem þeir koma. Þeim
fylgir andi og kraftur og þeir vinna stór-
virki, þeir magna menn til dáða og
vinna hið dásamlega verk sáttasemjar-
ans, og þeir brjóta niður „millivegg-
inn“, sem því miður sumar trúarstefn-
ur í blindni sinni reyna stöðugt að
hressa upp á. Menn þessarar andlegu
vakningar ganga að verki fagnandi og
sigursælir, og starfshættir þeirra svara
til kröfu tímans.
Sá sem drottinn sendir spyr aldrei um
hagstæða tíma. Spámennirnir þrumuðu
yfir fráhvarfi lýðsins, Kristur stóð and-
spænis ósveigjanlegum gyðingdómi og
krossinum. Hinir fyrstu kristnu sóttu
gegn harðsnúnasta heimsveldinu, villi-
dýrum þess, báli og brandi. Siðbóta-
menn miðaldanna stóðu andspænis
rannsóknarréttinum, píningartækj unum
og bálinu.
Þeir sem boðnir voru komu ekki til
hinnar miklu kvöldmáltíðar, Húsbónd-
inn bauð þá þjónum sínum að ganga
út á götur og stræti borgarinnar, og út
á þjóðvegina, og ,,þrýsta“ mönnum til
að koma. Þjónar drottins, lærðir og
leikir, verða að fara til fólksins, ganga
hús úr húsi sem „erindrekar í Krists
stað“, er biðja í nafni hans: ,,Látið sætt-
ast við Guð“. Þjónar drottins verða að
fæða börn inn í guðsríki með miklum
harmkvælum. Það kostar sársauka, það
kostar erfiði, það kostar Jakobsglímu.
Þjónn drottins verður að eyða tvöföld-
um tíma til bæna á við þann, er hann
ver til ræðugerðar, og fyrir hvert orð
er hann flytur, verður hann að lesa
hundrað.
Ekkert annað en slíkt guðsverk á
meðal manna getur skapað frjóan jarð-
veg fyrir allt siðbótar- og menningar-
starf, og þar á meðal bindindisstarfið.
En hverjar eru þá helztu leiðirnar til
slíkrar andlegrar endurvakningar. Hér
nægir ekki ræðustóll kirkjunnar ein-
göngu, ekki heldur útvarpserindi, blöð
né tímarit, þótt allt geti þetta hjálpað
allverulega. Þessi skilningur á málinu,
að andleg menning og guðshyggja sé
hinn eini trausti grundvöllur undir allt
siðgæði og blessunarríkt menningar-
starf, verður að móta lífsskoðun upp-
alaranna — skólakennaranna og pró-
fessora, og foreldranna. Skólarnir og
kirkjan verða að hafa áhrif á heimilin
í þessa átt, en þó þyrfti hér ennfremur
mjög sérstaka félagsmálastarfsemi. Þar
mundi ,,sellu“-fyrirkomulagið orka
mestu, ef hægt væri að mynda á mörg-
um heimilum í bæjunum samtalshópa,
8 til 10 manna, er kæmu saman tvisvar
í mánuði til samtals, lesturs og and-
legrar uppbyggingar. Slíkir hópar gætu
svo notið leiðsagnar aðstoðarmanna. —
Það er menningu þjóðanna lífsspurs-
mál, að vekja til lífs þann kristindóm
og þá lífsskoðun, er gerir menn strang-
heiðarlega, góðviljaða og grandvara í
allri breytni, þá gerast þeir og heils-
hugar bindindismenn. Allt er þá unnið
í einu. Sjálft tréð verður að vera gott,
og verða þá ávextirnir góðir.
Við slítum okkur út á alls konar fé-
lagsstarfsemi, reynum að snúa sem
flestum hjólum, erfiðum og þrælum, en
náum mjög takmörkuðum árangri, af
því að kraftinn vantar, þann anda og
kraft, sem gerir alla hluti nýja — endur-
nýjar daglega líf manna. Heimurinn er
alltaf hinn týndi sonur, sem þarf að
hverfa heim til föðurhúsanna, og þetta
gildir einnig um bindindishreyfinguna.
Okkar stærsta og brýnasta þörf er þrótt-
mikið siðgæðislíf, reist á guðshyggju og
guðstrú, sem grundvöllur að öllu menn-
ingarstarfi, einnig bindindisstarfi og
slíku félagslífi. Aðeins trú á mikinn til-
gang lífsins, lætur hjörtun brenna og
gefur mönnum þann eldlega áhuga, er
þarf til þess að vinna glæsilega sigra.
Erindi þetta var flutt á norsku, á ein-
um deildarfundi norræna bindindisþings-
ins í Reykjavík, s. I. sumar.
Pétur Sigurðsson.
Ranghverfan
á Parzsarborg
Flestar eða allar stórborgir munu
vera líkar manni, sem er prúðbúinn, en
bilaður á sál og líkama. París er hin
heimsfræga borg fyrir tízkulíf, gleðskap
og glæsileik, en dragið silkitj aldið til
hliðar, og þá sést ranghverfan, heldur
óglæsileg á margan hátt.
Samkvæmt því, er norska blaðið,
Folket, hefur eftir mjög víðlesnu blaði
í Frakklandi, La Croix, eru 150,000
barna í umsjá hins opinbera. Af þess-
um eru 33 af hundraði eitthvað biluð
siðferðilega. Orsakimar eru vanræksla
foreldranna, flökkulíf karlmanna og
Iauslæti mæðranna. Gefið er upp, að í
París séu 60,000 ungar stúlkur á vaxt-
arskeiðinu, sem hafi gefið sig á vald
lauslæti.
Árið 1930 komu 1489 afbrotamál
unglinga fyrir rétt þann í Frakklandi,
sem dæmir í glæpamálum æskumanna,
en 1944, 1945 og 1946 vom þau ekki
færri en 12,826, og 1946 var þessi
ískyggilega tala komin upp í 35,000,
það ár.
Sums staðar við landamærin eru
hópar af unglingum, sem stunda leyni-
sölu, og í hverri viku eru teknir ungling-
ar í París, er félagsbundið stunda inn-
brot og rán. Af hverjum 1000 bömum
í Frakklandi, hafa 6 komizt undir
mannahendur. Um hálf milljón drengja
sækir ekki neina skóla.
Orsakirnar til þessa ástands eru
taldar, eymd og fátækt, gallað uppeldi,
óregla foreldranna og lauslæti, atvinnu-
leysi, leti, áfengisneyzla og allt þess
háttar.
Meistarinn talaði eitt sinn um menn-
ingu líka kölkuðum gröfum, fagra utan,
en fulla rotnun og óhreinindum. Menn-
ingu þjóðanna sæmdi betur að tjalda
minna útvortis glæsileik, en stunda bet-
ur mannræktina, uppeldið og alla að-