Eining - 01.12.1956, Blaðsíða 9

EINING
9
styrktar í helgidómum sínum ? Eru ekki margar kirkjur á
Jörðu ?
Jú, herra, svaraði höfuðengillinn Réttsýnn, en á yfirborð-
inu er oft erfitt að sjá, hvað eru helgidómar mannanna og
hvað þeir tilbiðja. Kirkjurnar eru að vísu margar ,og sumar
þeirra eru dásamleg musteri, er sýna, að einhverntíma hafa
menn verið hollir kirkjunnar málefni. Ég kom í fjöldamarg-
ar kirkjur í mörgum löndum, en víða koma fáir í kirkjurnar,
oft sára fáir.
Hvað veldur því ? spurði drottinn alvaldur. Er fólkið frá-
hverft guðsdýrkun eða eru þjónar drottins, kennimennirnir,
ekki verki sínu vaxnir ?
Orsökin er hvorugt þetta, ekki hin raunverulega orsök,
herra, svaraði höfuðengillinn Réttsýnn. Að vísu eru margir
kennimenn ósnjallir,, makráðir og áhugalitlir. Þar brennur
illa eða ekki hinn heilagi eldur og logar því aldrei glatt í
kringum þá. Þetta er þó ekki rót meinsins. Ekki heldur guð-
leysi manna. I sínu innsta þrá mennirnir Guð.
Hvar safnaðist fólkið þá mest saman ? spurði drottinn
alvaldur.
I kvikmyndahúsunum, herra, oft þrisvar á dag alla daga
vikunnar, svaraði höfuðengillinn, einnig á öðrum skemmti-
stöðum og í veitingahúsum.
Hvað sér fólkið í kvikmyndahúsunum og hvaða fullnæg-
ingu óska sinna fær það þar og á öðrum skemmtistöðum ?
spurði drottinn.
Það, herra, sem hold þeirra girnist, svaraði höfuðengill-
inn Réttsýnn. Mennirnir sækjast ákaft í æsimál og æsilyf,
áfengi, tóbak, kvikmyndir, dansa og aðrar skemmtanir.
Er þá fólkið sælt í þessum skemmtunum og nautnalífi sínu?
spurði drottinn alvaldur.
Nei, herra, svaraði höfuðengillinn. Það hlær og það veitir
sér margt það, sem æstar og uppörfaðar hvatir þess heimta,
en svo andvarpar það í hvílum sínum, þegar það er orðið
einmana, sumir gráta yfir syndum sínum og biðja um fyrir-
gefningu og styrk. Aðrir hrópa á Guð og biðja um þrek
til að sigrast á einu og öðru. I dýpstu fylgsnum sálnanna
ólgar hyggja andans, guðsþráin og löngunin eftir hinum
æðsta veruleika.
Hver eru undirrót hinna margvíslegu þjáninga og allrar
þessarar ófarsældar mannanna á Jörðu ? spurði drottinn
alvaldur.
Undirrótin er hinn mikli misskilningur, beiskur ávöxtur
vanþroskans.
Böl mannanna starfar af því, að allir þrá þeir svo ákaft
einhverja sælu og vilja höndla hana strax, allir hlaupa þeir
ákaft eftir því, sem þeir kalla hamingju, og hennar leita
þeir í mörgu misjöfnu. Þeir hafa auðvitað sínar líkamlegu
þarfir, sem þarf að fullnægja. Á milli þeirra gengur gjald-
miðill og fyrir hann kaupa þeir nauðsynjar sínar. Margir
halda því, að hamingjuna höndli þeir til fulls, ef þeir geti
aflað sér auðs, og til þess að afla hans skyndilega bjóða
þeir ýmislegt til sölu, svo sem kvikmyndasýningar, skemmt-
anir, áfengi og þetta allt, sem á greiðastan veg til frumstæðra
hvata manna, en með því örfa þeir og þroska þær hvatir
manna, sem þeir eru að berjast við að sigra, og hrinda þær
þeim raunverulega aftur á bak til hins óæðra lífs, þess lífs
nautna, sundurlyndis,, ráns og ófriðar, sem eykur stöðugt
á þjáningar og ófarsæld mannanna.
Þannig er það í raun og veru hinn mikli misskilningur í
hamingjuleit mannanna, sem veldur böli þeirra og þjáning-
um. Þessi misskilningur leiðir til mikillar fásinnu, hræðilegs
kaupskapar ög leiks með velferð mannanna, og tefur þannig
fyrir þeim andlega þroska þeirra, sem einn getur opnað augu
þeirra fyrir misskilningnum mikla.
Mannkynið er þannig, herra, í eins konar sjálfheldu milli
orsaka og afleiðinga, sem þeir, sökum vanþroskans, sjá ekki
nægilega skýrt ráð til að brjóta, þótt tilraunir geri þeir marg-
ar. Þeir hafa því þörf fyrir máttugan lausnarmann — frels-
ara, sem brýtur sjálfhelduna og vísar mönnunum veg lífsins,
hinn sanna veg hamingjunnar.
Vér höfum sent mönnunum spámenn og spekinga, og
einnig hæstan son himnanna, sem dvaldi á meðal þeirra og
ekki aðeins kenndi þeim um veg hinnar sönnu hamingju,
heldur vísaði þeim einnig veg lífsins og gekk hann á undan
þeim, sagði drottinn alvaldur.
Já, herra, svaraði höfuðengillinn Réttsýnn, en í heimi
hins mikla misskilnings hættir mönnunum til að misskilja
allt og alla, jafnvel hið augljósasta, einfaldasta og allra bezta
hefur valdið hvað mestum misskilningi á meðal þeirra. Að
vísu feta nokkrir í fótspor meistarans og eru ljós heimsins, en
hinir eru miklu fleiri, sem hafa kosið að búa til alls konar
kenningakerfi og játningaforskriftir, og halda sig svo ganga,
samkvæmt þeim bókstafsákvæðum, veg grandvarleiks og rétt-
lætis, verða dómsjúkir og jafnvel kaldlyndir, kasta steini að
bróður sínum fyrir það að ganga ekki með sams konar játn-
ingar á vörum sér og þeir. Þannig hafa mennirnir einnig mis-
skilið meistarann og tilgang tilbeiðslunnar, hlaðið stöðugt
upp af nýju millivegg lagabókstafsins, er orsakar fjandskap-
inn, og blindaðir af misskilningnum mikla, einnig á þessu sviði
mannlífsins, hafa þeir ofsótt hver annan grimmilega og háð
langvarandi og blóðug trúarbragðastríð.
Hvað er þá hægt að gera til þess að eyða hinum milda
misskilningi á meðal mannanna ? spurði drottinn alvaldur.
Eigum við að senda þeim meira ljós ?
Ekki þykir mér líklegt að það bjargráð dugi, svaraði höfuð-
engillinn Réttsýnn. Einnig það mundu þeir misskilja og deila
um. Það sem einn segir að komi frá Guði, getur annar sagt
að komi frá djöflinum. Svo rammur er hinn mikli misskiln-
ingur mannanna.
Trúa mennirnir að til sé djöfull ? spurði drottinn alvaldur.
Mönnunum er óljúft að kannast við sekt sína og verða því
að kenna einhverjum öðrum um allan ófarnað þeirra, og til
þess er trú á djöful þægileg.
Hvað leggur þá höfuðengillinn Réttsýnn til, að vér gerum
mönnunum til hjálpar ? spurði drottinn alvaldur.
Að þú, herra, gefir mönnunum þrek til þess að ganga
krossgönguna allt til enda, þar til er þeir ná fram til full-
komnunar. £g sá þeim enga aðra leið opna en leið þjáning-
anna framvegis. Mönnunum virðist ekki búin nein önnur leið
til andlegs þroska. En aðeins reynsla, þekking og andlegur
þroski getur eitt hinum mikla misskilningi, sem öllu bölinu
veldur.
Rétt og satt mælir þá vafalaust, höfuðengill Réttsýnn,
sagði drottinn alvaldur. Og mönnunum mun verða veittur
styrkur á þjáningagöngu þeirra.
P. S.
St. Stephcms dómkirkjan í Vín. Myndin sýnir aðallega þak kirkj-
unnar, sem er af sérstakri geró, mósaíkskreytl.